ครูคะ...รับรักหนูหน่อย

“น้องหวาน” 

“คะ ครู” เธอขานรับเมื่อได้ยินเสียงห้าวเรียกมาอีกครั้ง หญิงสาวยังอยู่ในท่วงท่าเดิม เข่าเล็กชันไว้กับพื้น ขณะที่โน้มตัวลงเก็บ จนสะโพกอวบแอ่นขึ้นเล็กน้อย เธอช้อนสายตาขึ้นมองเขา หวานใจไม่รู้ว่าแบบนี้คือตัวเองกำลังอ่อยเขาอยู่หรือเปล่า แต่แววตาของเขาที่มองมาทำให้เธอรู้สึกท้าทายแปลกๆ อยากจะลองทำในสิ่งที่ฝังอยู่ในก้นลึกของหัวใจ ความรู้สึกที่มีต่อเขาที่ซ่อนเร้นมาตลอด... 

         “เสื้อน้องหวาน...ตัวใหญ่ไปรึเปล่า” 

เมื่อถูกถามตรงๆ ใบหน้าหวานก็แดงระเรื่อขึ้นอย่างไม่อาจห้ามได้ เสียงครูเพลย์ไม่ได้ดุ แต่ก็ไม่ได้อ่อนนุ่มเหมือนเดิม หากไม่ว่าจะเป็นแบบไหนเธอก็ชอบฟังเสียงเขา เรียกได้ว่าผู้ชายตรงหน้าทั้งหล่อและเท่ยันเสียงพูดเลยทีเดียว 

เธอยิ้มให้เขาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก้มลงไปเก็บชอล์กต่อขณะตอบ “หวานซื้อมาผิดไซส์ค่ะ ปกติไม่เคยเอามาใส่” 

“แล้วทำไมวันนี้ถึงใส่” 

เธอช้อนสายตาขึ้นมองเล็กน้อย “ตัวอื่นยังไม่ได้ซักเลยค่ะ เหลืออยู่แค่ตัวเดียว” 

“รู้รึเปล่าว่าคอมันกว้างมาก มองเห็นไปถึงไหนต่อไหน” 

เมื่อเขาไม่ได้สั่งให้เธอลุกขึ้น หวานใจก็ยังคงเรียงชอล์กลงในกล่อง เหมือนมองไม่เห็นดวงตาคู่คมที่จ้องมองอยู่ และก็ไม่ตอบคำถามเขา พิชญะเองก็ไม่ได้ถามซ้ำ หรือกระทั่งถามว่าทำไมเธอไม่ติดกระดุม ร่างใหญ่ลุกขึ้นเดินมาหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงานตัวเอง พิงสะโพกไว้กับขอบโต๊ะอย่างหมิ่นแหม่  

“น้องหวาน” 

“คะ ครู” เธอช้อนดวงตาคู่สวยขึ้นมาเขาอีกครั้งขณะที่ร่างอวบอิ่มยังคงก้มตัวอยู่เช่นนั้น พยายามข่มใจตัวเองไม่ให้หวั่นไหวกับดวงตาสีเข้มที่ยังคงจ้องมองอยู่...แล้วเสียงห้าวที่ดังมาอีกครั้งก็ทำให้หัวใจคนฟังกระตุกอย่างแรง! 

“ถ้าน้องหวานยังไม่ลุกขึ้น ครูจะคิดว่าน้องหวานตั้งใจจะยั่วครู”