เฟินซีห่าวปกป้องชาวแคว้นที่ชายแดนหลายปี ถูกบิดาบังคับส่งไปค่ายทหารตั้งแต่สิบสามหนาว สัญญาจะดูแลน้องชายให้อย่างดี หลายปีที่ผ่านมาต้องพบเจอกับความยากลำบากกว่าจะเอาชนะศึก ไต่เต้าขึ้นเป็นแม่ทัพใหญ่ได้ในวัยยี่สิบหก เพื่อกลับมาเจอน้องชายที่ป่านนี้คงโตเป็นหมั่นโถวอวบ ๆ แล้ว
ใครจะคิดว่าน้องชายเขาตายตั้งแต่หกหนาวแล้ว อยู่ที่จวนกลายเป็นที่รองมือรองเท้าของทุกคนในจวน กระทั่งบ่าวไพร่ยังทุบตีน้องชายตัวเล็ก ๆ ของเขาได้ บิดานอกจากไม่เหลียวแล ยังให้คนนำศพไปทิ้งในป่าให้สัตว์กิน ข้าต้องปกป้องคนทั้งแคว้น แต่จวนเฟินไม่มีปัญญาแม้แต่จะปกป้องเด็กตัวเล็ก ๆ
ซีห่าวคลุ้มคลั่งฆ่าล้างตระกูลเฟิน เผาจวนจนไหม้วอดทั้งหลัง ออกรบอย่างบ้าคลั่งจนชนะศึกใหญ่ของแคว้นมาได้อีกสองครา เส้นทางสุดท้ายที่เขาเลือกเดินคือการจบชีวิตลงอย่างตั้งใจในวัยสามสิบสอง หมายมั่นจะไปหาน้องชายที่ปรโลก
ใครจะคิดว่าเขาจะตื่นขึ้นมาตอนอายุสิบสามหนาวอีกครั้ง หมั่นโถวยังไม่นึ่งก้อนนี้กำลังกระโดดโหยงเหยงดีใจที่เขาตื่น น้องชายเขายังไม่ตาย ซีห่าวมีเวลาอีกหกเดือนก่อนบิดาจะมาจับไปค่ายทหาร เช่นนั้นชาตินี้เขาจะหาเงินให้ได้มาก ๆ แล้วพาน้องชายเขาหนีไปอยู่ที่อื่น
ซีซวนนั่งมองพี่ชายเก็บข้าวของตั้งแต่เช้า จากนั้นก็อุ้มเขาขึ้นหลัง ปิดประตูเรือนเก่าซอมซ่อแห่งนี้แล้วพาเขาเดินลัดเลาะไปตามทาง ในมือเล็ก ๆ มีถังหูลู่อยู่
“พี่ใหญ่จะพาข้าไปผจญภัยหรือขอรับ”
“ใช่ เจ้าอยากกินขนมเยอะ ๆ มิใช่หรือ พี่ใหญ่จะพาเจ้าท่องเที่ยวกินขนมทุกเมืองเลยดีหรือไม่” ซีห่าวอุ้มน้องชายขึ้นหลังเดินไปถึงรถม้า โยนห่อเงินที่เพิ่งไปรีดไถจากองค์รัชทายาทเข้าไป ขยับหีบเสื้อผ้า กระบุงอาหาร จากนั้นก็น้องชายตัวน้อย ไม่ลืมก้มลงหอมแก้มหมั่นโถวฟอดหนึ่งก่อนจะผละไปบังคับม้า
“คิกคิก ข้ารักพี่ใหญ่”
***
“อาซวนมาแต่งนิทานเร็ว พี่ใหญ่จะเขียนให้” ซีห่าวนั่งบนขอนไม้ใหญ่หยิบพู่กันจุ่มหมึกเตรียมพร้อมหลังเย็บกระดาษเป็นตำราเรียบร้อยแล้ว พร้อมจะเขียนนิทานเรื่องการผจญภัยของซวนซวนน้อยในเช้าวันนี้ เด็กน้อยรีบวิ่งไปหาพี่ชายอย่างเบิกบาน จากนั้นก็คิดเรื่องนิยายบทต่อไปที่เกิดขึ้นในวันนี้ทันที
“ซวนซวนตื่นเช้า ไปล้างหน้ากับพี่ใหญ่ เห็นปลา เห็นกุ้ง เห็นพี่ชายเฟยหรงให้รางวัลแก้มพี่สาว” ความไร้เดียงสาของเด็กเป็นบ่อเกิดแห่งหายนะของผู้อื่น ซีห่าวหยุดเขียนหันไปจ้องพี่ชายตาเขม็ง ขอร่วมเดินทางกับเขาแล้วยังมากินเต้าหู้ภรรยาให้น้องชายเขาดูอีกหรือ ปล่อยเอาไว้มีแต่จะทำให้ดวงตาอาซวนแปดเปื้อน
“นี่ นี่ท่านกล้ากินเต้าหู้พระชายาต่อหน้าน้องชายข้าหรือ”
“ข้าเปล่า โอ้ย ๆ” ชางเฟยหรงแก้ตัวไปก็ยิ่งย่ำแย่ ไม่นานอดีตองค์รัชทายาทที่เพิ่งได้รับตำแหน่งจวิ้นอ๋องหมาด ๆ ก็ต้องวิ่งหนีฝ่าเท้าของซีห่าวเอาเป็นเอาตายทั้งที่ก่อนเดินทางออกจากเมืองมายังตาบอดอยู่เลย
ท่านแม่ที่ติดตามมากำลังกุมขมับเหนื่อยใจ ส่วนพระชายากำลังหน้าแดงเขินอาย เฟยหรงหันไปหาทหารก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้เพราะรู้ว่าฝีเท้าซีห่าวเก่งกาจเพียงใด จะมีก็แต่ซีซวนตัวน้อยที่วิ่งตามมา สงสัยจะห้ามพี่ชายเพราะเป็นห่วงข้า เด็กดี เจ้าปกป้องเกอเกอ
“พี่ใหญ่ ข้าช่วยเตะขอรับ ข้าอยากเตะก้นหรงเกอเกอนานแล้ว”
จวิ้นอ๋อง : ……… ข้าไม่น่ายัดเยียดตัวเองเดินทางมากับพวกเจ้าเลย!!
มาแล้ววว นิยายจีนโบราณค่ะ นิยายเรื่องนี้เป็นแนวย้อนกลับมาในอดีตของตัวละครหลัก และแนวเรื่องเป็นแนวสุขนิยม เตรียมตัวก่อนออกเดินทาง ออกเดินทางท่องเที่ยวของสองพี่น้อง อาจจะมีเรื่องให้ทำบ้างระหว่างทาง นักอ่านอ่านสบาย ๆ ได้เลยค่ะ แนวสุขนิยมใช้ชีวิตไปวัน ๆ ค่ะ และเนื้อหาไม่อิงประวัติศาตร์ ตัวละครไม่มีอยู่ในชีวิตจริง ราคาข้าวของไม่อิงประวัติศาสตร์ อิงนักเขียนผู้เดียวค่ะ
คำเตือนเนื้อหานิยายเรื่องนี้
ตอนพูดถึงอดีตในบทนำ จะมีการกล่าวถึงการฆาตรกรรมยกจวน เผาจวน การเอ่ยถึงการสูญเสียคนสำคัญ ตัวละครมีอาการป่วยทางจิตไม่ระบุโรค เป็นโรคซึมเศร้า และการฆ่าตัวตาย ในบทนำ
ตัวละครทั้งสองในเรื่องนี้จะยังไม่มีคนรักหรือแต่งงานค่ะ จะเป็นเรื่องราวของสองพี่น้องตอนเด็กและตอนโตค่ะ เรื่องการใช้ชีวิตกับน้องและการผจญภัยล้วน ๆ จะไม่มีตัวละครคู่รักของเด็ก ๆ เข้ามาค่ะ ส่วนภาคที่จะมีคู่นั้นจะเป็นเรื่องใหม่แยกค่ะ
ตัวละครหลักทั้งสองเป็นพี่น้องกันจริง ๆ อนาคตก็ยังเป็นพี่น้องค่ะไม่พัฒนาเป็นคู่รักกันแน่นอน
หน้าปก : F. monita
Guest
