เล่ห์รัก ภรรยาร้ายเดียงสา

#นิยายเรื่องนี้ไรท์แต่งตามจินตนาการ ไม่ได้อ้างอิงประวัติศาสตร์อย่างที่กล่าวในเนื้อหา เนื้อเรื่องคือการสมมติ ตัวละครถูกสร้างขึ้นจากจินตนาการ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้ใด 

เป็นนิยายอ่านง่าย ไม่ยืดเยื้อ แต่งขึ้นมาสนุก ๆ ไม่มีปมซับซ้อนอะไรมาก เป็นเรื่องราวของพระนางที่คิดแต่เรื่องของผลประโยชน์ สุดท้ายก็เป็นที่มาของความรักที่มันก่อตัวขึ้น แต่กว่าจะผ่านช่วงนี้ไป ก็ต้องปะทะคารมกันก่อนสักสามสี่ยก 

“ข้าจะให้เจ้าเป็นฮูหยิน คงไม่ต้องบอกว่าควรทำตัวเช่นไร” เสียงกดต่ำเปล่งออกมา พร้อมกับสายตาคมดุจ้องมองสตรีตรงหน้า 

“ท่านเสียสติหรือถึงจะให้ข้าเป็นฮูหยิน ท่านก็รู้อยู่ว่าชื่อเสียงข้าไม่ดี ให้เป็นแค่อนุยังไม่ควรเลย” บอกไปตามตรง 

“หากเจ้ารู้ตัว ก็ควรทำตัวให้ดี ข้าไม่อยากรับผู้อื่น เจ้าก็แค่แสดงเป็นฮูหยินข้า เจ้าจะทำตัวเช่นใดก็แล้วแต่” 

“จริงหรือ? ท่านอนุญาตให้ข้าทำสิ่งใดก็ได้จริงหรือ” ขยับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ก่อนจะยิ้มแฉ่งใส่เขาด้วย

“ทำอันใดก็ได้ มิใช่ว่าทำเรื่องเสียมารยาทยามอยู่ต่อหน้าคน เท่าที่ดูเจ้าเองสามารถทำตัวให้อยู่ในกรอบได้ เพราะฉะนั้นยามพบเจอผู้หลักผู้ใหญ่ควรทำเช่นไรเจ้าน่าจะรู้ดี” บอกเสียงเรียบ 

“รับทราบเจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าต้องอยู่ที่นี่ในฐานะฮูหยินใช่หรือไม่ เช่นนั้น เอ่อ…ท่านจะให้เงินเดือนเท่าไหร่หรือ” ขยับเข้ามาใกล้อีก เพื่อถามถึงรายได้ของตนเอง มือเรียวรีบยกขึ้นดันหน้าผากสตรีบ้าบิ่นในสายตาตนทันที

“สามสิบตำลึงทอง ถ้าเจ้าไม่ทำเรื่องเสื่อมเสียให้สกุลข้า หากทำเรื่องหักเงิน” เมื่อนางกล้าขอเขาก็กล้าให้ คาดว่าคนตัวเล็กคงสร้างเรื่องจนถูกหักเงินบ่อยครั้งเป็นแน่

“จริงหรือ ไม่บวกเรื่องของท่านกับข้าใช่หรือไม่” รีบถามถึงสิ่งที่สงสัย ซึ่งมันทำให้คิ้วหนาผูกกันเป็นปมทันที

“ก็อย่างเช่น ท่านกอดข้า จูบข้า แล้วก็…เอ่อ…นอนกับข้า ก็ท่านบอกเองว่าถ้าข้าทำเรื่องขายหน้าจะต้องถูกหักเงินนี่ เช่นนั้นหากท่านทำเรื่องพวกนี้” ยิ้มแฉ่งใส่เขาอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ “ก็ต้องจ่ายเพิ่มด้วยสิ แฮร่”

“หน้าอย่างเจ้า หากข้าไม่ถูกวางยาก็อย่าหวังว่าข้าจะแตะต้องเนื้อตัวเจ้าให้เสียมือเลย” ถ้อยคำหยันเปล่งออกมา พร้อมกับสายตาคมดุจ้องมองอีกฝาย

“โอ๊ะ! จริงหรือเจ้าคะ ขอบคุณซื่อจื่อเจ้าค่ะ เช่นนี้ข้าน้อยจะทำงานถวายหัวเลย ขอแค่ท่านสั่งมาเป็นพอ”

​​​​​​#ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ