ข้านะหรือนางร้ายที่ท่านมิได้รัก

บุรุษที่ข้าปักใจรักมั่นตั้งแต่ครั้นวัยเด็ก เหตุใดพอครั้นถึงวัยหนุ่มสาว ท่านถึงได้เปลี่ยนแปลงไป.... นึกรำคาญข้า....ตีตัวออกห่าง ....กล่าวว่าข้าเป็นสตรีร้ายกาจ

ใช่...ที่ข้าร้าย...เป็นเพราะข้าปักใจรักท่าน ไม่ว่าสตรีหน้าไหน เข้าใกล้ชิดกับท่านข้าย่อมระรานสตรีพวกนั้นแทบทั้งสิ้น

เป็นเพราะท่านทำร้ายข้าก่อน....ทั้งๆ ที่ข้ายังรักท่าน...

ในเมื่อท่านเป็นคนผลักไสข้า ไม่รักข้าแล้ว ทำร้ายจิตใจข้า

ข้าย่อมทำใจ....แต่ทำไมท่านยังมาตามตื้อข้าอีก....เป็นเพราะข้ายังติดค้างท่านอยู่หรือ

.......

บทตัวอย่าง

"เหตุใดอย่างงั้นหรือ สตรีร้ายกาจอำมหิตเช่นเจ้า มิเคยสำนึกผิดในการกระทำของตนเอง ก่อเรื่องไม่หยุด เหตุใดต้องทำร้าย แม่นางซีเหลียงด้วย เจ้าจะฆ่านางให้ตายหรืออย่างไรถึงจะสมใจเจ้า" หยางเฉินพูดออกมา พร้อมกับใช้เเรงบีบจอกน้ำชาจากแตกคามือ ปรากฏรอยเลือดไหลออกมา จนหว่านซือนึกตกใจกับการกระทำตรงหน้า 

"คงเป็นเรื่องตกสระน้ำครั้งนั้นหรือ มันเป็นอุบัติเหตุ ข้ายอมรับว่าวันนั้นเกิดเรื่องทะเลาะกัน คงเป็นเพราะข้ามีใจให้กับพี่เฉิน จนเลอะเลือนไปชั่วขณะ..." น้ำเสียงเหมือนจะขาดหาย เมื่อโดนตำหนิอย่างรุนแรงเช่นนี้ ความหลงดีใจที่ได้พบเจอกับบุรุษอย่างหนางเฉิน แทบจะหายมลายไปหมดสิ้น

"เลอะเลือนไปชั่วขณะอย่างงั้นหรือ...คิดว่าพูดคำนี้แล้ว ข้าจะสงสารเจ้าอย่างงั้นหรือ ข้าไม่นึกเลยว่าเจ้าเติบโตขึ้นมา จะใจอำมหิตคิดจะฆ่าคนตายขึ้นอีกครั้ง ข้าอุตส่าห์ไม่คาดโทษเจ้า เรื่องทะเลาะกันจนตกลงไปในสระน้ำ แต่สุดท้ายเจ้ากลับไม่สำนึก ยังจะจุดไฟเพื่อจะเผาซีเหลียงให้ตายในบ้านร้างนั้นอีก เจ้าจะใจดำอำมหิตเกินไปแล้ว"

หว่านซือได้ยินตรงท้ายประโยคที่หยางเฉินเอ่ยออกมา มีสีหน้าตกตะลึง เขาไปเอาคำพูดเช่นนี้มาได้อย่างไรกัน นางไปจุดไฟจะเผาซีเหลียงให้ตายในบ้านร้าง ตั้งแต่เมื่อไหร่ เหตุใดเขาต้องพูดจาให้ร้ายนางเช่นนี้ด้วย แม้แต่ชิงหยวนก็ยังรู้สึกตกตะลึงในคำพูดของหยางเฉิน

"ไม่รู้ว่าพี่เฉินจะเชื่อข้าหรือไม่ ข้าไม่รู้เรื่องราวจุดไฟเผาแม่นางซีเหลียง ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำกับเรื่องนี้"

"ยังจะปากเเข็งอีกหรือ" ความโมโหเหมือนรู้สึกเดือดดาลขึ้นมา ปราดเดียวก็ใช้ฝ่ามือบีบตรงลำคอเรียวระหงของหว่านซือ ยกขึ้นจนปลายเท้าทั้งสองของนางลอยขึ้น

หว่านซือดิ้นไปมา พยายามแกะมือของบุรุษออกจากลำคอของตนเอง น้ำตาแทบจะคลอหน่วย