รักเซ่อซ่า กับนายเย็นชา

"หนูชอบพี่นะค่ะ"

"เเต่พี่ไม่ชอบน้องเลย"

"ห้ะ!?"

บทที่1 จนจบ6ปี

พ.ศ.25xx

เมื่อ6ปีก่อน

ณ บ้านของคุณเฟื่องฟ้า

"นี้ยัยฟีม เมื่อไรจะเสร็จห้ะ!! คุณนายส้มทองรออยู่นะ"

เหนื่อยใจจริงๆเลย ก้เเค่คุณนายส้มทองกับลูกของเขากลับมาจากอเมริกาเเล้วมาตั้งหลักถิ่นฐานตรงข้ามบ้านเราก็เท่าเอง

สวัดดีค่ะชื่อ"ฟีม"อายุ8ปี ทุกคนคงจะสงสัยว่าทำไมมีความคิดเเบบผู้ใหญ่เเบบนี้

เพร่ะที่นี้ถูกอบรบให้ดูเเลตัวเองตั้งเเต่เด็กๆเเละเเน่นอนยุเเล้วเพราะมันเป็นความรับผิดชอบอันใหญ่หลวง จึงมีการทะเลาะกับเเม่อยู่บ่อยครั้ง เเละเด็กทั่วไปคิดว่ามันไม่ดีเเน่

"ยัยฟีม ออกมาได้เเล้ว คุณหญิงส้มทองมาเเล้ว"

"ค่า เเม่"

ในขณะที่ลงไปนั่น ฉันเห็นร่างของเด็กชายคนหนึ่ง ที่ท่าทางไม่ค่อยสะอาดสะอาน เเต่ดูดีในเวลาเดียวกัน

"สวัสดีค่ะคุณหญิงส้มทอง"

"สวัสดีค่ะคุณหญิงเฟื่องฟ้า เเหม่~ ไม่เจอกันเสียนาน สวยใสเหมือนเดิมเลยน่าาาา"

"คุณเฟื่องฟ้าก้เหมือนกันคิๆ"

"เเล้วนี้ลูกชายฉันค่ะ เเนะนำตัวให้คุณหญิงเฟื่องฟ้าได้รุจักหน่อยเร็ว"

"สวัสดีครับผมชื่อเพรชครับ"

"ว้ายย! ตายเเหละ ชื่อดีจังเลยค่ะคุณหญิงส้มทอง"

"นี้ลูก เเนะนำตัวกับคุณหญิงส้มทองสิ"

"เอ่ออ สวัสดีค่ะ หนูฟีมค่ะ"

"ชื่อลูกคุณก็น่ารัก น่าเอ็ดดูเหลือเกิน อายุกี่ปีจ่ะ"

"8ค่ะ"

"หวาาาา ตายจริง งั้นต้องเรียกตาเพรชว่าพี่เพรชซะเเล้ว เพราะอายุมากกว่าตั้ง3ปี"

"พี่เพรชอยากเล่นกับน้องฟีมไหม"

"ขึ้นไปบนห้องก้ได้จ่ะ"

เขาพยักหน้าเป็นการตอบรับ

"งั้น หนูฟีม พาพี่เพรชขึ้นไปเล่นบนห้องทีนะ"

"ค่ะ"

เราทั้งสองเดินขึ้นบันไดด้วยสีหน้าเขิลอายทั้งคู่

"อะ เข้าไปก่อนเลย"

พี่เพรชเดินเข้าไปอย่างใจเย็นเเละทิ้งตัวนอนลงบนเตียงทันที

"น้องฟีม"

"ค่ะ"

"ที่นี้สบายมากเลยนะ"

"หรอ เราว่าก็งั้นๆนะ ที่จริงอยากไปอยู่เชียงใหม่ เเต่มาอยู่กรุงเทพ"

"ออ งั้นหรอ"

เขาทำหน้าเศร้า

"พี่จะเศร้าทำไมกัน"

"ถ้าน้องไปอยู่เชียงใหม่จริง เราคงไม่ได้เจอกัน"

ตึก ตัก ตึก ตัก

ใจฉันเต้นเเรงเปนจังหวะสามซ่าเลย><

ฉันเดินไปหาเขาที่เตียงเเล้วพูดว่า

"ถึงจะไปอยู่ไหน ยังไงเราก็ต้องได้เจอกัน^^"

พี่เพรชหน้าเเดงใหญ่เลย อ๊ากกกก

"งั้นพี่....."

"พี่เพรชกลับได้เเล้ว พรุ่งนี้ค่อยมาอีก"

"เวลาหมดลงเเล้วสินะ"

จู่ๆพี่เพรชก็พูดออกมา

"ไม่เป็นไรค่ะ พรุ่งนี้เจอกันใหม่น่ะ"

"อือ พรุ่งนี้จะมาให้ได้เลย เเล้วเจอกัน"

"เเล้วเจอกัน"

นี้สินะเรียกว่าความรัก❤