ตัวข้า​นั้น​หาใช่​ผู้เขียน​นิยา​ยเรื่อง​นี้​เสีย​หน่อย

ภาคต่อจากตัวข้านั้นคือตัวประกอบที่แสนนะน่าสงสารที่สุดในนิยายเรื่องนี้ส่งตรงออกจากเมเธีย.แล้วค้าบ

🤍🤍🤍🤍🤍🤍🤍🤍🤍🤍🤍

เหม่ยเหริน กุมขมับตะโกนกู่ร้องในใจ ให้ตายเถิด นางสาบานได้ว่านางไม่เคยเขียนนิยายที่พระเอกน่าตบกระบาลเช่นนี้มาก่อน

นิยายเรื่องนี้แทนที่พระเอกจะเป็นไปตามที่นางบริยายบทเอาไว้ทำไมเขาถึงน่ากระโดดถีบสองขาคู่นัก

"มู่หรงเหยียน! เอ๊ย ท่านอ๋อง! เลิกตามหม่อมฉันเสียที!!"

"ใครบอกว่าเปิ่นหวางตามเจ้า ถนนเส้นนี้หาใช่ทางผ่านของเจ้าเพียงผู้เดียว เปิ่นหวางเองก็จำเป็นต้องผ่านนี้ เจ้าต่างหากควรเลิกตามเปิ่นหวาง!"

"เหอะ คนอย่างข้าน่ะหรือจะตามท่าน ไม่มีทาง!!" 

หนึ่งสตรี หนึ่งบุรุษเอ่ยปากต่อล่อต่อเถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

เหม่ยเหรินเม้มริมฝีปากเน้น เพราะอีกฝ่ายยังยียวนกวนประสาทนางไม่หยุด

พอเห็นว่ามู่หรงเหยียนโน้มใบหน้าลงมาใกล้ สบโอกาสจึงใช้ศีรษะของตนกระแทกใบหน้าหล่อเหลาดังอัก

จนปลายจมูกโลหิตไหลลงมา

มู่หรงเหยียนร้องลั่นยกมือขึ้นกุมจมูกพร้อมทั้งชี้หน้านางด้วยแววตาเคียดแค้น

"เจ้า!! เจ้า!!"

"เจ้าบิดาท่านสิ! ข้ามีชื่อ!!"

"เหม่ยเหริน!!"