เรื่องย่อ
“เจ้าอยากหย่ามากงั้นหรือ ตำแหน่งฮูหยินนี้ไม่มีค่ากับเจ้าเลยใช่หรือไม่” น้ำเสียงเขาเริ่มเจือปนอารมณ์คุกรุ่น ยามนี้เองที่หนิงเหอเผยยิ้มหยันใส่
“ใช่! ข้าไม่เคยต้องการมันเลยสักนิด มีแต่พวกท่านที่ยัดเยียดตำแหน่งนี้ให้ข้า” บอกสิ่งที่อยู่ในใจออกมา
“ต่อให้เจ้าไม่อยากได้มัน เจ้าก็ต้องอยู่กับมัน” เสียงกดต่ำดังขึ้น นัยน์ตาเขายามนี้ดูน่ากลัวยิ่งนัก ทว่าสิ่งที่ทำให้หนิงเหอตระหนกก็คือประโยคที่เขาเอ่ยมา
“ท่านหมายความว่าอย่างไร ข้าบอกท่านไปชัดแจ้งแล้วว่าไม่ต้องการตำแหน่งนี้ ท่านพูดไม่รู้ความหรือ” ครานี้คนตัวเล็กเองก็ไม่ยอม เถียงกลับเขาเช่นกัน จินฟานเผยยิ้มร้ายออกมา ก่อนจะรั้งเอานางมานั่งบนตัก
ตรึงมือที่หมายจะยกขึ้นมาตีเขา ทำให้ฮูหยินตัวน้อยไม่มีทางสู้ได้ มืออีกข้างเขารั้งท้ายทอยนางไว้ไม่ให้ขยับหนี ก่อนจะบดจูบด้วยอารมณ์รุนแรงจนได้กลิ่นคาวเลือด ถึงกระนั้นคนที่อยากเอาชนะก็ไม่คิดจะปล่อย ยังคงดึงดันปลุกปล้ำคนตัวเล็กจนนางนอนอยู่ใต้ร่างเขา
ก็อก! ก็อก! “ท่านแม่ทัพ ท่านอ๋องเรียกไปเข้าเฝ้าขอรับ” เป็นตงเล่อที่เอ่ยเรียกผู้เป็นนายจากด้านนอก
ซึ่งคราแรกเขาไม่คิดจะหยุดการกระทำนี้เลย ทว่าพอได้ยินนามของผู้ที่ต้องการพบตนจึงชะงักการกระทำ
“ขะ ข้าขอโทษ” บอกไปอย่างที่รู้สึก พร้อมกับยกมือเช็ดขอบปากที่ยังมีเลือดซึมออกให้อย่างแผ่วเบา
“ข้าเกลียดท่านลู่จินฟาน ทางที่ดีมอบจดหมายหย่าให้ข้าเสีย ในเมื่อท่านจะแต่งกับสตรีอันเป็นที่รักแล้ว ไยต้องมาข่มเหงรังแกข้าเช่นนี้ เมื่อคืนพวกท่านยังไม่อิ่มหนำกันหรือ ถึงได้มาย่ำยีข้าเพื่อระบายความใคร่อีก” ต่อว่าเขาเสียงเครือ พาใจแกร่งเจ็บปวดไปด้วย
“ไม่ว่าเจ้าจะเชื่อหรือไม่ ข้าก็จะบอกความจริงที่เกิดขึ้น เมื่อคืนข้ากับหลี่หลินไม่ได้มีอันใดกัน เอ่ยไปก็เป็นการแก้ตัว ข้าถูกวางยาจนสลบไป ตื่นมาก็พบว่าตนนอนอยู่บนเตียงเดียวกับนางแล้ว ข้าทำหรือไม่จะไม่รู้ตัวได้เยี่ยงไร ทว่าข้าจะปฎิเสธมันก็ไม่ได้ ในเมื่อเสนาขวาเห็นข้าอยู่ในห้องกับนางแล้ว ทุกอย่างจึงต้องทำให้ถูกต้อง” บอกไปตามจริง ซึ่งจินฟานรู้ดีว่าหนิงเหอคงไม่เชื่อที่เขาเอ่ย
“มอบจดหมายหย่าให้ข้า” ยังคงย้ำคำเดิม ซึ่งมันทำให้แม่ทัพหนุ่มปวดใจยิ่งนัก เขาไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน
มิหนำซ้ำหนิงเหอยังเป็นสตรีที่เขาเคยเกลียดชัง ไม่รู้มันเริ่มตั้งแต่เมื่อใด ที่สายตาเขาเอาแต่มองนาง หลงลืมสตรีที่เคยมีใจโดยง่าย ทั้งที่คนในอ้อมแขนเอาแต่ออกห่าง ไม่แม้แต่จะเรียกร้องตามฐานะที่มี แต่เหตุใดนางยิ่งหนี เขาก็ยิ่งอยากไล่ตาม กว่าจะรู้ตัวก็ทำทุกอย่างพังเสียแล้ว
“ท่านแม่ทัพ คนของท่านอ๋องรอนานแล้วนะขอรับ” เสียงคนสนิทร้องเตือน ทำให้จินฟานต้องคลายอ้อมแขน
“เอาไว้พี่กลับมาเราค่อยคุยกันนะ”
ประตูปิดลงแล้วตามมาด้วยเสียงกุกกักด้านข้างของห้องอาบน้ำ ทว่าคนที่กำลังเศร้าซึมไม่ได้สนใจอันใดเลย จึงไม่รู้ว่ายามนี้มีร่างสูงของใครบางคน กำลังหย่อนก้นนั่งลงตรงหน้า ซึ่งนัยน์ตาเขายามนี้แดงก่ำยิ่งนัก
“เด็กน้อยของข้า อย่าร้องเลยนะ” เสียงทุ้มคุ้นหูดึงความสนใจได้ดียิ่งนัก ใบหน้าหวานเงยขึ้นสบตากับอีกฝ่าย พอเห็นว่าเป็นใครน้ำตามันก็ยิ่งไหล ความอ่อนแอถาโถมเข้ามาโดยไม่อาจปิดบังไว้ได้
เห็นคนตัวเล็กร้องไห้ซีหลางทุกข์ใจยิ่งนัก อยากเอาชีวิตคนที่ทำนางเจ็บเหลือเกิน ทว่าเขาไม่อาจทำเช่นนั้นได้
“คงเจ็บมากสินะ” เอ่ยถามเสียงอ่อนเมื่อเห็นริมฝีปากนั้นบวมเจ่อ มือเรียวยกขึ้นสัมผัสมันแผ่วเบา เกรงตนจะทำให้นางเจ็บมากกว่าเดิม
“หนิงเหอ ขอข้าลบรอยที่คนผู้นั้นทำขึ้นได้หรือไม่ จำแค่สัมผัสของข้านะ”
#นิยายจีนโบราณแนวเกิดใหม่ ปั้นแต่งจากจินตนาการ ของไรท์เท่านั้น ชื่อเมือง ชื่อตัวละคร ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับใครทั้งสั้น ไรท์นึกอันไหนได้ตั้งแบบนั้นเลย ขอให้อ่านง่ายไม่ติดขัดเป็นพอ นิยายคือจินตนาการ ไม่ใช่เรื่องจริง
#โปรดถีบจักรยานเวลาอ่าน 😂😂
เรื่องนี้เป็นแนวรักสามเส้าหรือเปล่า [ไม่น่าใช่ ] น่าจะสี่ห้าเส้ามากกว่า นางเอกสวยอ่ะเนอะ
ส่วนพระเอกคนไหนไปตามอ่านกันเอาเอง คดีจะพลิก หรือหวยจะออกที่ใครก็เดาได้ไม่อยากหรอก นิยายไรท์ปมไม่ซับซ้อน อ่านได้สนุกเพลิน ๆ ดร่าม่าพอกรุบกริบ
พระเอกคลั่งรักสุด ๆ เขาก็รักของเขาเนาะ
Guest
