บังเอิญสะดุดรัก

เพราะโลกนี้ไม่มีคำว่าบังเอิญเจอกัน 

เราเจอกันเพราะวาสนาที่นำพาเรามาเจอกัน เพื่อเป็นของขวัญ  

เพื่อเป็นบทเรียนให้กับชีวิต เพื่อเป็นบทลงโทษ หรือเพื่ออะไรก็ตามแต่ 

และเมื่อหมดวาสนาก็ต้องจากกัน 

............................................................................................................................................................................... 

ชนวีร์ อัครวัชรโยธิน (ชล) อายุ 35 ประธานกรรมการบริหารบริษัทส่งออกเครื่องดื่ม 

พรรษชล ภัทรปรีชาสกุล (น้ำฝน) อายุ 22 เลขาของประธานกรรมการบริหารบริษัทส่งออกเครื่องดื่ม 

........................................................................................................................................................................... 

รูปร่างสูงโปร่งของชลวีร์ก้าวขาเข้ามาในร้านอาหารขนาดใหญ่แห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ วันนี้ชายหนุ่มต้องมาคุยกับลูกค้าที่ร้านอาหารแห่งนี้เนื่องจากลูกค้าคนนี้อาศัยอยู่ที่นี่เป็นเหตุให้เขาต้องเดินทางจากกรุงเทพมาที่นี่ 

"สวัสดีค่ะร้านไทยอินเตอร์ยินดีต้อนรับค่ะ"เสียงของพนักงานหญิงของร้านเดินเข้ามาต้นรับเขาให้เขาไปภายในร้าน 

"ผมมาพบคุณอภิเดชครับ"ชายหนุ่มรีบบอกกับพนักงานสาวทันทีเนื่องจากร้านแห่งนี้เป็นร้านของบุคคลที่เขาเพิ่งจะพูดถึง 

"คุณชลวีร์ใช่ไหมคะ...เชิญทางนี้เลยค่ะท่านรออยู่แล้วค่ะ"พนักงานสาวหันมาตอบเขาก่อนจะยิ้มให้อย่างอ่อนหวาน 

ชายหนุ่มเดินตามพนักงานของร้านที่เดินนำเขามาภายในร้านซึ่งตรงที่เขาอยู่นั้นเป็นโซนสำหรับลูกค้าที่ต้องการความเป็นตัวโดยจะมีห้องส่วนตัวเอาไว้ให้ ชายหนุ่มเดินข้าไปในห้องห้องหนึ่งที่พนักงานหญิงคนนั้นผายมือให้เขาเดินเขาไป 

"มาแล้วรอคุณชลวีร์ ขอโทษด้วยที่ต้องรบกวนให้เดินทางมาถึงที่นี่ ผมไม่ค่อยสบายก็เลยเดินทางไม่สะดวก"ชายวัยใกล้เกษียณลุกขึ้นยืนเพื่อต้อนรับการมาเยือนของคู่ค้าคนสำคัญของตน 

"ไม่เป็นไรครับท่านผมเข้าใจ"ว่าแล้วก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับชายคนนั้น 

"เราจะคุยกันเลยมั้้ยหรือว่าจะรออาหารมาก่อน ผมสั่งเด็กๆให้นำอาหารที่ดีที่สุดในร้านมาเสิร์ฟให้คุณ อีกสักครู่ก็คงมาแล้ว"ชายวัยใกล้เกษียณบอกก่อนจะยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างเอ็นดู 

"รออาหารก่อนก็ได้ครับท่่าน" 

ชายหนุ่มบอกก่อนจะนั่งคุยเล่นกับคู่ค้าไปเรื่อยจนกระทั้งมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมาจากข้างนอก เจ้าของสถานที่จึงเอ่ยอนุญาติให้เข้ามาภายในห้อง พนักงานหญิงหลายคนที่เดินถือถาดที่มีอาหารอยู่ในนั้นเข้ามาภายในห้องแต่ที่สะดุดตาชายหนุ่มมากที่สุดเห็นจะเป็นหญิงสาวร่างบางมัดผมหางมาสวมชุดพนักงานเสิร์ฟเหมือนกันพนักงานคนอื่น  

หญิงสาวดูจะตกใจนิดหน่อยที่เห็นหน้าของชายหนุ่มที่เธอหนีเขามาตลอดระยะเวลาสามปีมานี้ ตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นขึ้นเธอก็ไม่เจอเขาอีกเลย ไม่คิดว่าเขาจะกลับเข้ามาในชีวิตเธออีกครั้งในเวลานี้ พรรษชลทำทีเป็นมองไม่เห็นชายหนุ่มก่อนจะนำอาหารเข้าไปตั้งบนโต๊ะ ก่อนจะค่อมหัวให้ทั้งสองคนเหมือนกับเพื่อนพนักงานคนอื่นๆก่อนจะเดินออกมา 

ชลวีร์เมื่อเห็นหญิงสาวเดินออกจากห้องไปแล้วเขาก็รับเอ่ยขอตัวกับคู่ค้าทันที ชายหนุ่มเดินออกมาจากห้องนั้นก่อนจะมองไปรอบร้านก่อนจะพบกับคนที่เขาอยากจะเจอมากที่สุด แต่เมื่อเขายิ่งตามหาเธอก็ห่างออกไปจากเขาเรื่อยๆ  

ชลวีร์เดินเขาไปหาหญิงสาวก่อนจะออกแรงดึงแขนบางนั้นให้เดินตามเขามา โดยมือสายตาของลูกค้าคนอื่นในร้านมองตามมาเป็นระยะเพราะเสียงวีดร้องของหญิงสาวที่เขาดึงออกมา 

"เดินตามเงียบถ้ายังไม่อยากตกงานตอนนี้"ชายหนุ่มหยุดเดินก่อนจะหันไปบอกกับคนที่เขาลากเธอมา 

หญิงสาวได้แต่ทำหน้างออยู่ข้างหลังของชายหนุ่ม พลางเดินตามเขาไปเงียบตามที่เขาสั่ง เธอจะตกงานตอนนี้ไม่ได้ เธอต้องเลี้ยงดูอีกสองชีวิตที่รออยู่ที่บ้านของ  

"ไม่ทราบว่าคุณมีอะไรกับฉันไม่ทราบคะ"หญิงสาวบอกก่อนสะบัดแขนตัวเองออกมาจากมือของชายหนุ่มที่ตอนนี้คลายแรงที่จับแขนของเธออยู่ 

"ฝนหายไปไหนมา ทำไมถึงหนีพี่มาแบบนี้ พี่ทำอะไรผิด"ชายหนุ่มถามขึ้น เขาเอาแต่เฝ้าถามตัวเองแบบนี้มาตลอกสามปีตั้งแต่หญิงสาวตรงหน้าหนีเขามา เขาไม่เข้าใจว่าเขาทำอะไรให้เธอโกรธเธอถึงได้จากเขามาแบบนี้ 

"ขอโทษนะคะคุณพูดเรื่องอะไรดิฉันไม่เข้าใจค่ะ"เธอทำทีเป็นไม่เข้าใจในสิ่งที่ชายหนุ่มตรงหน้าพูด  

"ไม่เข้าใจหรอ ได้ถ้าอย่างนั้นพี่จะทบทวนความจำให้ฝนเอง"ว่าแล้วชายหนุ่มก็ดึงร่างบางตรงหน้าเข้ามาประกบเรียวปากบางได้รูปก็ก้มลงมาปิดปากอิ่มระเรื่ออย่างนุ่มนวล ในขณะที่หญิงสาวกำลังตกตะลึงจนเผลอเผยปากขึ้น จึงเป็นโอกาศให้ลิ้นร้อนของเขาเข้ามาสัมฝัสกับความหวานนุ่มอย่างย่ามใจ พรรษชลตัวชาวาบเพราะคาดไม่ถึง ทำอะไรไม่ถูกได้แต่ปล่อยให้เขารุกล้ำอยู่อย่างนั้นจนกระทั้งลมหายใจเริ่มติกขัดชลวีร์จึงต้องถอนจูบออกมาอย่างแสนเสียดาย 

"จำได้รึยัง"ชายหนุ่มมองหน้าของหญิงสาวที่เขาเพิ่งจะขโมยจูบเธอมาเมื่อกี้นี้ ก่อนหันใบหน้าไปตามแรงตบของหญิงสาวตรงหน้าที่ฟาดฝามือของเธอลงมาบนหน้าของเขาอย่างเต็มแรง 

"คุณไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้"ว่าแล้วก็ยกมือข้างที่ใช่ตบหน้าเขาาขึ้นมาเช็ดที่ปากของตัวเองแรงๆ 

"ถ้าผัวอย่างพี่ไม่มีสิทธื์แล้วใครมันมีไม่ทราบ"ชายหนุ่มถามขึ้นเมื่อเห็นแสดงท่าทีรังเกียจจูบของเขาเหลือเกิน 

"ไม่ใช้เรื่องของคุณแล้วเราก็ไม่ได้รู้จักกันคุณไม่จำเป็นต้องรู้"ว่าแล้วเธอรีบหันหลังวิ่งหนีไปทางด้านหลังของร้านทันที 

ชลวีร์ยืนมองร่างบางที่วิ่งหนีไปอย่างเจ็บปวดหัวใจ เราไม่รู้จักกันงั้นหรือ เธอพูดแบบนั้นได้ยังไงในเมื่อเธอเป็นของเขา เขาจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาพรากเธอไปจากเขาอีกเด็ดขาด  

แล้วเธอจะได้รู้ว่าผู้ชายอย่างชลวีร์ทำได้ทุกอย่างเพื่อให้เธอกลับมาเป็นผู้หญิงของเขาอีกครั้งให้ได้ 

....................................................................................................................................................................................................................................... 

ปล,นิยายเรื่องนี้ไรท์แต่งจบแล้วนะคะ แล้วจะพยายามมาลงเร็วๆนะคะ  

ปล.นิยายเรื่องนี้มีe-bookแล้วนะคะ ถ้านักอ่านคนไหนที่ไม่อยากรอไรท์มาอัพก็ไปกดโหลดอ่านได้เลยนะคะ ไรท์จะแปะลิ้งไว้ให้นะคะ 

https://www.mebmarket.com