ฤทัยแห่งโมลี
เพียงเพราะต้องการแยกเรือนกับผู้เป็นบิดา หลวงอินทนิลจึงยอมที่จะออกเรือนกับแม่หญิงที่มิเคยพบพักตร์ เพียงอยากรับนางมาช่วยดูแลมารดา มิคาดคิดว่าหลายปีต่อมานางจักกลายเป็นมารดาของบุตรเขาจริงๆ
เจอคราแรกนางก็คิดจักตีผัวให้ตายเสียแล้ว
“คุณแม่เจ้าคะ มันรวบมือข้าไว้แล้ว คืนนี้ข้าคงมิรอด ข้ารักท่านนะเจ้าคะ”
“หยุดเถิดแม่โมลี…ชายผู้นั้นมิใช่โจร”
“จักมิใช่ได้อย่างไรเจ้าคะ ตอนที่ข้ากำลังอาบน้ำ…ก็เป็นชายผู้นี้ที่ถ้ำมองข้า ไอ้โรคจิต!”
“นั่นเป็นบุตรชายของแม่เอง คุณพี่อินของเจ้าอย่างไรเล่า”
“คะ…คุณพี่อินหรือเจ้าคะ”
“หยุดเสียทีหนาเจ้า เป็นเมีย…คิดจักฆ่าผัวให้ตายเลยรึ!”
เขามิคิดจักมีเมียใด…นอกจากนาง
“ข้ารู้แล้วเจ้าค่ะ”
“ขอบใจเจ้ามากสำหรับทุกอย่าง”
“เป็นสิ่งที่ข้าควรทำอยู่แล้วมิใช่รึเจ้าคะ”
“ฤาอยากให้ข้ารับคนมาช่วยเจ้าเพิ่มเล่า”
“หมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ หากหมายถึงเมียอีกคน…ข้ามิต้องการเจ้าค่ะ อยากกินก็ไปกินกันนอกเรือน ได้โปรดอย่านำคนมาเพิ่มให้เรือนวุ่นวาย”
“ข้าหมายถึงพวกบ่าว แลมิคิดจักรับเมียรองเข้ามาดอก”
แลสุดท้ายเขาก็อยากได้นางเป็นเมียจริงๆ
“ข้ามิเคยคิดจักออกเรือนกับผู้ใด เพราะชีวิตครอบครัวของตนเอง แลมิอาจทอดทิ้งท่านแม่ได้”
“………”
“จนกระทั่งคิดเรื่องสัญญาแยกเรือน หลังจากที่ต่อรองกับเจ้าพระยาเดชาฤทธิ์”
“………”
“ข้าจึงยอมออกเรือนกับเจ้า แม้นว่าเราจักมิเคยได้พบหน้ากันมาก่อนก็ตาม”
“………”
“คราแรกเพียงคาดหวังว่าจักได้มีคนดูแลคุณแม่ แลอยู่กับท่านในยามที่ข้ามิอยู่”
“………”
“มิคาดคิดว่าเมียของข้าผู้นี้จักยอมเสี่ยงชีวิตปกป้องแม่ผัว ถึงแม้นว่าคนที่นางคิดว่าเป็นโจรจักคือผัวของตนก็ตาม”
“คุณพี่!”
“แลต่อมาจึงได้รู้ว่าเมียคนนี้นั้นดูแลเรือนดีนัก ทั้งยังทำสำรับได้เยี่ยมกว่าผู้ใดในพระนคร”
“เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้วสิเจ้าคะ ข้าน่ะ…ชื่นชอบการลงครัวเป็นที่สุด”
“เพราะเหตุนั้น ข้าจึงขอสั่งห้าม…มิให้เจ้าทำสำรับให้กับผู้ใด หากมิผ่านการเห็นชอบจากข้า”
“คุณพี่…” เธอมองเขาอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “เห็นแก่ตัวนัก”
“เจ้าเป็นเมียข้าหนา”
“เหตุใดจึงพูดมากเช่นนี้ คำก็เมีย สองคำก็เมีย เรายังมิได้…”
“เช่นนั้นก็เป็นเมียของข้าจริงๆ เลยเป็นอย่างไร”
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียน ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์แต่อย่างใด
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ
เปิดเรื่อง: 17 กรกฎาคม 2566
ปิดเรื่อง: ยังไม่ระบุ
เหมยคีรีคราม
Guest
