นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องราวของชายรักชาย หาากไม่สามารถรับรักร่วมเพศได้กรุณากดออกนะครับ
ก็แค่เด็กอาชีวะธรรมดา บ้านๆ ที่สามารถพบเห็นได้ตามร้านเหล้าทั่วไป..เอ๊ะยังไง ได้ข่าวว่าเป็นนักเรียน แต่เชื่อเถอะ พวกเราน่ะพบหาได้ง่ายตามร้านเหล้าและป้ายรถเมล์ ที่ใดมีเรา ที่นั้นมีการตีกันเป็นสีสันแห่งเด็กอาชีวะ ทุกสายตาอาจจะมองเราเป็นเด็กกวนส้นตีนเที่ยวหาเรื่องช้าวบ้านเขาไปวันๆ แล้วไง..คุณคิดถูกแล้วนี่ แต่ถ้าวันใดไม่มีพวกเราชาวอาชีวะ พวกคุณอาจะพบว่า...บ้านเมืองนั้นสงบเงียบมากขึ้น ความผาสุขจะมาสู่ชาวไทยทุกๆ คน ป้ายรถเมล์จะปลอดภัย ตามร้านเกมและร้านเหล้าจะไม่มีการตีกันและจะไม่มีพวกเรามั่วสุมกันตามโต๊ะสนุกเกอร์แน่นอน เป็นไง...น่ากลัวละซี่ ฮึๆ เพราะงั้นจะยอมรับเถอะพวกคุณขาดเราแล้วประเทศจะดีขึ้นเยอะ!
พิ้ง : มองไรกันนักหนาวะ ไม่เคยเห็นคนหล่อตัดผมทรงนักเรียนประถมหญิงแถมติดกิ๊บโบว์สีชมพูแสนน่ารักหวานแววกันรึไงเจ้าพวกนี้ ช่างมันเหอะ เย็นนี้เราจะไปดักตีพวกอาชีวะชนที่ไหนดีวะเนี่ย ร้านเกมก็น่าสน ร้านเหล้าก็น่าจะดี แบบว่ารอมันเมาแล้วจับบมันปล้ำ..เอ้ยไม่ใช่ ต้องดักตีหัวมันสิเอ้อออออ ว่าแต่...ไอ้ตี้ มึงจะบ้าคิตตี้ไปถึงไหนวะ เลิกเอาไม้เบสบอลลายคิตตี้ของมึมานั่งกอดเล่นได้แล้ว เห็นแล้วสะแด่ววะไอ้ตุ๊ดนี่!!
ตี้ : อะไรๆ มึงว่าใครเป็นตุ๊ด กูแค่ชอบคิตตี้ไม่ได้หมายความว่ากูเป็นตุ๊ดซะหน่อยนะไอ้สัสนี่ มึงต่างหากที่สมควรเรียกว่าตุ๊ด ผู้ชายห่าไร..ไม่ยอมให้ผมยาวเลยติ่งหูเลยแม้แต่เซ็นเดียว แถมยังบ้าโบว์สีชมพูเข้าขั้นหนักหนาสาหัส จนน่าจะเรียกศรีธัญญามารับตัวมึงไปเป็นคนไข้ กูนี่มีเพื่อนแบบมึงแล้วเพลียจิตจริงๆ เล้ยให้ตายยยย
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่แต่งร่วมกันกับ เทค และ สวนสัตว์ นะคร้าบผม ซึ่งแต่ละคนก็จะมีโทนเรื่องแตกต่างแต่คล้ายกัน และทั้งสามเรื่องก็เป็นเรื่องสั้นทั้งหมด ส่วนรูปวาด งานนี้ต้องขอบคุณป๋าซัน หื่นมันฮา มากๆ นะครับ ที่ประทานคาแรกเตอร์งามๆ มาให้กับเดธได้ใช้ เนื่องจากว่าคนจะจิ้นพิ้งออกยากนิดนึงงงง
ยังไงก็ขอฝากนิยายเรื่องนี้ไว้สักนิสสสสนะครับผม
Guest
