สวามีของข้าได้โปรดเขียนใบหย่าให้ชายาเถิดนะ

แรกพบหน้าบุรุษผู้นั้นชิงชังไม่เคยยอมรับนางเป็นภรรยาของเขาแต่เมื่อนางเรียกร้องใบหย่าเหตุใดจึงยากนักที่จะยอมเขียนให้ ไม่เคยรักกันก็เพียงปล่อยนางไปต่างคนต่างเริ่มต้นชีวิตใหม่เหตุใดเขาจึงไม่เข้าใจเล่า?! 

หานซางจื่อ(ซู่จิ้งหวางเฟย) 

ตัวตนหนึ่งของนางคือคุณสามผู้แสนจะบอบบางและอ่อนโยน อีกโฉมหน้าหนึ่งนางคือองครักษ์เงาหม่วยกิเลนดำแสนอำมหิตสังหารจึงค่อยสืบหาความจริงหากคนผู้นั้นคือภัยร้ายของฮ่องเต้ กับอีกหนึ่งตัวตนนางกลับเป็นนักฆ่าฝีมือฉกาจของยุทธภพที่กระหายเงินทองเหนือสิ่งอื่นใด 

สามตัวตนนี้ตลอดสิบหกหนาวไม่เคยมีปัญหานางใช้ชีวิตมาอย่างพึงใจแต่พออายุครบสิบเจ็ดหานซางจื่อกลับต้องผจญด่านเคราะห์ใหญ่ชีวิตเมื่อฮ่องเต้โยนเจ้าก้อนภาระนามว่าจ้าวเหลียงอี้มาให้ดูแลและแบกรับเอาไว้ 

จ้าวเหลียงอี้ 

ยี่สิบห้าหนาวชีวิตของจ้าวเหลียงอี้ไม่เคยคิดแก่งแย่งแข่งขันกับพี่ชายต่างมารดาทั้งสองมาโดยตลอดขอเพียงเขาได้ทำงานที่ชอบได้แต่งงานกับสตรีที่รักและชีวิตบั้นปลายของมารดาอยู่เย็นเป็นสุข ทว่าเพียงเข้าสู่วัยยี่สิบหกหนาวทุกสิ่งล้วนพลิกผัน 

คนรักที่คิดร่วมชีวิตผูกผมไปจนแก่เฒ่ากลับตีจากเพียงเพราะเขาไม่คิดก้าวหน้าไม่พองานที่รักก็ถูกยึดคืนแล้วส่งเขาไปรบไกลถึงชายแดนสิ่งที่เขารักถูกช่วงชิงส่วนสิ่งที่เขาชิงชังรังเกียจกลับถูกยัดเยียดมอบให้ เหตุใดกันเล่า??? 

เขายอมและยอม ถอยจนหลังชนข้างผาแต่ก็ยังไม่เพียงพอให้คนเหล่านั้นได้พึงใจไปได้นั่นจึงทำให้จ้าวเหลียงอี้เริ่มได้คิดว่าต่อให้เขายอมจนแม้แต่ยกชีวิตให้คนเหล่านั้นก็ยากจะปล่อยมือคงมีเพียงเขาต้องลุกขึ้นต่อสู้ฟาดฟันเท่านั้นจึงสามารถยืนหยัดต่อไปได้ไม่พอคนที่รักเขาก็จะปกป้องได้เช่นนั้นแล้ว… 

…นับจากนี้ไปเขาจะไม่ยินยอมอีกต่อไป!… 

สาวน้อยหานซางจื่อคุณหนูสามแห่งจวนหนานไค่กั๋วกงถูกบีบบังคับด้วยชีวิตของคนในครอบครัวจึงจำใจต้องแต่งงานกับบุรุษที่ชังน้ำหน้านางยิ่งกว่าหนอนในศพเช่นซู่จิ้งอ๋องแต่เพราะมีกำหนดเวลาสามหนาวแล้วจะหย่าขาดจากกัน นางจึงอดทนและอดทนหากแต่เมื่อถึงเวลาคืนอิสระให้แก่กันเจ้าคนชั่วช้าจ้าวเหลียงอี้นั้นกลับโยกโย้ยิ่งนักทำเช่นไรก็ไม่ยินยอมเขียนใบหย่าให้กันโดยง่าย นางเหลืออดเหลือทนกับคนต่ำทรามหน้าด้านหน้าทนเช่นเขายิ่งนัก! ‘สวามีข้าได้โปรดเขียนใบหย่าให้ชายาเถิดนะ’ 

“ไม่รักข้าท่านก็เพียงเขียนหนังสือหย่าขาดจากกันมอบให้มาก็จบสิ้นแล้วมิใช่หรือ? เหตุใดท่านจึงมากความยิ่งนัก!เพียงตวัดพู่กันไม่กี่ครั้งกลับรั้งรอไม่ยอมเขียนต่ำช้าเกินไปหรือไม่เล่าซู่จิ้งอ๋อง!!!”