X-MEN FANFICTION ERIK X CHARLES

X-MEN :FRIST CLASS:

❤❤ERIK X CHARLES❤❤

อีริค x  ชาร์ลส์ แฟนฟิคชั่น วันช็อต

Story by : burryface😋

สวัสดีค่ะ สาวๆที่หลงเข้ามาในนี้ทุกคนนะคะ 90% ที่หลงมานี่ คงชิปคู่นี้เหมือนกันใช่มั้ยคะ ต้อนรับ X-MEN ภาคใหม่ที่กำลังจะเข้ามาค่ะ เลยกลับไปดูภาคเก่าๆ คิดถึงอีริคกับชาร์ลส์ขึ้นมาเลย โดยเฉพาะภาคเฟิร์สคลาสนี่ 😍😍 ศาสตราจารย์ ก็ยังคงเป็นศาสตราจารย์ ถึงผมจะไม่มี (?) แต่ก็ยังมีเสน่ห์ค่ะ (5555)

เป็นฟิคตอนเดียวจบค่ะ อาจจะมีตอนเสริมอื่นๆ อันนี้ต้องดูก่อนนะคะ ว่าขรี้เกียจมั้ย😂😂(ฮา) และก็สุดท้ายนี้ หลังจากเกริ่นมามากแล้ว ขอให้ทุกคนสนุกนะคะ ผิดพลาดตรงไหน ขออภัยเน้ออออ ติชมได้เลยค่ะ เราจะได้เอาไปพัฒนาในเรื่องอื่นๆต่อไปย์คร่ะ บรั่ยส์😘😘

บรรยากาศสงบร่มรื่น แสงแดดอ่อนๆสาดส่องเข้ามา โต๊ะไม้ที่ตอนนี้มีกระดานหมากรุกแผ่นใหญ่ วางกางเอาไว้เต็มโต๊ะ นิ้วเรียวยาวหยิบเอาตัวหมากในกระดานเขยิบไปตรงหน้าตามเกมส์ ริมฝีปากยกยิ้มขยับบางๆ พร้อมเสียงทุ้มๆดังออกมา

"ฉันชนะแล้ว ชาร์ลส์"

อีริคพูดจบ ก่อนจะพิงแผ่นหลังกว้างไปยังพนักเก้าอี้ สีหน้าผู้ชนะลอดออกมา ทำให้คนที่นั่งตรงข้าม ขมวดคิ้วหงุดหงิดขึ้นมา ก่อนจะตามมาด้วยเสียงโวยวาย

"ขี้โกงชัดๆ"

"ไม่เอาน่า แพ้แล้วอย่าพาลสิ"

ชาร์ลส์คลายปมคิ้วที่ขมวดกันออก ก่อนริมฝีปากแดงกระจับ จะขยับยิ้ม ดวงตากลมฟ้าใส สะกดให้อีริคต้องนิ่งงัน เหมือนต้องมนต์สะกด

"รู้น่า ฉันไม่มีทางชนะนายหรอก ตั้งแต่เล่นมา ก็ไม่เคยชนะเลยซักครั้ง มันน่าหงุดหงิดมั้ยล่ะ"

ชาร์ลส์หัวเราะเบาๆ กับคำพูดที่เปล่งออกมา จริงอยู่ที่เขาว่า อีริคน่ะเก่งหมากรุกจะตายไป ตั้งแต่เล่นมา ก็ไม่มีแววว่าจะชนะเลยซักครั้ง พอปลายนิ้วคนตรงหน้าขยับตัวหมากปุ๊ป นั่นก็เป็นสัญญาณบ่งบอกได้เลย ว่าไม่มีทางชนะแน่ๆ มันน่าหงุดหงิดชะมัด ให้ตายสิ

"หึ จะเล่นต่อมั้ย?"

อีริคพูด ดวงตาคมสีเทาหลุบมองลงไปที่กระดานหมากรุก ก่อนเหลือบขึ้นมา มองคนตรงหน้า ชาร์ลส์ขมวดคิ้วเหมือนใช้ความคิด ก่อนจะส่ายหัวเบาๆ

"ไม่ล่ะ พอแล้วดีกว่า เล่นไปก็ไม่ชนะ"

"ไม่เอาน่า"

อีริคลากเสียงยาวเหมือนจงใจกวนคนตรงหน้า ชาร์ลส์ยิ้มอย่างขำขันพลางสายหัวไปมา อ่า...ใบหน้าสีขาวสะอาดตา ริมฝีปากกระจับสีแดงเรื่อ ลูกแก้วฟ้าใสประกาย กับเส้นผมสีดำเงาแวววาว

อยากจะสัมผัส...

อีริคเหมือนตกอยู่ในภวังค์ ดวงตาคมสีเทาหยุดนิ่งที่ใบหน้าเนียนนั่น ก่อนที่เขาจะรู้สึกตัวได้ ว่าจ้องหน้าชาร์ลส์นานมากเกินไปแล้ว

"อีริค นายเป็นอะไรหรือเปล่า?"

"ไม่ๆ ไม่มีอะไรหรอก"

ชาร์ลส์ขมวดคิ้วสงสัย ปมคิ้วมัดแน่นเหมือนใช้ความคิดนั่น อีริคกลัวเหลือเกิน ว่าชาร์ลส์จะรู้ว่าเขาคิดอะไร

"อย่าเข้ามาในหัวฉันตอนนี้นะ...ฉันยังไม่อยากให้รู้ ว่าตอนนี้ฉันคิดอะไร"

ความคิดลามกๆนั่น ยิ่งไม่อยากให้รู้เลย ชาร์ลส์จะคิดยังไง ถ้าเขารู้ว่าอีริคคิดอะไรกับเขาแบบนั้น แถมในหัวตอนนี้ มันก็ยังไม่หยุดคิดซักที

"ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย"

"ดีแล้ว...อย่าเพิ่งเข้ามาในหัวฉันนะ มันเป็นสิ่งที่ไม่ดีกับนายเท่าไร"

"..."

ชาร์ลส์ขมวดคิ้ว กับท่าทีของคนตรงหน้า ให้ตายไม่เคยเห็นเขาลนลานแบบนี้มาก่อนเลย แต่มันก็ดูแปลกตาดีนะ อดหัวเราะไม่ได้ด้วย อีริคแบบนี้ ดูน่ารักกว่าตอนเงียบๆขรึมๆเยอะ

"นายขำอะไร"

"ไม่ต้องมาทำเสียงดุใส่เลย"

ชาร์ลส์พูด พร้อมกับยิ้มกว้าง อีริคได้แต่มองใบหน้าคนตรงหน้า แล้วก็อดยิ้มตามไม่ได้จริงๆ ชาร์ลส์เวลายิ้ม มันอดไม่ได้ที่จะทำให้เขาคิด ว่าชาร์ลส์นั้น น่าเอ็นดูขนาดไหน...

"ราตรีสวัสดิ์ครับ ศาสตราจารย์"

"เช่นกันแฮงค์"

เด็กหนุ่มสวมแว่นกรอบเหลี่ยมยิ้มหลังจากที่เขาเอ่ยคำราตรีสวัสดิ์ให้ชาร์ลส์ ก่อนจะเดินกลับห้องของตัวเอง ชาร์ลส์ที่กำลังจะปิดประตู แต่ก็มีอะไรบางอย่างดันไว้ จนเขาต้องเงยหน้าขึ้นมอง ก็พบคนร่างสูงในเสื้อคอเต่าแขนยาวสีดำ ที่มักจะชอบใส่บ่อยๆ ดวงตาคมสีเทาที่มองสบเข้ามา ทำให้ชาร์ลส์อดเลิกคิ้วสงสัยไม่ได้  อีริคมองเข้าไปในห้อง ก่อนจะขยับริมฝีปากสีพีชพูดขึ้น

"เข้าไปได้มั้ย?"

"ได้สิ"

ชาร์ลส์ตอบโดยไม่ต้องคิด เขยิบตัวออกข้างนิดๆ เพื่อให้คนตัวสูงเดินเข้ามา ก่อนจะปิดประตูเบาๆ ดึกป่านนี้แล้ว ทำไมยังไม่นอนนะ มาหาเขาตอนนี้ คงมีอะไรอยากจะคุยล่ะมั้ง อีริคนั่งลงตรงเก้าอี้โต๊ะเขียนหนังสือ กลิ่นหอมๆในห้อง มันชวนทำให้เคลิ้ม จนอยากรู้ว่าเจ้าของห้องจะมีกลิ่นหอมหวานแบบนี้หรือเปล่า ชาร์ลส์นั่งลงตรงขอบเตียง ดวงตาแก้วฟ้าสดใส ลอบมองท่าทีของอีริคที่กำลังนั่งมองไปรอบๆบริเวณห้องอย่างสนใจ

ริมฝีปากแดงยกยิ้มอย่างเอ็นดู แต่ก็ต้องเอ่ยปากถามออกไป

"นายมีอะไรหรือเปล่า มาหาฉันป่านนี้น่ะ"

อีริคหันมามองยังคนตัวเล็กกว่า สีหน้าเขาดูเลิ่กลั่ก ไม่รู้จะพูดยังไงดี แค่อยากเจอ อยากเห็นหน้า ก็แค่นั้นเองนี่

"ฉันแค่...นอนไม่หลับ"

"อยากเจอฉันก็บอกมาเลย"

ชาร์ลส์ยิ้มขำ อีริคชะงักเมื่อคนตรงหน้ารู้ว่าคิดไง ให้ตาย...ใจมันเต้นแรงเกินไปแล้ว

"แค่นั้นเหรอ? แค่อยากเจอฉันจริงๆเหรอ"

คำพูดกดดันเหมือนจะเค้นให้อีริคพูดออกมาให้หมด ดวงตาคมสีเทาเหล็กเหลือบหนีทางอื่น ริมฝีปากสีพีชเม้มเข้าหากันแน่น นี่เขากำลังเขินสินะ น่าอายจัง

ชาร์ลส์ลุกเดินมาหาคนตัวสูง ที่โต๊ะหนังสือ แสงจากหลอดไฟสาดส่องมายังหน้าอีริคพอดี เลยทำให้เห็นชัด ว่าคนตัวสูงนั้นหน้าแดงขนาดไหน มือบางยกขึ้นแนบใบหน้าคม อีริคเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาฟ้าใสที่มองกระทบลงมา มันทำให้เขาอดใจสั่นไม่ได้ สัมผัสนุ่มๆจากฝ่ามือบางที่แนบแก้มของเขา มันทำให้ต้องยกมือขึ้นมากอบกุมเบาๆ

"ปล่อยความรู้สึกที่นายมีให้ฉันออกมาเถอะ...นายเก็บมันไว้ไม่ได้หรอก เพราะซักวัน...ฉันก็ต้องรู้อยู่ดี"

ดวงตาคมเทาสั่นไหวเบาๆ อีริคหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเอ่ยในสิ่งที่เขาอยากจะเอ่ยมันออกมาตั้งนาน แต่ก็ไม่มีโอกาสสักที...

"ฉันรักนาย ชาร์ลส์ เซเวียร์"

สิ้นเสียงทุ้ม ที่เปล่งออกมา ชาร์ลส์ยกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะเลื่อนฝ่ามือขึ้นไปลูบหัวคนตัวสูงบนเก้าอี้เบาๆ มันอ่อนโยนจนอีริคต้องนั่งนิ่ง เคลิ้มไปกับสัมผัสแผ่วเบา ที่คนตรงหน้ามอบมาให้

"อีริค เลนเชอร์...ถ้านายไม่บอกตอนนี้ ฉันจะได้ยินจากปากนายตอนไหนกันนะ"

"ตกลงว่า...นายคิดแบบเดียวกับฉันไหม?"

"เดี๋ยวนายก็รู้คำตอบเองน่า"

ชาร์ลส์พูดจบ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปประกบริมฝีปากแดง ลงบนริมฝีปากสีพีชตรงหน้า มันแผ่วเบาและอ้อยอิ่ง สัมผัสของมัน ทำให้คนตัวสูงที่ไม่ทันตั้งตัว ยกมือโอบเอวคนตรงหน้าที่ยืนโน้มตัวอยู่ให้เข้ามานั่งบนตักของเขา ริมฝีปากดูดดึง ขบเม้มกันไปมาอย่างแนบแน่น ก่อนที่ทั้งสองจะผละออกจากกัน อีริคยิ้มหวานดึงคนบนตักมากอดแน่น ชาร์ลส์ยกมือกอดตอบ อดไม่ได้ที่จะเอามือลูบหัวคนตัวสูงเบาๆ กลิ่นโคโลญหอมอ่อนๆ อดไม่ได้ที่จะกดจมูกลงบนหัวไหล่

"ฉันก็รักนาย อีริค เลนเชอร์...รักนายมากๆด้วย"

ชาร์ลส์ผละออกจากคนตรงหน้า โน้มหัวลงไปใกล้จนชนกับหน้าผากคนตัวสูง หลับตาลงเบาๆ เสียงนุ่มเปล่งออกมาอย่างอ้อยอิ่งและดูนุ่มนวล อีริคอดไม่ได้ที่จะจูบลงไปบนแก้มขาวๆนั่น ดวงตากลมฟ้าใสเปิดขึ้น เมื่อโดนสัมผัสเข้าที่แก้มข้างขวา ริมฝีปากแดงยกยิ้มอย่างมีความสุข

"ไม่ว่าจะมีเรื่องเศร้าขนาดไหนในชีวิต สัญญาสิ...ว่าจะนึกถึงฉัน"

ชาร์ลส์กระซิบเบาๆข้างใบหู ลมหายใจที่เปล่งออกมา กระทบเข้ากับผิวเนื้อ ทำให้อีริคแทบจะใจสั่น ยกฝ่ามือจับปลายคางของคนตัวเล็กบนตักให้เชิดขึ้นเบาๆ ก่อนดวงตาคมสีเทาจะมองเข้าไปลึก ในดวงแก้วฟ้าใส ที่ส่องประกายตลอดเวลา

"สัญญาสิ"

รอยยิ้มยกขึ้นบนใบหน้าคม ก่อนจะดึงชาร์ลส์เข้ามาจูบแนบแน่น ไม่นุ่มนวลเหมือนรอบแรก แต่มันเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อปลายลิ้นหนาเริ่มสอดเข้าไปในโพรงปากหวาน หยอกล้อเรียวลิ้นเล็กไปมา นั่นก็มากพอทำให้ชาร์ลส์ส่งเสียงอือผ่านลำคอมาได้เป็นระยะ คนตัวสูงเริ่มรุกล้ำมากขึ้นเรื่อยๆ จนชาร์ลส์ต้องยกมือบางจิกแขนอีริคแน่น ความรู้สึกแปลกเริ่มวนเวียนรอบๆ จนอีริคถอนจูบออก นั่นทำให้ชาร์ลส์รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา อย่างไม่มีสาเหตุ

"นายรู้สึกยังไงบ้าง"

"หงุดหงิด ที่อยู่ๆนายก็หยุดมัน"

ชาร์ลส์พูด พลางอมลมจนแก้มป่อง อีริคยิ้มบางๆ ยกฝ่ามือขึ้นหยิกแก้มนุ่มๆนั่นหนึ่งทีอย่างหมั่นเขี้ยว

"ไม่ต้องห่วง...คืนนี้ฉันนอนห้องนาย"

อีริคกระซิบเบาๆอย่างคนเจ้าเล่ห์ ก่อนจะกัดริมฝีปากตัวเอง แล้วพูดอีกครั้ง

"ระวังนายอย่าทำให้เด็กๆตื่นล่ะ"

อีริคพูดจบ ก่อนจะกดจมูกลงไปยังลำคอขาว กลิ่นสบู่หอมอ่อนๆ มันทำให้เขาต้องสูดดมมันเข้าไปอย่างเต็มปอด มือหนาค่อยๆสอดเข้าไปในเสื้อยืดสีขาวตรงหน้า สัมผัสจากฝ่ามือที่สอดเข้ามา ลากผ่านท้องน้อยเบาๆ ทำให้ชาร์ลส์หลับตาแน่น ยกมือจิกเส้นผมอีริคแน่นเต็มกำมือ ในขณะที่ร่างสูงก็ยังขบกัดฝังรอยแดงจ้ำๆไว้บนซอกคอขาว

"อือ...นายคงไม่คิดจะฝังรอยพวกนี้ ให้เด็กๆเห็นใช่มั้ย?"

"บอกไป ว่าแค่แมลงกัด"

อีริคพูด พลางยิ้มเบาๆอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะแอบหัวเราะข้างๆใบหู ชาร์ลส์เม้มปากแน่น เมื่อมือหนาเริ่มใช้ปลายนิ้วเรียวหยอกล้อกับยอดอกสีหวานของเขา จนมันตั้งแข็งทื่อด้วยแรงอารมณ์ ชาร์ลส์หอบหายใจช้าๆ เมื่ออีริคอุ้มเขาวางลงบนเตียงนุ่ม ขึ้นคร่อมบนตัวเขา ร่างหนาๆบดบังแสงจากหลอดไฟบนเพดาน ทำให้มองเห็นได้ชัดเจน ถึงใบหน้าคมของอีริค ที่ยกยิ้มมุมปากอยู่ตรงหน้า

ชาร์ลส์ยกฝ่ามือขึ้นลูบใบหน้าอีริคเบาๆ ก่อนจะลากไล้ลงมายังคอเสื้อ ใบหน้าขาวกับริมฝีปากแดง มันช่างยั่วให้อีริคเกิดอารมณ์ได้ตลอดเวลา อยากจะกดใบหน้าลงไปยังร่างเล็กๆนั่น

"นายจะทำจริงเหรอ?"

ชาร์ลส์พูด ดวงตาสีฟ้าหรี่ลงเล็กน้อย

"แน่นอน ถ้านายเอาด้วย"

"นายทำให้ฉันเขินจนจะบ้าตายแล้ว อีริค"

"นายก็เหมือนกัน น่าเอ็นดูมากๆเลย ให้ตายสิ"

อีริคโน้มตัวลงไปบดขยี้ริมฝีปากแน่น จนปากที่แดงอยู่แล้ว กลับแดงเข้าไปอีก แก้มขาวนวลขึ้นสีแดงเรื่อ อีริคกดจูบแนบแน่น สอดลิ้นเรียวยาวเข้าไปข้างใน ชาร์ลส์ได้แต่หอบหายใจช้าๆ ก่อนร่างจะกระตุก เมื่อมือหนาๆที่ซุกซนของคนตรงหน้า เลื่อนลงไปด้านล่าง ล้วงเข้าไปในกางเกงของเขา กอบกุมเอาจุดเกิดอารมณ์ไว้แน่น

สัมผัสเปียกๆแฉะๆเต็มฝ่ามือ ทำให้อีริคกางมือออก ยกยิ้มข้างมุมปาก หลังถอนจูบออก ดึงมือออกมาจากกางเกง ก่อนจะแบมันให้คนใต้ร่างดู

"ดูสิ อะไรเนี่ย นายมีอารมณ์เหรอ?"

"อ...อีริค!!"

ชาร์ลส์พูดตะคอกอย่างหงุดหงิด ปัดมือคนตรงหน้าออก แต่ใบหน้าหงุดหงิดนั่น มันกลับทำให้อีริคหมั่นเขี้ยวขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า  คนตัวสูงกดจมูกลงไปบนแก้มเนียนนั่น ก่อนมือหนาจะค่อยๆถกกางเกงชาร์ลส์ช้าๆ ไม่ให้ทันตั้งตัว นิ้วเรียวยาวก็ค่อยๆสอดเข้าไปในช่องทาง ที่คับแน่น ชาร์ลส์กัดริมฝีปากตัวเอง มันเป็นความรู้สึกแบบใหม่ ที่ไม่เคยสัมผัส มันเจ็บแปลบแล่นขึ้นมา พาลให้คนตัวเล็กต้องจิกแขนอีริคแน่น เพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยว นิ้วเรียวค่อยๆสอดเข้าไปเพิ่มเป็นสองนิ้ว เสียงหอบหายใจแรงขึ้น

"เจ็บมากมั้ย?"

"ม...ไม่เท่าไร"

ชาร์ลส์ตอบเสียงสั่น ยิ้มฝืนๆออกมา ถึงแม้มันจะเจ็บ แต่ร่างกายก็ยังต้องการมันเพิ่ม อีริคยิ้มบาง ก่อนจะโน้มลงไปจูบแนบแน่น แลกความรู้สึกผ่านปลายลิ้นร้อน ก่อนร่างสูงดวงตาสีเทา จะค่อยๆสอดแก่นกายของตัวเอง เข้าไปในช่องทางคับแคบจนสุด ชาร์ลส์ส่งเสียงอือผ่านลำคอ เมื่อมีอะไรบางอย่างสอดใส่เข้ามาไม่ทันตั้งตัว เขาแทบกรีดร้องออกมา มันเจ็บจนจุก นั่นก็มากพอให้น้ำใสๆรื้นขึ้นที่ดวงตา ลูกแก้วฟ้าใสสั่นระริกด้วยความเจ็บ นั่นทำให้อีริคใจสั่น ชาร์ลส์ในตอนนี้ ทำให้เขาอยากจะกลืนกินไปทั้งตัวจริงๆ น่าเอ็นดูอะไรอย่างนี้...

"อ...อีริค..."

"เรียกชื่อฉันอีกสิ"

"อ...อี...อ๊ะ!"

"เรียกให้จบสิ...ฉันไม่อยากทำรุนแรงนะ ชาร์ลส์"

"อีริค...ฉ...ฉัน"

ใบหน้าคนตัวสูงดูพอใจ กับคำตอบที่ได้ยินออกมาจากปากช้ำๆนั่น ชาร์ลส์สั่นไปทั้งตัว มือบางก็ยังคงจิกแขนเสื้ออีริคแน่น ร่างกายก็เริ่มแอ่นขึ้น เมื่อคนตัวสูงกว่าเริ่มขยับสะโพกเข้ามา ไม่อยากปฏิเสธเลย ว่ารู้สึกดีขนาดไหน อยากจะให้ทำรุนแรงกว่านี้อีก...

"อ...อีริค..."

"ฉันรักนาย ชาร์ลส์"

"ฉันก็รักนาย..."

"อ่า...นายน่ารักชะมัด"

.

.

.

.

.

แสงจากดวงอาทิตย์ลอดผ่านเข้ามายังซอกผ้าม่าน เปลือกตาค่อยๆเปิดขึ้น เผยให้เห็นลูกแก้วฟ้าใส ริมฝีปากแดงเม้มเข้าหากันแน่น ชาร์ลส์ค่อยๆลุกขึ้นนั่ง เจ็บระบมไปหมดทั้งสะโพก สายตาสอดส่ายหาใครบางคน แต่ก็พบว่าว่างเปล่า...อีริคหายไปไหน? ชาร์ลส์ลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ก้าวเท้าแต่ละครั้ง ก็พลันต้องนิ่วหน้า ไหนบอกไม่อยากทำรุนแรงไงล่ะวะ! แล้วนี่ตัวการอยู่ไหนละเนี่ย

"อ้าว ศาสตราจารย์"

"แฮงค์"

หนุ่มสวมแว่นกรอบเหลี่ยม รีบรุดเข้ามาพยุงชาร์ลส์ เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ามีทีท่าจะล้มอยู่รอมร่อ ชาร์ลส์วางฝ่ามือลงบนไหล่กว้างของแฮงค์ เพื่อเป็นที่ค้ำไว้ชั่วคราว เด็กหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะถามคำถามที่สงสัยมาซักพัก

"คุณไปทำอะไรมาครับ ทำไมเป็นอย่างนี้"

"เปล่าๆ ช่างเถอะ เห็นอีริคมั้ย?"

"เขาบอกว่าคุณป่วย เลยไปสอนแทน"

"ให้ตายสิ...พาไปหาเขาหน่อย"

"ไหวนะครับ?"

"ไหวสิ"

ชาร์ลส์ยิ้มฝืนๆ พลางเกาะคนตัวสูงกว่า เดินอย่างทุลักทุเล ตรงไปยังห้องเรียนที่เขามักจะไปสอนเป็นประจำ สองเท้าหยุดอยู่หน้าประตู เด็กๆที่ตั้งใจฟังบทเรียนตรงหน้า หันกลับมายังคนที่เพิ่งมาใหม่ อีริคชะงัก หันหน้ามายังคนที่เขาบอกว่าป่วย พลางยิ้มกว้างไปให้

"ไงเด็กๆ อาจารย์ใหม่สอนดีมั้ย?"

"ศาสตราจารย์!"

เด็กๆวิ่งกรูเข้ามายังคนที่ยืนอยู่ตรงประตู ชาร์ลส์ยิ้มใหญ่ เขารู้ดีว่าเด็กๆเป็นห่วงเขามากขนาดไหน ฟังจากเสียงหลายเสียงมากมายที่ถาโถมเข้ามา ถามไถ่อาการของเขา นั่นก็ทำให้ชาร์ลส์ใจชื้นขึ้นมา ใบหน้าเด็กๆที่มีแต่ความเป็นห่วง ฉายชัดบนใบหน้า มันทำให้คนที่ถูกหาว่าป่วยฉีกยิ้มอย่างชื่นใจ จนแก้มแทบแตก

"ชาร์ลส์"

เสียงใสๆคุ้นเคย ดังแทรกเข้ามา พร้อมร่างของสาวผมบอล์นที่คุ้นเคย เรเวนเดินตรงดิ่งเข้ามา ยกฝ่ามือทาบทับลงบนใบหน้าของคนป่วยทันที ชาร์ลส์ยกฝ่ามือจับกับมือบาง พลางอมยิ้ม

"ฉันไม่เป็นไร เรเวน"

"ตัวนายร้อนจริงๆด้วย"

เรเวนดูร้อนรน จนอดไม่ได้ที่คนตรงหน้า ต้องยกมือลูบหัวเบาๆอย่างปลอบประโลม ชาร์ลส์ยิ้มหวานส่งไปให้ทุกคนๆ ก่อนสายตาจะตวัดมายังคนต้นเหตุ ที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ตรงกระดาน

"ฉันมีเรื่องต้องคุยด้วย อีริค"

อีริคยกยิ้มมุมปาก ใบหน้ากวนๆเผยขึ้นมา ก่อนร่างสูงจะเดินฝ่าฝูงเด็กๆมาหาชาร์ลส์ที่ขมวดคิ้วมุ่น ยกมือกอดอกอยู่ตรงหน้าประตู ชาร์ลส์บอกลาเด็กๆ ก่อนจะลากแขนอีริค ออกไปยังสนามหน้าบ้าน

"มีอะไร ศาสตราจารย์"

"นายไม่ต้องมายิ้มเลยอีริค ฉันระบมไปหมด เพราะนายคนเดียว"

"เรื่องนี้เหรอ ที่จะพูด?"

"แต่ก็...ขอบคุณที่ดูแลเด็กๆให้"

ใบหน้านวลที่ขมวดคิ้วกันเป็นปมเมื่อครู่คลายออกกว้าง รอยยิ้มปรากฏมาแทนที่ อีริคยิ้มบางๆก่อนจะดึงคนตัวเล็กเข้ามากอด

"พวกเขาเหมือนลูกๆนาย"

"ลูกเหรอ? บ้าน่า..."

"และก็เหมือนลูกๆฉันด้วย"

"..."

"พวกเขาจำเป็นต้องมีคนคอยดูแล นายคนเดียวคงไม่ไหว"

อีริคผละจากคนตรงหน้าออก ยกมือเชยคางคนตรงหน้าให้เงยขึ้น เพื่อที่จะได้สบตากับคนตรงหน้าตรงๆ ริมฝีปากแดงๆของชาร์ลส์ยกยิ้มขึ้นเขินๆ พลางมองสบกลับไป ดวงตาคมสีเทาสั่นไหว ก่อนที่ร่างสูงจะก้มลงไปจูบเบาๆหนึ่งที ก่อนจะผละออก

"ที่นี่มีศาสตราจารย์เอ็กซ์แล้ว...มีแมกนีโต้อีกคน ไม่เห็นแปลก"

"นายพูดอะไรเนี่ย ฮ่าๆ"

"ชื่อที่เรเวนตั้งให้ เท่จะตายไป"

อีริคยิ้มหวาน ดึงชาร์ลส์เข้ามากอดแนบอกแน่น พลางจูบหนักๆลงบนศรีษะคนตัวเล็กหนึ่งที มันยังคงตราตรึงฝังแน่นในใจไปอีกนาน...

.

.

.

.

.

.

.

.

"พวกเขาน่ารักเนอะ"

เรเวนพูดยิ้มๆ เธอหันกลับมามองหน้าแฮงค์ที่ยืนอยู่ข้างหลัง หนุ่มใส่แว่นยกยิ้มบางๆ ก่อนจะตอบกลับ

"อืม ฉันไม่เคยเห็นศาสตราจารย์มีความสุขแบบนี้มาก่อน"

"เหมือนกัน..."