“เป็นผู้หญิง คิดว่าจะหนี้ผู้ชายได้หรือไง” ผมยืนหน้ากระซิบข้างหูเธออย่างยั่วเย้า
“ปล่อยสิ...” น้ำเสียงอ้อยอิงไม่จริงจังฟังหวานหู
“เก่งนักก็ดิ้นให้หลุดสิ ให้หลุดก่อนที่ฉันจะ...”
“นายจะอะไร...”
“ก็จะทำแบบนี้ไง” ผมก้มลงหอมแก้มนวลสวยของเธอซ้ายทีขาวที่อย่างได้ใจ ก็ในเมื่อเธออยู่ในอ้อมกอดผม ผมขอทำอะไรตามใจนิดหน่อยแล้วกัน
“อี๊...นายนี่มัน...” เธอกัดเม้นริมฝีปากบางด้วยความไม่พอใจ
“ทำไม? อ๋อ ไม่พอ อยากขออีกรอบ ได้สิ เดี๋ยวฉันจัดให้” ผมก้มหน้าลงไปหอมแก้มเธอซ้ำอีกตั้งใจแค่อยากทำให้เธอหายงอน แต่ดูเหมือนเธอจะงอนผมมากกว่าเดิมเสียอีก
“อีตาบ้า! ปล่อยฉันนะ ไม่อย่างนั้น ฉันจะไม่พูดกับนายเลย ค่อยดู” เธอนิ่งลง ผมรู้ว่าเธอทำจริงอย่างพูด
“ปล่อยแล้ว” ผมค่อยๆ หมุนตัวเธอกลับเข้ามาหาผม เพื่อมองสีหน้าและแววตาที่นิ่งสงบของเธอ
“หยุดล้อเล่นกับฉันได้แล้วคาร์ว ฉันไม่สนุกกับเธอด้วยนะ” เธอก้มหน้า
“ฉันไม่ได้แกล้งเธอเล่นนะ ริน” ผมใช้มือยกใบหน้ารูปไข่ของเธอเงยขึ้น แววตาเธอสั่นไหวแฝงความเศร้า “ฉันมีความรู้สึกดีๆ กับเธอนะ ริน ฉันเสียใจที่ฉันคิดไม่ดีแบบนั้น ฉันแค่ไม่อยากให้ผู้ชายคนไหนอยู่ใกล้ๆ เธอ รู้ไหม”
เธอจ้องหน้าผมตาไม่กระพริบ ริมฝีปากเชิดขึ้นน้อยๆ นั้น มันเย้ายวนผมจนน่าประหลาด ผมห้ามใจไม่ได้ที่จะยืนหน้าเข้าไปใกล้อย่างตามใจ เธอไม่เบือนหน้าหนี กลับหลับตาพริ้มรอจุมพิตจากผม แต่...
Guest
