“อุ้ย!! ขอโทษค่ะ” พลอยนภัสรีบอุทานออกมาด้วยความตกใจ
“สำหรับคนสวยๆ แบบคุณแล้ว แค่นี้ผมไม่เป็นไรอยู่แล้ว” เวหากล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม เขารู้สึกพึงพอใจในตัวหญิงสาวตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอ ในขณะที่พลอยนภัสก็รู้สึกแปลกใจกับคำตอบของเขาเป็นอย่างมาก หากเธอไม่คิดมากเกินไป เธอก็คิดว่าผู้ชายคนนี้กำลังสนใจเธออยู่
“งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ” ทันทีที่ตั้งหลักได้ หญิงสาวต้องรีบถอยห่างออกไปทันที ถึงแม้ว่าใบหน้าของเขาจะหล่อเหลาเพียงใด แต่ผู้ชายที่เจอในสถานที่แบบนี้ก็ไม่ควรไว้ใจอย่างยิ่ง
“จะรีบไปไหนล่ะครับ คุณกำลังทำให้ผมรู้สึกไม่มั่นใจในเสน่ห์ของผมนะเนี่ย” เวหายังคงมองหญิงสาวด้วยแววตากรุ้มกริ่ม ในขณะที่หญิงสาวเริ่มรับรู้ถึงความอันตรายจากการอยู่ใกล้ผู้ชายแปลกหน้าคนนี้
“ฮึ..ตลกละ คุณจะมาโปรยเสน่ห์อะไรแถวนี้ ฉันไม่ว่างคุยกับคุณหรอก ขอตัวก่อนนะ” พลอยนภัสเริ่มไม่พอใจในตัวชายหนุ่ม แต่เธอก็ไม่อยากสร้างปัญหากับคนที่เธอไม่รู้จัก การเดินจากไปเงียบๆ น่าจะเป็นเรื่องที่ดีกว่า
“อย่าเล่นตัวเลยน่าคนสวย ผมมีข้อเสนอที่ดีจะให้คุณ” เวหายังไม่ยอม เขารู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างมากที่หญิงสาวมีท่าทีเช่นนี้ เพราะถ้าชายหนุ่มหมายตาใครไว้ เขาไม่เคยพลาดเลยสักครั้ง
“ข้อเสนออะไรก็ไม่รับทั้งนั้นแหล่ะ คุณเลิกขวางฉันได้แล้ว ฉันจะไปห้องน้ำ” พลอยนภัสเริ่มมีโทสะมากขึ้นทุกที
ร่างสูงยังไม่ยอมขยับไปไหน เขายืนขวางร่างบางของหญิงสาวไว้ พร้อมทั้งส่งสายตากรุ้มกริ่มมาที่หญิงสาว
Guest
