เพลินวาน

สยามปีพุทธศักราช 2360 ณ เรือนของคุณพระดิลก เจ้ากรมภูษามาลา เรือนนี้เป็นเรือนใหญ่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยาฝากฝั่งตรงข้ามกับพระบรมมหาราชวัง คุณพระดิลกมีบุตรชายสองคนคนโตชื่อหลวงเชตุและคนเล็กชื่อหลวงสิงห์หลวงเชตุเป็นนายทหารหนุ่มสังกัดออกญาธรรมพิชัย และหลวงสิงห์เป็นข้าราชการสังกัดกรมพระคลัง และมีหลานสาวอีกหนึ่งคนชื่อแม่พลอย แม่พลอยเป็นลูกสาวของหลวงอัฐซึ่งเกิดกับแม่หญิงพุดจีบแต่แม่พลอยเป็นเด็กสาวที่โชคร้ายพ่อของเธอถูกปองร้ายจากผู้ที่ไม่หวังดีจนเธอต้องสูญเสียทั้งพ่อและเเม่ไป คุณพระดิลกจึงตัดสินใจรับเเม่พลอยเข้ามาเลี้ยงดูปูเสื่อตั้งแต่อายุได้13ปี จนตอนนี้แม่พลอยอายุ16 เป็นสาวสับพรั่งงดงามเป็นที่หมายตาของชายทั่วทั้งพระนคร ไม่ว่าใครๆก็ต่างเล่าลือถึงความงามของแม่พลอยๆเป็นที่รักของทุกคนในเรือนเพราะเธอเป็นคนจิตใจดี จะมีก็แต่สิงห์ลูกชายคนเล็กของคุณพระดิลกที่ไม่ค่อยชอบหน้าแม่พลอยนักเพราะคิดว่าแม่พลอยชอบทำตัวไม่น่ารักกับตน และแม่พลอยก็ไม่ชอบหน้าหลวงสิงห์เท่าไหร่นักเพราะคิดว่าอีกฝ่ายไม่ชอบหน้าเช่นกัน
      เช้าตรู่วันหนึ่งอากาศเเจ่มใส แม่พลอยกำลังตื่นนอนเเละลงไปจัดเตรียมอาหารตามปกติ
" ผัน หยิบหอมกระเทียมให้ข้าหน่อย" เสียงพลอยเรียกบ่าวให้ช่วยหยิบของในครัวมาให้ตน
" นี่เจ้าค่ะแม่นาย" ผันบ่าวคนสนิทยื่นหอมกระเเทียมให้กับแม่นายของตน
" เอ้าเสร็จแล้ว เดี๋ยวเอ็งเรียกพิดมายกสำรับไปบนเรือนเลยนะ"
" เจ้าค่ะแม่นาย" บ่าวในเรือนเริ่มเดินมายกสำรับขึ้นไปบนเรือน เช้านี้ทุกคนอยู่รับสำรับกันพร้อมหน้า
" เช้านี้อากาศสดใสดีเสียจริง ลมหนาวเริ่มพัดมาเเล้ว" คุณพระดิลกเอ่ยทักทายทุกคนยามเช้า
" เจ้าค่ะคุณพี่" แม่นายช้อยเอ่ยรับคำพูดของสามีตนเอง ลมและไอเย็นๆจากแม่น้ำเริ่มพัดเข้ามาในช่วงฤดูหนาว หมอกยามเช้าลงบางๆตา พอให้ได้ชุ่มฉ่ำ เสียงนกยามเช้าเริ่มร้องบอกเวลา ทุกคนนั่งรับสำรับกันเสร็จคุณพระและแม่นายช้อยก็กำลังจะออกเดินทางไปเยี่ยมญาติที่หัวเมือง
" ลุงกับป้าจะไปเยี่ยมญาติที่หัวเมืองเสียหน่อย เเลเพลาเย็นก็คงจะกลับ ฝากแม่พลอยดูแลเรื่องสำรับด้วยนะลูก" ช้อยพูดสั่งหลานสาว
" เจ้าค่ะคุณป้า อิฉันจักดูแลเรื่องสำรับเองเจ้าค่ะ คุณป้าอย่าได้ห่วง"
" พ่อสิงห์ พ่อเชตุ อยู่เฝ้าเรือนนะลูก ดูแลน้องด้วย อย่าให้แม่พลอยไปเล่นซนที่ใดได้นะ"
" ขอรับคุณแม่" เชตุรับคำ ต่างกับสิงห์ที่ไม่ใคร่จะสนใจอะไรพลอยนัก
      เพลาสาย สิงห์และเชตุนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเรือนส่วนพลอยก็กำลังนั่งร้อยมาลัยอยู่กับบ่าว พลอยไม่ใช่แม่หญิงที่เรียบร้อยมากนักติดจะซนแก่นชอบเล่นอะไรไปเรื่อย แต่เพราะความที่มาอยู่กับช้อยตั้งเเต่เล็กช้อยจึงฝึกงานบ้านงานเรือนให้ ทำให้พลอยนั้นค่อนข้างที่จะเป็นเเม่บ้านเเม่เรือนแม้จะมีนิสัยชอบเล่นซนก็ตาม
" ผันเอ็งร้อยอุบะเสร็จรึยัง" พลอยเรียกหาอุบะที่ให้บ่าวร้อยไว้
" อีพิดมันร้อยอยู่เจ้าค่ะ"
" เสร็จเเล้วเจ้าค่ะแม่นาย" พิดส่งอุบะให้พลอยนำไปผูกกับส่วนที่เหลือ
" เสร็จเสียที เอาไปไว้บนหัวนอนคุณลุงคุณป้านะ"
" เจ้าค่ะ" พิดเดินนำพวงมาลัยไปไว้ในหอนอนของนายทั้งสอง
" ลงไปข้างล่างกันเถิดข้าเมื่อยหลังจะเเย่" พลอยเเละบ่าวทั้งสองกำลังจะลงไปข้างล่าง
" จะไปไหนรึแม่พลอย" สิงห์เอ่ยถามขึ้น
" จะไปข้างล่างเจ้าค่ะ"
" จะไปก่อเรื่องอันใดอีกรึ?" สิงห์ถามอย่างยียวนเพราะทุนเดิมที่ไม่ค่อยถูกกับแม่พลอยนัก
" ป่าวเจ้าค่ะ แค่จะลงไปเดินเล่น"
" แค่หล่อนจะลงไปเดินเล่น ก็อาจจะสร้างเรื่องซุกซนจนเป็นปัญหาก็เป็นได้" สิงห์ดักคอแม่พลอย เพราะรู้ว่าแม่พลอยเป็นคนที่ซุกซนสร้างเรื่องสร้างราวได้ตลอด
" ปล่อยน้องไปเถิดสิงห์ เอ็งจะต้องห่วงไปใย แม่พลอยไม่ใช่เด็กๆเเล้ว จะขังไว้ให้อยู่เเต่บนเรือนก็ใช่ที่ ไปเถิดแม่พลอย อย่าไปไหนไกลเล่า" เชตุพี่ชายผู้ใจดีกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
" เจ้าค่ะคุณพี่" พลอยพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงดีใจก่อนจะเดินลงไป
" พี่เชตุ หากพี่ท่านยังมัวแต่ตามใจแม่พลอยมากนัก เดี๋ยวจะเสียเด็กหมดนะขอรับ" สิงห์เเย้งขึ้น
" เอ็งก็พูดเสียหน้าขัน แม่พลอยหน่ะมิได้เด็กเเล้วนะ โตจนออกเรือนได้เเล้ว เลิกมองน้องเป็นเด็กเสียทีเถิด" เชตุขำน้องชายที่จ้องเเต่จะคอยหาเรื่องแม่พลอย
" เห่อะ ยังคงเล่นซนอย่างกับเด็กยังไม่โกนจุก ยังออกเรือนไม่ได้หรอกขอรับ"
" เอ็งก็พูดไป สักวันหนึ่งเถิด เอ็งจักต้องกลับคำ" เชตุพูดกับน้องชาย แต่สิงห์ก็ยังคงทำเป็นไม่สนใจอะไรมากมาย เพราะเขายังรู้สึกว่าแม่พลอยเป็นเด็กที่เอาเเต่เล่นซนไม่สนใจอะไร