บ่วงพิษสวาท

บทนำ

สวัสดีคะเพื่อน ๆ เราเป็น FC ของ นุ๊กปาย รักล้นอก จนอยากจะระบายออก ทุกอย่างที่เราเขียนออกมาเป็นจิ้นของเราทั้งหมด ไม่เกี่ยวของกับตัวนุ๊กปายเลยนะคะ ภาษาและการบรรยายบางทีก็อาจจะไม่ระรื่นหู เราเพิ่งจะลองเขียนดู หากมีอะไรแนะนำ หรือไม่เหมาะสม สามารถบอกเราได้เลยนะ เราจะปรับเปลี่ยนให้ดีขึ้น เราหวังว่าการจิ้นของเราจะสร้างความสุขให้กับเพื่อน ๆ ทุกคนนะคะ ขอบคุณคะ

  ปล. รูปทีเราเอามาลงประกอบ เป็นรูปที่ได้มาจาก Social ล้วน ๆ ต้องขอโทษ หากเจ้าของรูปไม่ประสงค์ ก็แจ้งบอกมาได้นะคะ เราจะเปลี่ยนให้ทันทีเลยคะ ขอให้ฟิน ๆ กันทุกคนนะคะ

  ม.ต้น แข่งกีฬาโรงเรียน เจอกันในงานฟุตบอลประเพณี และ งานชมรมลูกเสือจังหวัด (เด็กกิจกรรมมาเจอกัน) หนึ่งคนเป็นนักกีฬาโรงเรียน อีกคนเป็นนักกิจกรรมโรงเรียน เมื่อเวลาผ่านไปไม่มีความบังเอิญ เธอและเขากลับมาเจอกันอีกครั้ง ในชีวิตมหาลัย

           หนึ่งคน เด็กกิจกรรม คณะสถาปัตย์คอมพิวเตอร์

           หนึ่งคน นักกีฬา คณะวิศวะโยธา ที่มีสโลแกนเด็ด “ปั้นน้ำให้เป็นตัว”

         ต่างคนต่างอยู่ ไม่มีใครจำใครได้ ต่างคนต่างลืมว่าอะไรเกิดขึ้นในวันเลี้ยงอำลาเมื่อ 7 ปีก่อน เมื่อเวลา บุญกรรมที่ทำร่วมกันมาเดินทางมาถึงเวลาของมันเอง ทุกอย่างจัดสรรให้ได้มาเจอกัน สิ่งที่ปกปิดไว้ข้างในจึงได้เปิดเผยออกมา น้ำตา น้ำคำ ที่เก็บไว้ พร่างพรูอย่างหมดใจ

............ “นายเป็นอะไรของนายห๊ะ นุ๊ก ! ทำไมถึงทำแบบนี้”

“ผมไม่ได้เป็นอะไร...ผมแค่อยากทำตามใจตัวเอง”....

เกิดอะไรขึ้น ระหว่างเขาทั้งสองคน        

.... “ผมเก็บความรู้สึกนี้มานานเกินไปแล้ว คุณรู้มั้ยว่าผมเจออะไรมาบ้าง” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความท้อแท้ ปายไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน ตั้งแต่เป็นเด็กผู้ชาย นายนุ๊กเกอร์ สมัยเป็นหัวหน้าหมู่ ลูกเสือหมวดฉลาม ใคร ๆ ก็เรียกเขาว่า “ฉลามนุ๊ก” ที่แข็งแกร่งทุกด้าน เขาสามารถนำพาลูกหมู่ทุกคนผ่านด่านทดสอบกำลังใจได้หมด และเก็บแต้มเป็นผู้ชนะ หมวดปลาวาฬของเธอไปแบบคะแนนเฉียดฉิว แต่วันนี้.. วันที่เขาก้มหน้า เหนื่อยล้าจนกว่าจะรับได้.

           “นุ๊ก เป็นอะไรมั้ย” ปายเดินเข้าไปจับบ่า และ บีบเบาๆ อยากให้กำลังใจ แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มตรงไหน ... แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเขาหันมา โอบเอวของเธอไว้ด้วยแขนทั้งสองข้าง

           “เห้ย นุ๊ก...” ปายก้มลงมองนุ๊ก เธอไม่รู้ว่าเขาดึงเธอเข้ามากอดตั้งแต่เมื่อไหร่ และสองแขนที่โอบกอดเอวเล็กนั้นไว้รัดแน่นขึ้น จนรู้สึกถึงลมหายใจที่เป่ารดผ่านเสื้อยืดสีขาวนั้นได้ “ขออยู่แบบนี้สักพักได้มั้ยปาย ... นุ๊กเหนื่อยจัง” ใบหน้าที่ซบอยู่ระหว่างทรวงอกของเธอนั้น สะท้อนขึ้นลงตามแรงหายใจของปาย เมื่อเขาขอแบบนี้เธอหรือจะมีแรงผลักใสเขาได้อีก.

           มือที่วางไว้บนบ่าของเขาค่อย ๆ โอบรอบคอของนุ๊ก นิ้วเรียวสวยค่อย ๆ เริ่มไล้ไรผมตรงต้นคอของเขาเล่น  ไรผมที่มีหยดน้ำจากการอาบน้ำหลังจากแข่งฟุตบอลประเพณีเสร็จ ยังมีเกาะอยู่และไหลผ่านต้นคอมายังไหล่ของนุ๊ก ผ่านระเรื่อยไปตามแผ่นหลังที่ไม่มีเสื้อฟุตบอลมากั้น....มันไหลหายไปในขอบกางเกงฟุตบอลสีดำ

           บรรยากาศในห้องพักนักกีฬาที่ไม่มีใครเข้ามาเลยสักคนหลังจากหมดเวลาการแข่งขัน..จะด้วยเหตุผลใดอะไรไม่มีใครรู้  มันช่างดีเหลือเกินสำหรับนุ๊กเกอร์  เงียบ สงบ ผ่อนคลายความตึงเครียดไปได้เยอะทีเดียว นุ๊กยอมรับว่าตลอดเวลาการแข่งขัน 90 นาทีกว่า บรรยากาศการแข่งขันมันอึดอัดมากแค่ไหน เขาเห็นปายเดินเข้ามาในบริเวณที่นั่งนักกีฬา มานั่งกับเพื่อน ๆ ของเขาตั้งแต่เริ่มแข่ง และพูดคุยกับคนโน้น คนนี้ หัวเราะสนุกสนานไปเรื่อย มีหยอกล้อ ตีกัน เตะกัน

“มันใช่มั้ยปาย!!!” คำถามนี้เกิดขึ้นอีกแล้ว “นุ๊กเกอร์ใจเย็น โฟกัสที่เกมส์ก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากัน” เขาพยายามเตือนตัวเอง บังคับตัวเองให้อยู่กับสมาธิการดวลแข้งกับคณะวิศวะไฟฟ้าที่มี “อัยเต๊ะเป็นตัวเด่น และเล่นดีมากซะด้วยซิ”

           หลายครั้งที่เขาหลุดโฟกัส และพยายามดึงเกมส์ให้มาอยู่กับตัว แต่...มันยากลำบากเหลือเกิน ปายไมได้ผิดอะไร ปายแค่มาเชียร์เขา อ๊อฟ และ เต๊ะ เราเป็นเพื่อนร่วมสถาบัน แต่คนละคณะ เต๊ะ เป็นเพื่อนนักฟุตบอลสโมสรของมหาลัย แต่...ทำไม ปายต้องใส่เสื้อยืดสีขาว กับกางเกงยีนส์ขาตัดมาด้วยนะ คือ...ความขาว ใส หน้าเป็นสีชมพูระเรื่อ ตลอดเวลา ผมสั้น ๆ เหมือนทอมบอย ใส่ต่างหูน่ารัก เสียงปาย ที่ร้องเพลงเชียร์เพื่อนทั้งแก๊ง มันไม่ได้ขัดหู ขัดใจอะไรเขาเลยสักนิดเดียว และตอนนี้ยังเต็นแร้งเต้นกาจนเหงื่อไหลเต็มตัว ไม่หยุดสักนาทีเดียว

           หมดครึ่งแรก เรายังเสมอกัน 0-0 ผมเข้ามานั่งริมสนาม ปายรีบเอาน้ำมาให้เต๊ะ ที่นั่งอีกฝั่งถัดไป ผมหันไปมองหน้า แต่ไม่ได้พูดอะไร อ๊อฟรับน้ำจากปาย เอามาให้ผม “ขอบใจปาย” ผมหันไปเปิดขวด ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย ... แต่...หางตาเหลือบหันไปมองหน้าปาย ที่ตอนนี้เป็นสีสด เพราะแสงแดด และ เหงื่อที่ไหลลงตามซอกหู มาถึงต้นคอ ปายจะรู้มั้ย ว่าผมต้องอดทนมากแค่ไหน

           “นุ๊ก .. อย่ามองนาน เห็นมั้ย สาว ๆ ที่มาเชียร์นายนะ มองอยู่นะ ดีไม่ดีนางจะฉีกอกปายเอานะเว้ย ถึงปายมันจะห้าว ๆ เป็นทอมบอย มีสาว ๆ มาติดเยอะ แต่ไม่มีใครรู้ ตื้นลึกหนาบางของพวกนาย 2 คนนะ ปายมันสนิทกับทุกคน อย่าทำให้ปายลำบากใจเลย “ มือที่ตบลงบนบ่าของเขา เรียกสติเขาได้ดีมาก  อ๊อฟ เพื่อนสนิทที่รู้ดีทุกอย่าง รู้ว่าเขาต้องเก็บความรู้สึกที่มีต่อปายมากน้อยแค่ไหน รู้ว่าเขาหวงและห่วงปายมากแค่ไหน แทบจะไม่อยากให้ใครเห็นปาย ในเวลาที่ปายแต่งตัวแบบนี้เลย กางเกงยีนส์ขาตัดกับเสื้อยืดสีขาว มีลายตุ๊กตาเล็ก ๆ ตรงริมเสื้อ เวลามันซับเหงื่อจนทำให้เห็นถึงสปอร์ตบราสีดำที่ปายชอบใส่เป็นประจำ “เฮ้อ...” เขาถอนหายใจ พร้อมกับเรียกสมาธิเพื่อแข่งให้จบอีกครึ่งหลัง

....และแล้ว ความเก็บกดที่มีอยู่มันก็สำแดงเดชจนได้ เกือบจะหมดเวลา โยธา 2 - ไฟฟ้า 2 เหลืออีก ไม่ถึง 10 นาที โยธาได้จุดโทษ จากการสกัดผิดจังหวะของไฟฟ้า ฉลามนุ๊ก ซัดเข้าเต็มข้อ เอาชัยไปได้ 3-2 ก่อนจะหมดเวลาไม่กี่นาที แต่ที่เด็ดกว่าคือ หลังจากที่กรรมการเป่านกหวีดหมดเวลา เต๊ะ เดินมาแสดงความยินดีด้วย และดูเหมือนว่าจะเป็นไปด้วยดี ถ้าไม่มีคำพูดนี้ออกมา “มันก็แค่เรื่องฟุตบอลที่กูจะแพ้หรอกนะ แต่เรื่องปายมึงไม่ได้กินแน่นอน” หลังจากนั้น อะไรเป็นอะไรไม่มีใครรู้ เขารู้แค่ว่าเจ็บที่ข้อนิ้ว  มีเลือดซึมออกมานิดหน่อย แต่จะเป็นเลือดใครก็ไม่ทราบแน่ !

           ในห้องพักนักกีฬา ไม่มีใครเข้ามา เขาถอดเสื้อสะบัดทิ้งไว้ตั้งแต่ทางเดินเข้าห้องพัก ใครจะเอาก็เอาไป เขาไม่ได้สนใจ แค่ได้ซัดหมัดเต็ม ๆ เข้าปากอัยเต๊ะ ก็เป็นอันพอใจ นุ๊กนั่งลงตรงเก้าอี้ม้ายาวพิงหลังกับตู้เสื้อผ้า ก่อนละลุกไปหยิบผ้าเช็ดตัว เดินเข้าห้องน้ำ เปิดน้ำให้ไหลผ่านตัวไปเรื่อย ๆ ก้มมองที่ข้อนิ้วหลังมือตัวเอง เห็นรอยแตกนิดหน่อย แต่ไม่มีเลือดไหลแล้ว

           20 นาทีต่อมา ร่างสูง 171 ซม.  มีกล้ามเนื้อ ไม่ถึงกับ six pack หรอก แค่ 4 แพ็ค ก็สวยแล้ว ผมเปียกสะบัดไปมาไล่น้ำ เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบบ๊อกเซอร์และกางเกงฟุตบอลสีดำมาใส่ ก่อนจะนั่งลง โดยที่ยังไม่ได้หยิบเสื้อมาสวม

           ............ “นายเป็นอะไรของนายห๊ะ นุ๊ก ทำไมถึงทำแบบนี้”

“ ผมไม่ได้เป็นอะไร...ผมแค่อยากทำตามใจตัวเอง......”  ปายนั้นเอง เข้ามาเมื่อไหร่ ทำไมเขาไม่ได้ยิน หรือเพราะเขาไม่ได้จดจ่อ กำลังปล่อยใจให้ลอยไปอย่างนั้นหรือ

           ขาขาว ๆ กับเสียงห้าว ๆ นิดหน่อยของเธอ ที่เรียกเขา ทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมา และก้มลงมองไปที่พื้น ทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงที่เธอเรียก และตอบกลับมาแค่นั้น ...

           เขาเป็นอะไรของเขานะ เขาโมโหอะไร เต๊ะ พูดอะไรให้ เขาไม่พอใจ ก่อนที่จะเดินเข้ามา ปาย เจอกับอ๊อฟ และคำพูดของอ๊อฟ ทำให้ปายไม่สบายใจมาก จนอยากจะมาเจอกับนุ๊ก

           “ นุ๊กมันไม่พอใจเต๊ะ ในเกมส์ ไม่มีอะไร แต่นอกเกมส์นี่ซิ มันกวนซะเหลือเกิน เราก็รู้ว่านุ๊กเหมือนหมาบ้า พร้อมจะปะทะตลอดเวลาถ้าเป็นเรื่องปาย แล้วปายก็ยังไปกวนมันอีก ปายคิดเอาเองละกันนะ ว่าจะทำไงต่อไป” อ๊อฟพูดทิ้งไว้แค่นั้น แล้วก็ไล่เด็ก ๆ ให้กลับบ้าน สั่งทุกคนห้ามเข้าในห้องพักนักกีฬา ปายทำใจอยู่นานกว่าจะเข้ามา และพอเดินเข้ามาก็ได้มาเห็นเขานั่งก้มหน้าแบบนี้ ยิ่งทำให้รู้สึกว่าตัวเองผิดไปมากขึ้น แต่ด้วยความโกรธ ที่นุ๊กทำอะไรมุทะลุจนเกินไป ทั้งที่มันไม่ได้มีอะไรเกินเลยว่าเพื่อน และปายก็แสดงกับทุกคนเหมือนกันหมด ไม่มีใครเกินไป หรือน้อยไป เพียงแต่กับนุ๊ก ปายไม่ได้เอาใจเหมือนคนอื่นแค่นั้นเอง

นุ๊กเงยหน้าขึ้น พร้อมกับดึงปายเข้ามากอด สูดลมหายใจเอากลิ่นหอมระหว่างทรวงอกของปายเข้าไปเต็มปอด เหมือนให้คลายความคิดถึงที่กัดกินหัวใจลงไปได้บ้างก็ยังดี มาถึงตอนนี้แล้ว ปายไม่แน่ใจว่าจะยังโกรธนุ๊กอีกมั้ย ที่ทำอะไรห่าม ๆ ขนาดนั้น การปล่อยให้นุ๊กได้กอด ให้ความเดือดความร้อนคลายลงหน่อยแล้วคอยมาคุยกันคงจะดีที่สุด.

.... กว่า 10 นาที ปายไม่รู้หรอกว่า นิ้วเรียวและมือบางเล็กๆ นั้น ที่ไล้เส้นผมของนุ๊กเล่น มันจะสะท้านเข้าไปในใจของนุ๊กเพียงใด ลมหายใจที่ผ่อนคลายสบาย ๆ เริ่มติดขัดบ้างนิดหน่อย มือแข็งแรงที่โอบเอวบางไว้เริ่มขยับ ฝ่ามือหนาและแข็งแรง ขยับไล้ลงไปตามสะโพกเล็ก ผ่านแนวตะเข็บกางเกงยีนส์ขาตัดของปาย พลางนึกในใจ “จะใส่อะไรให้มันรัดรูปขนาดนี้นะ”  อีกมือเริ่มขยับไปตามกระดูกสันหลังของปายช้า ๆ พร้อมกับขยับใบหน้าขึ้นมองปายอย่างช้าๆ

นุ๊กไม่รู้หรอกว่า ปฏิกิริยาที่เป็นไปโดยธรรมชาตินั้น บั่นทอนหัวใจปายขนาดไหน ลมหายใจของนุ๊กที่ทะลุผ่านเสื้อยืดสีขาวบางๆ นั้น มันร้อนผ่าวเข้าไปถึงข้างใน สันจมูกโด่งนั้น เลื่อนผ่านผิวผ้า ปัดผ่านทรวงอกที่ไวต่อความรู้สึก จนปายต้องกลั้นลมหายใจเอาไว้ นุ๊กกดฝังแน่นบริเวณนั้นไว้นิ่งและนาน ก่อนค่อย ๆ ขยับริมฝีปากจูบผ่านเสื้อบางนั้น จนก้อนเนื้อเต่งตึงชูชัน และเขาก็รู้สึกได้ทันที.

ถึงตอนนี้ปายยบอกไม่ถูกหรอกว่ารู้สึกอย่างไร รู้แค่ว่าขาเริ่มอ่อนแรง ใจสั่น มือที่วางไว้ตรงต้นคอ เริ่มกดหนักขึ้นบริเวณไรผมของนุ๊ก และค่อย ๆ เพิ่มแรงกดจนนุ๊กรู้สึกได้ว่าเล็บที่จิกลงบริเวณต้นคอของตนเองถ้าอาบน้ำคงแสบ จนเขาต้องเงยหน้าขึ้นมองปาย ซึ่งในขณะนี้ เขามองเห็นเพียงลำคอ และปรายคางเท่านั้น เพราะใบหน้าของปายนั้น แหงนหงายขึ้น หายใจแผ่ว ๆ ลำคอและใบหน้าระเรื่อ เป็นสีสด จนกลายเป็นสีแดงอย่างเห็นได้ชัด ถึงตอนนี้เขาไม่อาจจะหยุดตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว นุ๊กรวบเอวบางเล็กนั้นให้นั่งลงบนตักของตัวเองอย่างรวดเร็วจนปายตกใจ

“นุ๊ก” เสียงเรียกของปายดังแค่นั้น แล้วก็ขาดหายไป มีเพียงเสียงถอนหายใจเบาๆ ดังออกมาจากปากบาง จิ้มลิ้ม สีเรื่อนั้น ลมหายใจร้อนผ่าวของปาย รดลงตรงสันจมูกของนุ๊กแผ่วๆ “ปรายฟ้า” เสียงแหบห้าวดังขึ้นชิดริมฝีปากของปายก่อนที่จะกลืนหายไปในลำคอ........