ข้อความสำคัญ
นิยายเรื่องนี้เคยตีพิมพ์ฉบับรูปเล่ม "จำเลยวิมานเถื่อน" ปี 2557
ผู้เขียน ปิ่นวารี
***
“ผมจะไล่คุณไปได้ยังไง ในเมื่อคุณคือคนที่ผมแค้นที่สุด” คำพูดนั้นถูกกระซิบแนบริมฝีปากบาง “ผมจะไล่คุณไปได้ยังไง ในเมื่อผมยังไม่เห็นคุณต้องทรมานจนต้องขอร้องความเมตตาจากผมเลย”
***
“คุณคงจะไม่ทำให้ผมผิดหวังใช่ไหม เพราะค่าจ้างหนึ่งคืนของคุณสูงถึงหนึ่งล้านบาทเชียวนะครับ”
ชญานิศไม่ตอบ เธอยังคงยืนนิ่งอยู่เหมือนเดิม
วายุยิ้มกว้าง กวาดสายตาหยาบโลนไปทั่วร่างบางอย่างไม่คิดจะเกรงใจ
“ผมยอมรับนะ ว่าตลอดทั้งคืนเมื่อคืนและวันนี้ทั้งวัน ผมคอยแต่จะสงสัยว่าเรือนร่างของคุณจะเปลี่ยนไปมากขนาดไหน เวลาสิบปีไม่ได้ทำให้นิสัยคุณเปลี่ยนไปมากนัก มันจะเป็นแบบเดียวกับร่างกายคุณหรือเปล่า”
“เก้าปี”
คิ้วหนาเลิกสูงขึ้นเป็นเชิงถาม
“นับตั้งแต่วันนั้น เวลาผ่านมาเก้าปีค่ะ”
“อ๋อเหรอครับ ขอโทษที ผมไม่คิดว่ามันจะสำคัญตรงไหน จะสิบหรือเก้ามันก็เหมือนกันนั่นแหละ”
แต่มันสำคัญสำหรับเธอ...ชญานิศตอบในใจ
“จริงๆ แล้วในเมื่อคุณเองก็ดูลำบากใจที่จะทำตามข้อตกลงของเรา ผมว่าเรายุติมันตรงนี้เลยดีไหมครับ”
“คุณจะยอมยุติจริงๆ น่ะเหรอ?”
วายุหัวเราะในลำคอก่อนจะตอบกลับ “แน่นอนครับ ผมไม่ใช่คนใจร้ายอยู่แล้ว ผมจะให้เวลาคุณยี่วิบห้าวันหาเงินมาซื้อโฉนดที่ดินสุดที่รักของคุณคืนไป ไม่อย่างนั้นคุณก็ต้องยอมรับที่จะออกจากไร่ธราเทพ พร้อมกับคนงานทุกคน โดยที่พวกคุณจะไม่ได้เงินชดเชยแม้แต่บาทเดียว เพราะผมจะถือว่ามันเป็นดอกเบี้ยกู้ยืม”
“ช่างเป็นทางเลือกที่เมตตาเหลือเกินนะคะ”
“อย่าครับ” วายุสวนกลับทันที “อย่าเพิ่งเหน็บแนมผมอย่างนั้น ผมเมตตาคุณสุดๆ แล้วนะครับ ผมให้เวลาคุณตั้งยี่สิบห้า วัน ในการหาเงินยี่สิบห้าล้านบาท ถ้าผมไร้เมตตาอย่างคุณว่าล่ะก็ คุณคงไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้หรอกครับและผมคงจะบดขยี้ทุกชีวิตในไร่ธราเทพไปแล้ว”
***
เธอมีหนี้ความเจ็บปวดและความเกลียดชังที่ต้องชดใช้ให้กับเขา หนี้ที่ต้องแลกด้วยหัวใจทั้งดวง
Guest
