บทนำ
“คุณแม่คะ มิ้นท์จะขอเลื่อนวันเดินทางเป็นพรุ่งนี้เลยนะคะ”
เสียงเล็กบอกผู้เป็นแม่ผ่านโทรศัพท์มือถือ พยายามกดน้ำเสียงให้เรียบและเป็นปรกติที่สุดเพื่อปกปิดความอ่อนแอ
[“อะไรกันพรุ่งนี้เลยเหรอ ไหนบอกว่าจะไปเดือนหน้าพร้อมกันไงคะ ไปกระทันหันแบบนี้แม่ไปด้วยไม่ได้นะ แม่ติดงานอยู่”]
กันยารัฐต์ผู้เป็นแม่ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงร้อนรนเป็นห่วงลูกสาวคนเล็ก ที่จู่ๆก็มาบอกว่าจะไปก่อนกำหนดโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย
“มิ้นท์เปลี่ยนใจแล้วค่ะคุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ มิ้นท์ดูแลตัวเองได้”
[“แต่แม่ว่า...”]
“แค่นี้ก่อนนะคะคุณแม่ มิ้นท์จะไปจัดกระเป๋าแล้ว สวัสดีค่ะ”
มีนาเรศรีบตัดบทและวางสายทันทีอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ไม่อยากให้มารดารู้ว่าเกิดอะไรและทำไมถึงตัดสินใจแบบนี้ ก่อนจะหันไปเจอกับร่างสูงที่เธอพยายามจะหลบหน้า
“มิ้นท์คะ...พี่อยากจะคุยด้วย”
ร่างสูงที่แอบมายืนอยู่นานแล้วแต่ไม่กล้าเข้าไปเผชิญหน้ากับร่างเล็กเพราะไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไง
“มิ้นท์ พี่ขอโทษนะคะ อย่าโกรธพี่เลยนะ”
หญิงสาวร่างสูงอ้อนวอนด้วยแววตาละห้อย จ้องมองร่างเล็กที่เดินผ่านหน้าเธอไปอย่างไม่สนใจที่จะฟัง
“มิ้นท์คะ พี่ขอโทษ ยกโทษให้พี่นะคะ เรื่องเมื่อคืน พี่...”
ร่างสูงกระอึกกระอักพูดไม่ออก คว้าข้อมือของคนตัวเล็กที่เอาแต่จะเดินหนีไม่พูดไม่จาแต่ก็ถูกสบัดมือออกอย่างไม่ไยดี มันกำลังทำให้เธอแทบจะเป็นบ้า
“มิ้นท์...ฟังพี่ก่อนได้ไหมคะ”
ร่างสูงรีบสวมกอดร่างเล็กจากข้างหลังเพื่อไม่ให้เดินหนี
“ปล่อย!! พี่ไม่ควรทำแบบนี้”
ร่างเล็กบอกเสียงแข็ง พยายามดิ้นแกะมือของร่างสูงที่โอบกอดตนไว้แน่นจนรู้สึกอึดอัด
“ก็...น้องมิ้นท์ไม่ยอมคุยกับพี่นี่คะ พี่ต้องทำยังไงมิ้นท์ถึงจะให้อภัย พี่ขอโทษนะคะ ยกโทษให้พี่นะ”
ใบหน้าสวยซบลงบนไหล่ของร่างเล็กที่เริ่มจะสงบลงแล้ว
เธอไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย รู้สึกกังวนกลัวสาวน้อยตรงหน้าจะโกรธ จะเกลียด จนไม่ยอมให้อภัย
"....."
“พี่รักมิ้นท์นะคะ อย่าเงียบกับพี่แบบนี้ได้ไหม พี่ขอโทษ”
ร่างสูงอ้อนวอนกล่าวคำขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่าหวังให้ร่างเล็กยอมให้อภัย
“เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้ค่ะ เราควรจะหยุดตรงนี้”
มีนาเรศหันหน้าไปสบตาร่างสูงด้วยหัวใจที่ปวดร้าวและผิดหวัง
“ไม่ พี่ไม่ยอมให้มันจบแบบนี้ พี่จะ...”
ใบหน้าคมสวยเริ่มมีน้ำตาคลอ คำพูดย้ำเตือนของคนตรงหน้าช่างบีบหัวใจของตนเหลือเกิน
“ไม่ได้ค่ะ มิ้นท์ไม่ต้องการเห็นหน้าพี่อีก ขอให้มันจบแค่นี้ มิ้นท์จะลืมมันไป เรื่องเมื่อคืนนี้ไม่เคยเกิดขึ้น”
เสียงเล็กพูดตัดบททันทีโดยไม่คิดที่จะฟังอะไรอีกทั้งนั้น
“มิ้นท์คะ...ดีกันนะคะ”
ร่างสูงเอ่ยเสียงสั่นแทบจะล้มทั้งยืน พยายามส่งนิ้วก้อยง้อขอคืนดีอย่างหมดหนทางด้วยความหวังอันน้อยนิด
“ถ้าพี่เมษ์ไม่ฟังมิ้นท์จะเกลียด...”
มีนาเรศแข็งใจพูดออกไปเสียงสั่น พยายามห้ามน้ำตาแล้วแต่มันก็ไหลไม่หยุด ความเจ็บปวดทางกายมันไม่เจ็บเท่ากับหัวใจของเธอในตอนนี้
เธอไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไป ที่ๆเคยมีความทรงจำดีๆ มีแม่มียายและพี่สาวสองคน บ้านที่เธอไม่เคยคิดที่จะจากไปไหนไกล
แต่ด้วยความกลัว กลัวหัวใจตัวเองว่ามันจะไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีและหวั่นไหวไปกับคนที่นั่งคุกเข่าร้องไห้อยู่ตรงหน้า
เธอจึงตัดสินใจเอาไว้แล้วว่าจะย้ายไปเรียนเมืองนอกเพื่อตัดใจ
มันเป็นวิธีที่ดีที่สุดสำหรับตนและผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่สาวทางสายเลือด
=====
ถ้า comeon-book ล้มนานไปก็คงต้องเอามาลงที่นี่
กำลังหัดใช้เวปนี้นะคะ
Guest
