ชายาอัปลักษณ์ ของอ๋องอำมหิต

​ 

 “ฝีปากเจ้านี่ร้ายกาจนักนะ ดูหรือคงไม่อยากเก็บลิ้นกับฟันเอาไว้แล้วใช่หรือไม่”  

“ท่านจะตบข้าอย่างนั้นหรือ” ริมฝีปากบางอันแห้งผาก แตกเป็นขุยยิ้มเยาะ ตามองลงไปยังกำปั้นที่กำค้างอยู่ข้างลำตัว 

ซุนซีหลินยิ่งเห็นอย่างนี้ ยิ่งนึกเกลียดขี้หน้าคู่หมายของตนนัก เพราะจ้าวอี้หานนอกจากเป็นคนใจดำ อำมหิต ขี้โมโห เนรคุณ อกตัญญูต่อผู้มีคุณ จ้าวอี้หานผู้นี้ยังชอบพอปรารถนามองเพียงสตรีที่รูปโฉม หากนางต้องแต่งงานไปเป็นชายาอ๋องบ้าอำนาจคนนี้ ในภายภาคหน้าหากเขาพึงใจในสตรีงามนางอื่น ซุนซีหลินมิต้องมาคอยนั่งรับไหว้ เป็นผู้อยู่บนตั่งสูงในพิธียกน้ำชา จากอนุภรรยานับร้อยของเขาในอนาคตอย่างนั้นหรือ 

“ท่านชินอ๋องจ้าว ท่านมันก็แค่บุรุษที่มองสตรีเพียงภายนอก แม้ข้าจะช่วยชีวิตท่านพ้นจากความตาย กระทั่งคำขอบใจสักคำ ท่านยังไม่เคยปาก สมแล้วที่ใครต่อใครให้ฉายาว่าท่านเป็นอ๋องทรราช ป่าเถื่อนอำมหิต แล้วนี่ท่านยังจะมีแก่ใจ เดินออกจากกระโจมตั้งไกล เพียงเพื่อใช้วาจาถากถางดูถูกดูแคลนผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตท่าน เฮอะ ชินอ๋องจ้าว ท่านช่างเป็นคนน่ารังเกียจยิ่งนัก” 

“ยังมีอีกเรื่องที่เจ้านั้นยังไม่รู้เกี่ยวกับตัวข้า คนอย่างจ้าวอี้หาน หากผูกสมัครยกหัวใจรักให้ผู้ใดแล้ว ต่อให้สตรีนางนั้นอัปลักษณ์มากกว่าเจ้าสักร้อยเท่า ข้าก็ยินดีที่จะรักและซื่อสัตย์ต่อนางเพียงผู้เดียว แต่ไม่ใช่สตรีวาจาสามหาวฝีปากกล้า ไม่มีมารยาทของกุลสตรี กิริยาวาจาราวคนต่ำสถุลแข็งกระด้างอย่างเจ้าแน่!” มือเหวี่ยงร่างบอบบางโยนกลับลงไปกระแทกพื้นดินเบื้องล่างเสียงดังโครมใหญ่ 

‘จ้าวอี้หาน ไอ้คู่หมั้นเฮงซวย! ถ้าต้องแต่งงานกับบุรุษอย่างท่าน ข้าจะหนีไปบวชชีตลอดชีวิต!’  

​