ฟิ้ว!
มือใหญ่ยกขึ้นคว้าหมับเอาไว้ได้ทันก่อนที่หมอนใบเล็กจะปลิวมากระแทกใส่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา สิงหนาทเงยหน้าขึ้นมองต้นเหตุซึ่งตอนนี้นั่งอยู่บนเตียง ดวงตากลมโตแดงก่ำคู่นั้นจ้องเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเขาเสียให้ได้
“อะไรของคุณ?”
“ออกไปนะ ฉันเกลียดคุณ! ออกไปให้พ้นๆ หน้าเลย”
“ไล่ผมทำไม นี่ก็ห้องผม”
“คนเลว! คนชั่ว! คนฉวยโอกาส! คุณย่ำยีฉัน ฉันเกลียดคุณ!”
สิ่งของที่ลอยมาเป็นระยะๆ พร้อมเสียงด่าทอไม่หยุดทำให้ชายหนุ่มตองปัดป้องเป็นพัลวันก่อนจะก้าวยาวๆ ตรงมารวบร่างบางไว้ไม่ให้หาอะไรมาปาเขาได้อีก
“นี่คุณใจเย็นๆ ก่อนได้ไหม?”
“คุณทำกับฉันแบบนี้แล้วยังจะให้ฉันใจเย็นอีกเหรอ? ฉันเกลียดคุณ ได้ยินไหมว่าฉันเกลียดคุณ!”
“ถ้าพูดว่าเกลียดผมอีกแค่คำเดียว ผมจะจูบคุณเอาให้พูดไม่ได้เลย”
“ฉันเกลียด…อุ๊บ!”
ชายหนุ่มประกบริมฝีปากร้อนผ่าวลงมาปิดทับปากอวบอิ่มสีแดงระเรื่อที่กำลังเปิดอ้าต่อว่าเขาอยู่ จากนั้นก็บดขยี้ปากนุ่มพร้อมสอดแทรกลิ้นเข้าไปหาความหอมหวานในโพรงปาก จูบดูดดื่มโหยหาสลับกับร้อนแรงเนิ่นนานจนหญิงสาวแทบจะขาดอากาศหายใจ มือบางดันอกกว้างให้ออกห่างจนชายหนุ่มยอมถอนริมฝีปากออกอย่างแสนเสียดาย รินนาราหายใจหอบถี่เมื่อปากเธอเป็นอิสระ ใบหน้าขาวเนียนเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงสดเป็นลูกตำลึงสุก ทั้งอายทั้งโกรธจนพูดอะไรไม่ออก
“จะเอาอีกไหมล่ะ?”
ถามพร้อมแกล้งโน้มใบหน้าลงมาอีกครั้ง แต่รินนาราเบี่ยงหลบไปอีกทาง
“ปล่อยฉัน!”
เธอไม่เห็นประโยชน์อะไรที่จะต่อต้านเขาอีก เพราะไหนๆ ก็ตกเป็นของเขาแล้ว หากต่อว่าเขาอีกเธอก็มีแต่จะเสียกับเสีย หญิงสาวจึงเลือกที่จะนิ่งก่อนจะดันอกกว้างออกห่าง ซึ่งสิงหนาทยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระแต่โดยดี
Guest
