รักสุดเกรียน ของนายจืดกับนายกรรไกร

"อาจารย์เท็ตสึย้าาา มิซากิเค้าแกล้งผมง่า TOT"เสียงนักเรียนชั้นอนุบาลที่ส่งเสียงร้องไห้ เรียกหาอาจารย์เท็ตสึยะซึ่งเป็นเจ้าของผมสีน้ำทะเล ตาสีเดียวกับผม ปากสีชมพู มิสุโอะวิ่งเข้าไปกอดเท็ตสึยะ

"นี่...มิซากิได้แกล้งอะไรเหรอครับ" เท็ตสึยะถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ก่อนจะย่อตัวไปเช็ดน้ำตาให้มิสุโอะ

"ก็เค้ามาหยิกแก้มผมง่าาา"มิสุโอะยังคงร้องไห้งอแง แล้วชี้ไปที่มิซากิ ที่กำลังประกอบเลโก้สร้างฐานทัพอยู่

"ก็มิสุโอะเค้ามาทำลายฐานทัพของหนูอ่ะ หนูก็ต้องสอนเค้าให้หลาบจำสิค่ะ"เสียงใสๆของมิซากิตะโกนบอกอาจารย์เท็ตสึยะ ก่อนก้มหน้าก้มตาต่อเลโก้

"อา...แบบนี้มิสุโอะก็ผิดสินะครับ ไปขอโทษมิซากิเร้ว" เท็ตสึยะลูกหัวเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน

"ก็ได้ครับ...มิซากิ เราขอโทษน้า" มิสุโอะตะโกนด้วยสีหน้าสำนึกผิด แต่มิซากิกลับสะบัดบ็อบใส่

"เราขอโทษมิซากิ ยกโทษให้เราด้วยน้าาา" มิสุโอะเดินไปใกล้มิซากิก่อนคุกเข่าก้มลงกราบ และเงยหน้าทำตาแอ็บแบ๊ว

"ก็ได้ มาเล่นต่อเลโก้ด้วยกันมั้ย"มิซากิถาม

"ให้เล่นจริงเหรอ"

"จริงสิ" มิซากิหันมองอีกคนและยิ้มน้อยๆ

"ขอบคุณน้าา" มิสุโอะทำหน้าตาเริงร่า

เท็ตสึยะมองคู่บ่าวสาวในอนาคตอย่างมีความสุข พลางคิดถึงคนรักของตนเองทำงานเป็นผู้บริหารบริษัทที่อเมริกา เขาเป็นเจ้าของผมสีแดงสด ดวงตาสีเพลิง

'นานแค่ไหนแล้วนะ'

'ที่เราไม่ได้เจอหน้ากัน'

'คุณเป็นยังไงบ้าง'

'คุณมีคนอื่นนอกจากผมไหม'

'ผมที่อยู่ที่นี่ยังรักคุณเสมอ'

'อาคาชิ เซย์จูโร่'

12:00 น.

"เอ้า...เด็กๆได้เวลาหม่ำอาหารแล้วครับ"

คุโรโกะตะโกนบอกเด็กๆที่เล่นกันอย่างสนุกสนาน และบอกให้เข้าแถวเพื่อไปที่โรงอาหาร เหล่าเด็กๆต่างทำตามคำสั่ง และทุกคนก็ทานข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย พอทานกันเสร็จ คุโรโกะก็พาเหล่าเด็กน้อยแปรงฟัน

14:00น.

หลังจากทานอาหารเสร็จก็เป็นเวลาที่เด็กๆพักผ่อนกันแล้ว คุโรโกะมองดูเด็กๆที่หลับตาพริ้ม ในอดีตเขาฝันอยากเป็นครูอนุบาล และเขาก็ได้มาถึงจุดๆนี้ได้ ที่จริงต้องขอบคุณคนรักของเขาล่ะที่ทำให้ฝันของเขาเป็นจริง

คุโรโกะเอามือถือขึ้นมา ก่อนเปิดหน้าจอมือถือ วอลเปเปอร์มือถือเขาเป็นรูปคู่เขากับคนรักของเขา เขาเผยรอยยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นรูปนี้ และจูบรูปคนรักของเขาผ่านโทรศัพท์

"ผมยังรออยู่นะครับ เซย์จูโร่คุง"

15:00น.

เป็นเวลาที่เหล่าคุณแม่มารับลูกๆในโรงเรียน คุโรโกะยังคงนั่งเฝ้าเด็กเพื่อให้คุณแม่มารับ เวลาผ่านไป เด็กๆก็กลับสู่บ้านกับผู้ปกครองจนหมด และเช่นกันเขาก็จะกลับบ้านแล้ว

Rrrrrrr

"เอ...ใครโทรมานะ" ร่างบางที่เพิ่งล็อคห้องเสร็จล้วงกระเป๋ากางเกงเพื่อหาโทรศัพท์ เขาเปิดโทรศัพท์ขึ้น ก่อนที่จะยิ้มแก้มแทบแตกกับสิ่งที่เห็น

"สวัสดีครับ เซย์จูโร่คุง"คุโรโกะพยายามทำเสียงนิ่งๆ ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ให้เผลอทำเสียงร่าเริงแบบคิเสะ

"ฮัลโหล"

"มีอะไรเหรอครับ"

"อ้าว เท็ตสึยะเองเหรอ ขอโทษนะฉันโทรผิด ตู้ดๆๆ" อีกฝ่ายตัดสายไปในทันทีที่รู้ว่าโทรผิด

"บะ...บากะเซย์จูโร่ คนอุตส่าห์หลงดีใจ หึ่ม!

ถ้ากลับมานะจะไม่คุยด้วยเลย" คุโรโกะหัวเสียอย่างมาก พลางทำแก้มป่อง

"เห...จะไม่คุยด้วยเหรอ ใจร้ายจังนะ" เสียงที่แสนคุ้นเคยดังขึ้นที่ข้างหลัง คุโรโกะเอียงคอเพื่อมองต้นตอของเสียง ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างสูงก็ประกบฝีปากทันที ด้วยความตกใจทำให้เผลออ้าปาก เปิดโอกาสร่างสูงตวัดลิ้นเข้ามาหาความหวานจากโพลงปาก ลิ้นร้อนๆ หยอกล้อกับลิ้นเล็กๆของร่างบาง ทำให้คุโรโกะเคลิ้มเหมือนอยู่ในฝัน แต่แล้วก็มีมารผจญ(?)มาแซวขัดจังหวะ ทำให้ทั้งสองจำต้องผละริมฝีปากออกจากกันทันที

"หวานไม่เกรงใจเพื่อนเลยนะฮะคุโรโกจจิ" สิ้นเสียงของคิเสะคุง ร่างบางก็หน้าขึ้นสีทันที

"อา...เกลียดชะมัด พวกมารผจญ"อาคาชิพูดพลางทำหน้ากวนตีน จนคุโรโกะต้องตบแขนเตือนเบาๆ

"ที่นี่มันโรงเรียน พวกนายก็ทำกันไม่ดูสถานที่เลย นาโนดาโยะ"มิโดริมะเอ่ยขึ้นพลางดันแว่น ก่อนจบท้ายประโยคด้วยคำที่เป็นเอกลักษณ์ของตนเอง

"ขะ...ขอโทษครับ"คุโรโกะกล่าวคำขอโทษอย่างรู้สึกผิด

"เอาล่ะ เอาล่ะ วันนี้ที่ฉันนัดทุกคนมาก็เพราะ ฉันจะเลี้ยงข้าวทุกคน ด้วยว่าวันนี้ฉันจะพาเท็ตสึยะไปหาพ่อ" อาคาชิกล่าวด้วยเสียงราบเรียบวางมือบนไหล่ร่างบาง แต่ว่า...

คิเสะ:(ช็อค) จริงสิฮะ

คุโรโกะ(เอ๋อกิน)

มิโดริมะ:(ช็อคยิ่งกว่าคิเสะ)นายต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

ิอัทสึชิ:(กินหนมอย่างไม่สนโลก)

ิอาโอมิเนะ:(ช็อค)ไอ้นี่มันต้องไม่ใช่อาคาชิแน่

"ดะ...เดี๋ยวก่อนนะครับ ผมว่าคุณใจเย็นๆก่อน เอ่อ...คุณก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าคุณพ่อคุณเกลียดผม

"แล้วไงล่ะ พ่อเกลียดแล้วยังไง ถ้าใจอยากจะรัก" ร่างสูงมองหน้าร่างบาง

"เอ่อ...ก็ได้ครับ ผมจะลองพบพ่อคุณ"

"เอาจริงดิ"ไดกิถามคุโรโกะเพื่อความแน่ใจ

"ครับ พ่ออาคาชิแล้วไง ถ้าใจคุโรโกะอยากจะรัก"

--------------------------

สวัสดีค่าาา คุณผู้อ่านที่หลงเข้ามา เนื้อเรื่องอาจจะมึนๆ อึนกินเล็กน้อย(ไม่น้อยแล้วล่ะ) ถือเป็นเรื่องแรกของเรา ไม่ว่ายังไง ถ้าชอบก็คอมเม้นท์ติชมได้น้าาา