สตรีเช่นข้า ก็ร้ายเป็น

"หากเจ้าไม่รีบไขว่คว้าเกรงว่าคงได้มีสุนัขคาบเนื้อชิ้นโตตรงหน้าเจ้าไปก่อนเป็นแน่ เซียนเอ๋อร"

พอนึกถึงประโยคที่มารดาสอนได้ก็ทำให้นางจำเป็นต้องยอมเป็นนางร้ายจำเป็นชั่วคราวเพื่อมิให้หญิงอื่นมาคาบหวางเยี่ยนเกอไปได้ 

งานนี้นางต้องลงทุนทั้งใจและกาย เพราะพี่ชายผู้นี้ ทั้งขี้เก๊ก ขี้แกล้ง ขี้อ่อย เจ้าเล่ห์ สารพัดอย่าง

จนบางที 

นางเริ่มไม่แน่ใจเสียแล้วว่าผู้ที่ร้ายจริงๆคือ

ตัวนาง ไป๋เย่เซียน

หรือ

เขา หวางเยี่ยนเกอ 

กันแน่

"เซียนเอ๋อร์ หอตำรานี่ก็เก็บเสียงใช้ได้เลยหนา"

"ท่านหมายความว่าอย่างไรหรือพี่เยี่ยนเกอ"

นางถามเมื่อถูกเขาวางลงบนโต๊ะตัวหนึ่งที่ตั้งอยู่มิไกลเท่าไหร่ แต่ก็ใช้มือทั้งสองข้างโอบรอบต้นคอระหงของเขาไว้แน่น

"เซียนเอ๋อร์ เจ้ามิรู้แล้วเหตุใดจึงทำเช่นนี้เล่า"

หวางเยี่ยนเกอเชยคางมนขึ้นมา สบสายตาประสานมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่งามตรงหน้า

"ข้าเพียงแค่กลัวตก เลยหาที่เกาะก็เท่านั้นเอง"

"เช่นนั้นข้าจะให้เจ้าทั้งเกาะ ทั้งลูบ ทำตามใจเจ้าดีหรือไม่"

"หมายความว่าอย่างไรกันน่ะ อุ๊บส์ อื้อ"