“ระวี”
เจ้าของที่ดินริมน้ำเจ้าพระยามูลค่ามหาศาล กำลังจ้องมองนักธุรกิจสาว “บัวบุษย์” อย่างไม่ชอบใจ เจ้าหล่อนเอาเงินมาฟาดหัวเขาถึงที่ ด้วยต้องการที่ดินตรงนี้ไปสร้างโครงการคอนโดมิเนียมหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยา หญิงสาวเพียรตื้อเขาหลายรอบ จนเขาเอือมระอา
“เอางี้ ผมยื่นข้อเสนอให้คุณ ถ้าคุณสามารถทนอยู่ในเรือนแพริมน้ำนั่นได้เกิน
7
วัน ผมจะยอมพิจารณาข้อเสนอของคุณ”
“ได้เลยค่ะ ให้ฉันมาพักได้วันไหนคะ”
“วันพรุ่งนี้ได้เลย”
ดังนั้นวันต่อมาหญิงสาวจึงลากกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่คล้ายไปพักร้อนที่ยุโรปมาที่ที่เรือนแพนั้น โดยที่ไม่รู้เลยว่า วิญญาณร้ายดวงหนึ่งกำลังจ้องมองมาอย่างสาสมใจ ....
“ทุกคืนหลังจากนี้ หล่อนจะต้องได้รับรู้รสชาติความแค้นของฉัน นังมาลัยทอง
!
”
.............................................................................................................................................
บัวบุษย์ นอนกระสับกระส่าย ...ฝันร้ายกำลังหลอกหลอนเธอ แม้ตัวเธออยากจะตื่นก็ไม่สามารถปลุกตัวเองได้ ..... บทรักอันรุนแรงปนความคั่งแค้นที่เธอรู้สึก แทบทำให้บัวบุษย์แทบคลั่ง นี่มันไม่เหมือนความฝันสักนิดเดี๋ยว
บัวบุษย์รู้สึกว่าร่างของเธอเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับบุรุษสูงใหญ่ตรงหน้า แววตาที่เจ้าตัวจ้องมองเธอขณะสนิทสเน่หานั้นมีทั้งรักทั้งแค้นปะปน และก่อนที่เธอจะทันได้แตะขอบฟ้า ชายผู้นั้นก็ผละจาก ก่อนจะไปหยิบดาบมาจ่อคอเธอ
หญิงสาวในความฝันชื่อว่า บัวแดง หล่อนและบัวบุษย์กำลังหลั่งน้ำตาให้กับความโหดร้ายที่ตัวเองได้เจอ.....หล่อนถูกฆ่าทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิด ...ชายผู้นั้น ขุนอาทิตย์! เอามีดดาบแทงเธอทั้งๆที่เพิ่งนอนกับเขา
"หล่อนมันเลี้ยงไม่เชื่อง กล้ามีชู้อย่างนั้นหรือ"
"อิฉันไม่เคยมีชู้นะเจ้าคะท่านขุน ... นังบัวแดงคนนี้ภักดีต่อท่านขุนเพียงผู้เดียว"
"ข้าเห็นกับตา เอ็งลอบไปหาชู้ของเอ็งที่บ้านนางมาลัยทอง"
บัวแดงตาโตกับสิ่งที่ท่านขุนพูด ....คุณนายมาลัยทอง หล่อนเป็นคนให้พี่มั่นเรียกเธอไปพบแท้ๆ นี่เป็นแผนชั่วของนางแม่เล้านี้หรือ
"อิฉันไม่ได้ไปหาชู้นะเจ้าคะ พวกเราไม่ได้เป็นอย่างที่ท่านขุนเห็น"
ชายหนุ่มกระชากสไบออก ก่อนจะเผยให้เห็นผิวนวลที่มีรอยจ้ำใกล้ๆทรวงอกที่มีไม่ต่ำกว่าสามรอย บัวแดงหน้าซีดลงทันตา ท่านขุนตวัดดาบนั้นทันใด นางบัวแดงขาดใจตายทันที หากวิญญาณนั้นคั่งแค้นอย่างแสนสาหัส...นังคุณนายมาลัยทอง หากชาตินี้ฉันแก้แค้นหล่อนไม่ได้ ฉันจะตามไปจองเวรหล่อนทุกชาติไป!