“แกจะทำอะไรพีท ปะ ปล่อยเรานะ”
เมื่อเธอดิ้นหนีด้วยความตกใจ สองแขนแกร่งก็ตวัดมาโอบรัดรอบเอวเธอไว้ ตอนนี้จึงไม่ใช่แค่หน้าที่แนบชิดกัน หากยิ่งดิ้นหนีเนื้อตัวเธอก็แนบชิดกับเขาจนน่าหวาดหวั่น ในตอนนี้เองที่หัวใจปัญจรีย์เหมือนจะทำงานหนักยิ่งกว่าเดิมเพราะมันเต้นแรงจนแทบนับจังหวะไม่ทัน
“ยอมรับมาปัณ อย่าให้ต้องเค้นหนักกว่านี้ แกท้องกับฉัน!”
เมื่อเธอยังคงส่ายหน้าปฏิเสธ สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อริมฝีปากของเขาขยับเข้ามาทาบทับลงบนกลีบปากอวบอิ่มอย่างรวดเร็ว!
และยังไม่ทันที่เธอจะได้ร้องออกมาอย่างตกใจ ริมฝีปากอุ่นก็เริ่มเคลื่อนไหว เขาไม่ได้กดมันไว้นิ่งๆ เพื่อปิดปากเธอ แต่เขากำลังเค้นความจริงจากเธออย่างที่เขาขู่ไว้จริงๆ
...เคล้นด้วยปากและปลายลิ้นร้อนๆ ที่ค่อยๆ สอดแทรกเข้ามาทำเอาลมหายใจของปัญจรีย์เริ่มหอบกระเส่า เมื่อได้สติสองมือเล็กพยายามผลักหน้าอกเขาออกห่าง หากแต่อ้อมแขนใหญ่กลับรัดเรือนร่างเธอไว้อย่างไม่ยอมให้ถอยหนีไปไหนได้จนกว่าเขาจะได้คำตอบ
“พูดมาสิ ว่าแกท้องกับฉัน”
“ไม่ พีท เรา...”
เสียงหวานเล็กเปล่งออกมาได้เพียงแค่นั้นจริงๆ ยังไม่ทันจะได้ตอบรับหรือปฏิเสธก็ดูเหมือนว่าจะถูกดูดกลืนหายไปอย่างรวดเร็ว เพราะเขาเปิดช่องว่างให้เธอได้หายใจแค่เพียงน้อยนิด ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เขาดูดกลืนลมหายใจเธอไปจนหมดจนแทบขาดอากาศหายใจ ยังไม่ทันที่เธอจะได้สูดมันกลับคืนไปจนเต็มปอด เขาก็จูบเธออีกครั้ง
แม้ในเวลานี้ปัญจรีย์จะไม่ได้กลิ่นเหล้าหรือกลิ่นแอลกอฮอล์ใดๆ จากริมฝีปากและร่างกายที่กำลังแนบชิดจนแทบผสานเป็นหนึ่งเดียวกัน หากหัวใจของเธอก็ยังคงหวาดหวั่น ความรู้สึกภายในอีกทั้งจิตสำนึกกำลังตอกย้ำกับเธอว่าถ้าเขาไม่เมาเขาจะไม่ทำแบบนี้
...พีทจะไม่มีทางจูบเพื่อนอย่างเธอ!
และเมื่อฝ่ามือหนาเริ่มบีบกระชับข้างเอวเล็กก่อนจะค่อยๆ สอดเข้าไปในเสื้อนอนเนื้อนุ่ม สัมผัสลูบไล้หน้าท้องที่ยังคงแบนเรียบ ปัญจรีย์ก็รีบจับมือเขาไว้
“โอเคพีท เรา เรายอมรับแล้ว”
Guest
