ก็เหลือบไปเห็นยัยนักศึกษาฝึกงานอันเป็นแรงบันดาลใจที่ทำให้เขากระตือรือร้นอยากมาทำงานนักหนากำลังนั่งทานอาหารอยู่ตรงโต๊ะทำงานของเจ้าหล่อนเอง และเจ้าหล่อนก็เหลือบมาเห็นเขาในจังหวะที่เขาหันไปมองพอดี ดวงตาสองคู่สบกันในระยะห่างประมาณสิบเมตร และเขาก็รีบเดินเข้าไปหาทันทีราวกับมีแรงดึงดูดมหาศาลก็ว่าได้
...................................
“แล้วแกเข้ามาที่นี่เพื่ออะไร จำจุดประสงค์ของตัวเองไม่ได้แล้วเหรอ”
“จริงด้วยสิ ผมตั้งใจเข้ามาทำงานเพื่อจะเคลมยัยเด็กนั้นนี่นา”
หนุ่มผู้น้องทำสีหน้าหมายมั่นปั่นมือพร้อมแววตาเจ้าเล่ห์เหมือนจิ้งจอกร้าย ทำให้หนุ่มผู้พี่เอะใจ
“เฮ้ยๆๆ พี่หมายถึงเรื่องงานนะ ไม่ได้หมายถึงเรื่องอื่น”
“แต่ผมหมายถึงเรื่องอื่น”
ว่าแล้วก็ยิ้มร่า อารมณ์ดีขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงเป้าหมายของตัวเองขึ้นมาได้
ด้วยรักและขอบคุณจาก...กันตินันท์
งานเขียนเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติกฎหมายลิขสิทธิ์ทุกประการ ห้ามมิให้ผู้ใดทำการคัดลอกหรือดัดแปลงส่วนใดส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดของงานเขียนเรื่องนี้เพื่อนำออกเผยแพร่ไม่ว่างช่องทางใดก็ตามโดยไม่ได้รับอนุญาต มิฉะนั้นจะถือว่าละเมิดลิขสิทธิ์และถูกดำเนินคดีการตามกฎหมาย
หมายเหตุ : ที่ลงสถานะของนิยายว่า จบแล้ว นั้นคือหมายถึงว่านักเขียนได้เขียนนิยายเรื่องนี้จนจบแล้วและได้นำไปวางขายในรูปแบบของอีบุคเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่ตรงนี้คือการนำมาลงให้ทดลองอ่านกันแค่บางส่วนเท่านั้น ซึ่งถ้าใครสนใจจะอ่านต่อจนจบก็ตามลิ้งค์ที่ได้นำมาลงไว้ให้ไปได้เลย หรือจะติดตามรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ กานติณัฎฐ,กันตินันท์ หรือเฟสบุ๊ค กันตินันท์,กานติณัฎฐ และหรือเฟสบุ๊ค ลภัสรินทร์ รวิยา นามปากกา ก็ได้ค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจนะคะ