ข้าไม่มีสามีเป็นแม่ทัพใจร้าย

เกริ่นนำ 

“มู่หยางจู” บุตรสาวของอดีตเสนาบดีแห่งเมืองกุ้ยหยาง เมื่อบิดาของนางได้ตายจากนางก็เหมือนกับคนไร้ที่พึ่งแต่ทว่าในความสิ้นหวังนั้นนางกลับยังมีหนังสือสัญญาการหมั้นหมายระหว่างนางและแม่ทัพเว่ยป๋อเหวินที่เป็นการทำสัญญาระหว่างผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายว่าหากเมื่อใดที่มู่หยางจูมีอายุครบ 16 หนาวตระกูลเว่ยจะมาสู่ขอนางให้เป็นฮูหยินของเว่ยป๋อเหวิน ดังนั้นเพื่อรักษาสัญญาที่ให้ไว้ของผู้ใหญ่แม่ทัพเว่ยจึงยอมสู่ขอมู่หยางจูและแต่งนางเข้าตระกูลด้วยความจำใจ 

แต่ทว่าเมื่อนางแต่งเข้ามาในจวนของแม่ทัพเว่ยนางกับไม่ได้รับเกียรติในฐานะฮูหยินของจวน มิหนำซ้ำนางยังถูกดูแคลนจากคนในจวนว่าเป็นเสมือนเหลือบไรที่มาเกาะหาที่พึ่งแห่งใหม่ 

นางที่ต้องทนอยู่อย่างตรอมตรมและเจียมตัวเพราะรู้ว่าตนเองเป็นเพียงฮูหยินที่ไร้ค่าในจวนแห่งนี้ ไม่เพียงแต่ผู้เป็นสามีจะเห็นนางเป็นเพียงเครื่องผลิตทายาทและบำเรอความใคร่แต่เขากลับเหยียบย่ำเกียรติของนางอย่างไม่ไว้หน้าด้วยการแต่งอิสตรีที่เขาพึงพอใจเข้ามาอยู่ในจวน 

ความเจ็บปวดและทุกข์ระทมกับการใช้ชีวิตคู่ร่วมกับบุรุษที่ไม่เห็นค่าทำให้หัวใจอันบอบช้ำของนางเริ่มชินชา 

นางไม่อาจทนใช้ชีวิตอันแสนเจ็บปวดได้อีกต่อไป 

“มู่หยางจู” ตัดสินใจทิ้งจดหมายหย่าร้างพร้อมกับคืนตำแหน่งฮูหยินไร้ค่าไว้ที่จวนแห่งนี้ด้วยการจากไปอย่างเงียบๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่าในท้องของนางกำลังก่อกำเนิดเลือดเนื้อเชื้อไขของบุรุษที่นางชังน้ำหน้าเอาไว้ 

5 ปีต่อมา ฮ่องเต้มีรับสั่งให้แม่ทัพเว่ยป๋อเหวินไปทาบทามนายหญิงแห่งโรงทอผ้าไหมฮุ่ยหลัน แห่งเกาะหนานจง โรงทอผ้าไหมที่งดงามและหาผู้ใดเทียบเทียมได้ยากให้เข้ามาช่วยทอผ้าไหมเพื่อจะใช้ตัดฉลองพระองค์ในงานเฉลิมฉลองครั้งใหญ่ของเมืองกุ้ยหยาง 

แต่เมื่อแม่ทัพเว่ยได้เห็นนายหญิงแห่งโรงทอผ้าไหมฮุ่ยหลันเขาก็ต้องตกใจ เมื่อนางคือฮูหยินที่หายตัวไปเมื่อ 5 ปีก่อนพร้อมกับทิ้งจดหมายหย่าร้างเอาไว้โดยไม่แม้จะกล่าวคำร่ำลาสักคำ 

เด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดนั่นของนางช่างมีรอยยิ้มเหมือนกับข้าไม่มีผิดเพี้ยน นางเป็นบุตรสาวของใครกันใช่ของข้าหรือไม่ 

แม่ทัพเว่ยจะทำเช่นไรเมื่อจู่ๆ เขากลับได้มาพบฮูหยินที่หายตัวไปเมื่อ 5 ปีก่อนอีกทั้งยังมีเด็กหญิงตัวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มอยู่ข้างกายหากนับวันที่นางจากไปเด็กหญิงผู้นี้น่าจะกำลังอยู่ในครรภ์ของนาง