© สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พุทธศักราช ๒๕๓๗
ด้วยความเข้าใจเพียงฝ่ายเดียวของผู้ประกาศข่าวสาว คิดว่าพี่ชายต่างสายเลือดของเพื่อนรักเป็นคนดีมีน้ำใจ
‘พี่นนท์’ ชอบซื้อของฝากมาให้เพื่อน ๆ ของน้องวี ‘พี่นนท์’ พูดจาดี สุภาพนอบน้อม อัธยาศัยดีจนสนิทสนมกับทุกคน
ที่ไหนได้... นี่แหละเทพบุตรซาตานในคราบมนุษย์เดินดิน
ยิ่งเธอดันปรากฏตัวในจังหวะพังพินาศ! อาสาไปเป็นคนกลาง ช่วยเคลียร์ปัญหาพี่น้องให้ด้วยความหวังดี อยากให้สองพี่น้องต่างสายเลือดได้กลับมาคืนดีกัน
คงเป็นคราวซวยของเธอ เมื่อ ‘นักธุรกิจมาเฟีย’ ลั่นวาจาเด็ดขาด
ไม่ว่าเขาอยากได้อะไร เขาต้องได้มาครอบครอง ไม่เว้นแม้กระทั่งผู้หญิงสักคน
ต่อให้เขาจะไม่สมหวังกับน้องสาวต่างสายเลือดก็ตาม
++++++++++++++++++
“ที่บอกจะรับผิดชอบ... นี่มันยังไง? พี่บอกแล้วว่าไม่ไปโรงพยาบาล...”
“ก็... ต้องไปนะคะ ต้องไป ไปเถอะ” เสียงหวานตะกุกตะกัก ตาไม่เลิกจ้องบางอย่างที่ซ่อนเร้นอยู่ในนั้น ด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็น เธอเคยดูแต่เว็บ 18 ผ่านตาจากโฆษณาเว็บเถื่อน ไม่เคยเห็นของจริงเสียที แถมหน้าท้องเป็นลอน ๆ นั่นก็แยงตา ทำร้อนรุ่มใจประหลาดประสาสาวโสดไม่สนิท Damn! พี่นนท์แกโคตรร้อนแรง นี่เขาเป็นเพื่อนกับพระอาทิตย์หรือยังไงกัน
“ช่วยหน่อย ไม่ไหวแล้วล่ะ... มือหรือปากก็ได้... ช่วยทีนะ”
“คะ?” ถามพลางเงยหน้าขึ้นทำตาโตเป็นไข่ห่าน
“ช่วยทีนะ... ไม่รู้จะโทรเรียกใครแล้ว พี่อยากกินตับสาวมากครับ”
เกศรินก้มมองกางเกงยีนตัวโต แล้วเงยขึ้นสบแววตาร้อนแรงหิวกระหาย เขามองเธอเหมือนเสือร้ายมองเหยื่อ เธอเม้มริมฝีปาก ทำเก้ ๆ กัง ๆ นึกเรื่องสำคัญขึ้นได้ “อาเหวินบอกว่าถ้ามีเรื่องอันตรายให้ใช้สเปรย์นี้ได้เลย”
“เธอกล้าฉีดใส่สเปรย์พริกไทยใส่หน้าหล่อ ๆ ของพี่จริงเหรอ? โรส... เรารู้จักกันมาตั้งนานนะ เป็นสิบปีหรือว่ากี่ปีนะ... พี่จำไม่ได้แฮะ”
‘...ฉันไปเคลียร์ให้ พี่นนท์น่ะ ฉันรู้จักมาตั้งนานพอ ๆ กับแกแหละ...’
หญิงสาวกัดริมฝีปากแรงเมื่อตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไหนจะรับปากเพื่อนเป็นมั่นเป็นเหมาะไปแล้ว ครั้นจะให้ถอยทัพตอนนี้ โอกาสทองของเธอกับพี่นนท์ไม่รู้ว่าจะมีอีกเมื่อไร
“เอ่อ... ก็นานนะคะ ตั้งแต่สมัยวีเรียนประถมฯ เลยมั้ง โรสเจอพี่นนท์ประจำ แต่ว่าพักหลังมานี้ไม่ค่อยเจอหน้าพี่เลย ตั้งแต่ที่วี...” ปลายเสียงเงียบไป เพียงเห็นความผิดหวังในดวงตาคู่คม ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจพูด “วิ่งตามคนที่ไม่รัก ไม่มีวันรัก ยังไงก็เป็นได้แค่พี่ชาย ไม่เหนื่อยหรือคะพี่นนท์ เป็นโรสจะเอาเวลาไปพักผ่อน ดูแลสุขภาพตัวเองดีกว่า”
“ไม่ใช่เรื่องของเธอเลยนะโรส...”
“มันต้องเป็นเรื่องของโรสสิ โรสชอบเห็นเพื่อนมีความสุข โรสอยากเห็นวีหัวเราะร่าเริงทุกวัน สองคนนั้นเขาจะแต่งงานกันแล้วค่ะ วีน่ารักคุณหมอ ขอโทษที่พูดให้พี่เสียใจนะคะ แต่ว่าโรสจำเป็นต้องพูดอะ โรสตั้งใจมาพูดเรื่องนี้เลย...”
ดวงตาคู่สวยกลิ้งกลอกไปมา เบื้องหน้าชายที่กำลังเสียใจกับคำว่า ‘วีน่ารักคุณหมอ’ ทว่าสักพักหนึ่งเขาก็ส่งประกายตาหื่นกระหาย ไม่โกรธที่เธอพูด ยังหักห้ามใจ ผลักตัวเองออกเดินหนีไปหยิบเหล้ามารินใส่แก้ว ส่งให้เธออย่างใจดี เขาเปิดบรั่นดีขวดใหม่จากตู้แช่ให้เธอเห็นว่าเป็นขวดใหม่จริง ๆ เธอคงดื่มได้อย่างปลอดภัย ถึงแม้ว่านั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ
“เรื่องวีน่า... เดี๋ยวโรสนัดให้นะคะ ถ้าโรสไปคุย วีต้องยอมมาเจอพี่แน่ ๆ แต่คงไม่ใช่ตามที่พี่ขอว่าอยากจะคุยกันตามลำพัง หมอนัทไม่ปล่อยให้มากับพี่หรอก...”
“เรื่องไอ้นัทพี่จัดการได้ ไม่มีปัญหา แค่น้องวียอมมาเจอพี่หน่อย ขอบใจที่ช่วยเป็นธุระให้นะ เราอยากได้อะไรไหมล่ะ?”
“ไม่เอาค่ะ แค่กล้องตัวแรกที่พี่นนท์ให้เป็นของขวัญวันเกิดโรส เรียนหนังสือจบมาได้เพราะกล้องตัวนั้น โรสรู้สึกขอบคุณมากแล้วค่ะ”
แววตาใสซื่อประกาศความจริงใจชัดเจน เกศรินเป็นคนส่วนน้อยที่ไม่หวังอะไรจากผู้อื่นเลย เธอเชื่อเรื่อง ‘ธรรมะจัดสรร’ เรื่องกล้องที่เขาให้เธอมา นำไปรับจ๊อบถ่ายรูป ช่วยแบ่งเบาภาระค่าเทอมจากพ่อแม่บุญธรรม เธอซาบซึ้งใจ ประทับใจในตัวพี่ชายของเพื่อนสนิท แต่เธอจะมีความรู้สึกเกินไปกว่านั้นไหม...
ชานนท์กำลังคิดเรื่องนี้ ต่อให้เขาจะตั้งกติกากับตัวเองเอาไว้ว่าไม่กินเพื่อนน้องวี โดยเด็ดขาด! เหมือนว่าเขาไม่มีทางเลือกมากนัก เมื่อหญิงสาวลุกขึ้นมานั่งบนโซฟายาวข้าง ๆ กัน เธอเป็นฝ่ายพูดขึ้นมา
“โรสช่วยพี่ได้นะ แต่ว่าเราต้องเก็บเป็นความลับ ตื่นเช้ามาแล้วเราจะลืมมันไปเลย ไม่มีใครพูดถึงมันอีก โอเคไหมคะ?”
Guest
