ผมจะค่อยๆ เล็ม เม้ม และแทะโลมผิวหวานๆ ของเธอ กัดช้าๆ ให้ฟันผมกดลงบนผิวเธอ ไม่หนักมากจนทำให้ผิวบอบช้ำ แต่ก็ไม่เบาจนเธอไม่รู้สึก หลังจากทำให้เคลิบเคลิ้มจนไม่รู้ตัวแล้ว ผมก็จะ...
“คุณลงทุนกับฉันมากขนาดนี้ ฉันจะตอบแทนคุณได้ยังไงล่ะคะ?”
“ด้วยทุกค่ำคืนต่อจากนี้ไป”
ความคิดของสิ่งที่มาธวีคิดเมื่อได้ยินคำพูดของเขาคือห้องบอลรูมใหญ่ โคมไฟคริสตัลแพรวพราว เสียงดนตรีจังหวะวอลซ์ไพเราะชวนเคลิ้มฝัน และผู้คนมากมายในชุดราตรีสุดหรู ซึ่งไม่ได้ใกล้เคียงกับสิ่งที่คนพูดคิดเลยสักนิด สิ่งที่นิโคลัสกำลังพูดถึงก็คือห้องนอนหรู เตียงขนาดคิงไซซ์หลังใหญ่ เสียงหอบหายใจ หยาดเหงื่อที่พราวระยับ และผ้าปูที่นอนที่ยับยุ่ง
“ฉันอาจจะเป็นคู่เต้นที่ไม่ดีนัก ฉันไม่ค่อยมีประสบการณ์น่ะค่ะ”
“ผมสังเกตเห็นได้” ชายหนุ่มตอบขณะที่ดวงตาสีเทาเปล่งประกายยิ่งกว่าเดิม “แต่เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหาเลย สำหรับคุณ ผมยินดีที่จะเป็นผู้นำในทุกท่วงท่า”
“ฉันคงต้องให้คุณสอนอะไรอีกเยอะ” น้ำเสียงท้ายประโยคแผ่วเบาเพราะคิดสมเพชตัวเองนิดๆ
อีกครั้งที่มือหนาเอื้อมมาแตะที่ปลายคางมน เชยปลายคางเล็กๆ ขึ้นเพื่อให้เธอมองสบตาเขา
“ไม่ต้องห่วงที่รัก ผมเต็มใจที่จะสอนคุณในทุกๆ เรื่อง”
ริมฝีปากบางคลี่เป็นรอยยิ้้มนิดๆ “คุณเหมือนเทวดาใจดี”
นิโคลัสกะพริบตาสองครั้งติดกันก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“ฉันพูดอะไรผิดเหรอคะ?”
“ผิดมากทีเดียวที่รัก ไม่เคยมีใครเรียกผมว่าเทวดามาก่อน แม้แต่ตอนที่ผมเป็นเด็ก ส่วนใหญ่ฉายาของผมไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับความดีสักเท่าไร พวกเขาเรียกผมว่า หมาป่าสีเทา”
****
นิยายเรื่องนี้เคยตีพิมพ์รูปเล่มแล้วในชื่อเดียวกัน ออกโดยพลอยวรรณกรรม ในเครือสนพ. อินเลิฟ มีนาคม 2558
Guest
