กลิ่นแก้วพิกุลกาล
ใจที่กล้าแกร่งกลับสั่นไหวเพราะนางเพียงผู้เดียว
“ข้าไม่ล้มง่ายๆ หรอกนะพี่ชื่น มิใช่นางเอกในนิยายที่จะได้สะดุดอากาศ…ว้าย!”
“จักทำให้ตนเองเจ็บตัวทุกวันเลยหรือเจ้า…”
“ขะ…ข้ามิได้อยากทำให้ตนเองเจ็บเลยสักนิด เพียงไม่คาดคิดว่าจักเป็นเยี่ยงนี้ก็เท่านั้น ขอบพระคุณคุณพระที่ช่วยข้าไว้อีกครั้งเจ้าค่ะ”
“มิเป็นไร แล้วเหตุใดจึงมาอยู่ตรงนี้กับบ่าวเพียงสองคนเล่า”
“ข้าแค่มาเดินเล่นเจ้าค่ะ”
“………..”
“เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ”
“เดินดีๆ เล่า อย่าไปสะดุดรากไม้ที่ใดอีก”
“ข้ามิมีทางสะดุดรอบสองแน่เจ้าค่ะ!”
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียน ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์แต่อย่างใด
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ
เปิดเรื่อง: 30 พฤษภาคม 2566
ปิดเรื่อง: ยังไม่ระบุ
เหมยคีรีคราม