**หมายเหตุ**
นิยายเรื่องนี้ไม่ได้ตั้งใจจะหมิ่นบุคคลหรือศาสนาใดๆ
รบกวนอ่านเนื้อหาก่อนวิจารณ์นะคะ
โปรยเรื่อง
เพราะยึดอาชีพเกมเมอร์เป็นอาชีพทำเงิน ทำให้เกมเมอร์ชื่อดังอย่างผมเผลอไปตกปากรับคำร่วมทดลองเล่นเกมแนว RPG ผสม MOBA สไตล์ไทยตัวใหม่ที่เชื่อมจิตใต้สำนึกของผู้เล่นเข้ากับระบบเกมได้ มันจะดีมากถ้าหากว่าระบบไม่สุ่มเลือกอาชีพให้ผมเป็น ‘นักบวช’ และมีหน้าที่สนับสนุนทีมทั้งๆ ที่ผมเป็นพวกสายบวกตัวพ่อ
แต่ว่าบทนักบวชที่ผมได้มานั้น มันดู...แปลกๆ แถมยังถูกสมาชิกในทีมเรียกเก๋ๆ ว่า ‘หลวงพี่’
กูว่ากูตกนรกก่อนเล่มเกมนี้จบแน่!
แต่อะไรก็ไม่ทำให้ผมต้องทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเท่ากับการที่เล่นกันอยู่ดีๆ เกมเฮงซวยนี่เกิดติดบัคจนผมและเกมเมอร์คนอื่นๆ ติดอยู่ในนั้นแล้วออกมาไม่ได้ มิหนำซ้ำยังรับรู้ทุกความรู้สึกอีก ซึ่งหมายความว่าจะตายในเกมไม่ได้ ไม่อย่างนั้นร่างจริงก็ม่องเท่งไปด้วย ทางเดียวที่จะออกจากเกมได้คือต้องทำภารกิจในเกมให้ครบเท่านั้น
แต่ความหวังที่จะออกจากเกมนี้ช่างริบหรี่นัก เพราะสมาชิกทีมมีแต่คนบ้าๆ บอๆ โดยเฉพาะไอ้คนที่รับหน้าที่เป็นแอสซาซินของทีมอย่าง ‘นักดาบเดชา’ ที่คอยร้องเรียกให้ผมฮีลให้มันตลอดเวลา
“พระมัวทำอะไรอยู่ ฮีลสิ!”
กูคูลดาวน์อยู่...
“บอกให้ฮีลไง เลือดจะหมดหลอดแล้ว!”
กูบอกว่าคูลดาวน์อยู่!
“หลวงพี่! ฮีลสิโว้ย! เล่นเป็นหรือเปล่า!”
ก็กูบอกว่าคูลดาวน์อยู่ เดี๋ยวก็ขว้างบาตรใส่ซะหรอก!
และพอฮีลปุ๊บ ตัวผมก็พูดออกมาโดยอัตโนมัติ...
“อาตมาขอบิณฑบาต”
ไอ้เกมเวรนี่...นรกเป็นแค่ชื่อน้ำพริกหรือไงวะ
คุยกันหน่อย
นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นมาเพราะอยากเขียนนิยายแนวเกมที่เป็นระบบสไตลย์ไทยๆ ค่ะ
ตัวนายเอกรับบทเป็นพระก็จริง แต่มีการปรับเปลี่ยนหลายๆ อย่างที่ทำให้ไม่กระทบกับบุคคลหรือศาสนา
เป็นแนวคอเมดี้กาวๆ นิดนึงค่ะ หวังว่าจะชอบกันนะคะ ^^
Guest
