พริมรดาเคยได้ยินว่าการแต่งงานที่เกิดขึ้นโดยไร้ความรักจากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งล้วนขื่นขม ชีวิตครอบครัวจะมีจุดจบที่ไม่สวยงามนัก แต่เธอกลับดึงดันที่จะแต่งงานกับเขา เพราะคิดว่าความรักและความดีของเธอจะซื้อใจสามีได้ จนสุดท้ายจึงรู้ว่านั่นคือความคิดที่โง่ที่สุด...
หลังจากที่หัวใจถูกทำร้ายจนบอบช้ำยับเยินพริมรดาถึงคิดตกว่าตรงนี้ไม่ใช่ที่ของเธอ แต่ก่อนที่จะเดินจากไปเธอภาวนาต่อพระพุทธรูปที่เลื่อมใสศัทธรา ความปรารถนาเดียวคืออยากให้สามีเข้าใจความเจ็บปวดของเธออย่างลึกซึ้ง
แต่ใครเลยจะคิดว่าคำอธิฐานของเธอจะเป็นจริง...
หัวใจที่สั่นอยู่แล้วสั่นยิ่งกว่าเดิมเมื่อเขาเห็นตัวเองค่อยๆลืมตาขึ้นก่อนที่ดวงตาของทั้งคู่จะสบประสานกัน ต่างคนต่างผงะแล้วอุทานออกมาเสียงดัง
"นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!"
ตรัยคุณเป็นฝ่ายตั้งสิตได้ก่อนผุดลุกขึ้นแล้วรีบก้าวลงจากเตียงตรงไปยังห้องแต่งตัว และภาพที่เขาเห็นผ่านเงาสะท้อนในกระจกก็ทำให้ตกใจจนแทบสิ้นสติ
"เกิดอะไรขึ้น!"
เขายกมือขึ้นลูบตามใบหน้าและเนื้อตัวที่ตอนนี้เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิงด้วยความสับสน นี่คือร่างกายของพริมรดาที่กำลังท้องแก่ แล้วเหตุใดเขาถึงได้มาติดอยู่ในนี้!!!
ตรัยคุณ🤵♂️
"นะพริม...ทำเพื่อพี่ได้มั้ย"
"มันจะเป็นไปได้ยังไงคะพี่ตรัย งานแต่งของเราอาทิตย์หน้าแล้วนะคะ"
เธอเอ่ยค้านเสียงเบาหวิวจนแทบจะกลายเป็นเสียงกระซิบ หัวใจสั่นระรัวอยากจะร้องไห้ออกมาเต็มที
"พี่รู้พริม...พี่รู้ พี่ถึงต้องให้พริมเป็นฝ่ายไปบอกทุกคนว่ายกเลิกไง เพราะถ้าพี่เป็นฝ่ายยกเลิกพริมก็จะเสียหน้า และพ่อพี่ก็คงไม่ยอมง่ายๆ"
"แล้วทำไมพี่ตรัยถึงไม่ปฏิเสธตั้งแต่แรกคะ"
"ก็ตอนนั้นพี่คิดไม่ถึงว่ากิ่งเขาจะให้โอกาสพี่ เขาบอกกับพี่ว่าพอรู้ข่าวว่าพี่จะแต่งเขาก็รู้ใจตัวเองว่าไม่อยากเสียพี่ไป เลยจะให้โอกาสพี่ได้แก้ตัวอีกครั้งนึง"
ตอนนั้นความเจ็บปวดมันจุกอยู่ในอกจนเธอพูดอะไรไม่ออก หัวใจแหลกละเอียดเหมือนถูกเขาเหยียบซ้ำแล้วซ้ำอีก
"พริมไม่ยกเลิกเพราะพริมรักพี่ค่ะ!"
เพราะเธอไม่ยกเลิกงานแต่งตามที่เขาต้องการจึงต้องตกอยู่ในสภาพที่ไม่ต่างจากเฟอร์นิเจอร์ประดับบ้าน แต่นั่นก็ไม่ทำร้ายเธอเท่ากับการที่เขา...
พริมรดา👰
"พี่สายแล้วเธอลงตรงนี้แล้วเดินเข้าไปเองแล้วกัน"
"คะ..."
"ทำไมต้องทำเป็นตกอกตกใจด้วยโรงพยาบาลก็อยู่แค่นี้"
หญิงสาวเบนสายตามองโรงพยาบาลที่อยู่ห่างจากถนนราวสองร้อยเมตรอย่างคาดไม่ถึงว่าเขาจะปล่อยให้เธอเดินเข้าไปจริงๆ
"ลงไปสิรถกำลังติดอยู่เดี๋ยวไฟเขียวครั้งหน้าจอดไม่ได้ก็ต้องยูเทิร์นให้เสียเวลาอีก!"
"แต่พริมท้องใหญ่แล้วนะคะ พริมน่าจะเดินไม่ไหว"
เธอพยายามอธิบายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ไม่ใช่เพราะอยากเรียกร้องให้สามีเห็นใจ แต่เป็นเพราะเธอรู้ดีว่าร่างกายไม่เอื้ออำนวย
"เธอท้องนะไม่ได้พิการจะอะไรนักหนา! ท้องโตแต่ขาก็ยังอยู่ครบทั้งสองข้างทำไมจะเดินไม่ไหวล่ะ รีบลงไปไฟจะเขียวแล้ว..."
"..."
"เร็วสิ!"
ตรัยคุณเร่งเร้าจนพริมรดาทำอะไรไม่ได้นอกจากรีบหอบกระเป๋าใบโตลงจากรถคันหรูทั้งๆที่หัวใจถูกกรีดจนเลือดท่วม
📌 🍃🍃🍃
เรื่องนี้เป็นจินตนาการเพ้อเจ้อของนักเขียนโดยแท้ มีดราม่า มีแฟนตาซี หากใครไม่ชอบ ไม่ถูกจริตกรุณาเลื่อนผ่าน
❌️ ใครคอมเมนต์บั่นทอนบล็อกนะคะ😁