ในวันที่หนทางมืดมิด ไร้แสงสว่างที่ปลายทางฉันเหมือนคนที่ไร้วิญญาณรอคอยเพียง *"ความตาย"* ไม่มีแม้แต่ญาติมิตร ไร้คนเคียงข้างเพราะพวกเขานั้นไม่เคยเห็นว่าเธอเป็นคนในครอบครัวเลย แม้แต่บิดาที่ให้กำเนิดฉันมาแท้ๆยังผลักไสไล่ส่งฉัน ทุกความหวังที่ฉันเคยมีมันพังทลายลงตั้งแต่ วันที่ฉันกลับมาแล้วทุกคนทำเหมือนฉันไม่มีตัวตน ความเจ็บปวดในใจทวีมากขึ้น "นี่หนูยังมีตัวตนอยู่ไหม ทุกคนยังเห็นหนูอยู่ในสายตาหรือเปล่า"คำถามของฉันยังมีคนรับรู้หรือรับฟังบ้างหรือเปล่า
ปล.เรื่องนี้แต่ง2คู่นะคะ งดดราม่า
รีวิว (0)
เรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว
Guest
