โปรยปราย...
เธอคือไวท์ลิลลี่แสนสวย ที่ถูกคนรักหักหลังอย่างเจ็บแสบ จนไม่คิดว่าจะรักใครได้อีกแล้ว กระทั่งได้มาพบกับเขา ดาเนียล บลู...หนุ่มหล่อเจ้าของดวงตาสีน้ำทะเลสมชื่อ ที่นำพาไฟรักกลับมาจุดที่กลางหัวใจอีกครั้งโดยซ่อนจุดประสงค์บางอย่างไว้ ความสัมพันธ์ที่ ค่อยๆ ก่อตัวจะกลายเป็นรักครั้งใหม่ หรือเพียงแค่ไฟที่ผลาญหัวใจสองดวงให้มอดไหม้อีกครั้ง...
“อ้าก!” ชายหนุ่มร้องลั่น หน้าหงายแหงนตามแรงมือนุ่มขยุ้มดึงเส้นผมแบบไม่ทันตั้งตัว หัวขโมยจูบรีบตะปบมือที่กำลังจะกระชากหัวเขาหลุดออก
“จะ...เจ็บนะคุณ ปล่อย โอ๊ย!”
“นะ...นายกล้าดียังไงมาจูบฉัน หะ ไอ้คนบ้า” หญิงสาวปากคอสั่น ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ทั้งโกรธทั้งอาย
“โธ่...จูบที่ไหนเล่า ก็เศษน่องไก่มันติดที่ปากคุณ ผมช่วยเช็ดให้ต่างหากนะ” คนฟังฟิวส์ขาดผึงอีกรอบ เงื้อมือขึ้นหมายจะตะกุยหน้าเข้มนั่นให้เละคามือ
“เช็ดให้ด้วยปากเนี่ยนะ นายเป็นหมาหรือไงยะ ตายซะเถอะอย่าอยู่เลย...อุ๊ย” หญิงสาวชะงักกึก เมื่อวัตถุบางอย่างจิ้มพรวดเข้ามาจนเกือบโดนหน้า
“อ่ะ ไถ่โทษ” ตากลมโตวาววับมองดอกกุหลาบสีขาวสวยตรงหน้า ที่คงไม่แคล้วว่าน่าจะมาจากในสวนหลังบ้านนั่นเอง “ผมหาไวท์ลิลลี่ไม่ได้ วันนี้เอาไวท์โรสไปก่อนละกันนะ ถือว่าเราหายกันเนอะ”
หญิงสาวหอบหายใจถี่ระงับโทสะที่เดือดพล่าน สองมือกำหมัดแน่น วันนี้อาจได้หักคอคนกินแทนข้าวเย็น
“โธ่ คุณผู้หญิง อย่าโมโหเลยนะ เดี๋ยวตีนกาขึ้น” คนพูดพยายามขยับให้พ้นระยะคนมือหนัก พลางโปรยยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ย เสียงออดอ้อนอย่างน่าหมั่นไส้นั้นไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายเย็นลง
“ขโมยเขามาอีกล่ะสิ”
“เปล่านะ ดอกนี้ผมตั้งใจเก็บมาฝากคุณต่างหาก รับไว้หน่อยน่า นี่ดอกที่สวยที่สุดในสวนเลยนะ”
“ไม่เอา ฉันไม่อยากรับของโจร”
“โจรที่ไหน อันนี้เจ้าของอนุญาตแล้วน่า เอาไปเถอะ” พยายามยัดเยียด “แจกันห้องคุณยังว่างอยู่ไม่ใช่เหรอ”
คำพูดนั้นทำให้คนฟังชะงักกึก “นายรู้ได้ยังไงว่าแจกันห้องฉันไม่มีดอกไม้ หรือว่า...”
ขอฝากผลงานเรื่องใหม่ของพิมพ์พิรดาด้วยนะคะ เรื่องนี้ออกแนวหวานโรแมนติก มีดราม่านิดๆ แต่ไม่ปวดตับจ้า...
🌷🌷🌷🌷🌸🌸🌸🌸🌸🌹🌹🌹🌹
Guest
