ความบังเอิญหรือพรจากดวงดาว

ฤดูหนาวของทุกปี เรากับเพื่อนๆ จะมีนัดไปปาร์ตี้กันที่ชายหาดเป็นประจำทุกปีของพวกเรา เพื่อนๆก็โทรมานัดเราว่าไปเวลานานี้นะ อย่าไปสายล่ะ (เหมือนเเม่เลยอิอิ) เรานั่งถอนหายใจอยู่คนเดียว (เฮ้อ !) นี่ก็ผ่านมาหลายปีเเล้วนะฤดูหนาวเนี่ยทำไมเราไม่มีเเฟนเหมือนเพื่อนๆเราสักที (คิดในใจ)นี่มันฤดูหนาวหรือฤดูเหงากันเเน่ (ถอนหายใจเบาๆด้วยความเหงา) พอถึงเวลานัดปาร์ตี้เราเเละเพื่อนๆก็มาตามกันที่นัดไว้คือชายหาดที่ประจำ

ทุกปีๆเพื่อนของดิฉันก็จะพาเเฟนหนุ่มของเธอมาด้วยกัน เเต่ส่วนฉันนี่สิ "มาคนเดียวตลอด"

เรามานั่งรวมกัน พูดกันเรื่องๆต่างๆในหมู่เพื่อนสมัยเรียนมัธยมเเละทุกครั้งที่รวมตัวกันฉันก็จะได้ยินจากเพื่อนของฉันว่า

เพื่อนๆ : เมื่อไหร่เเกจะมีเเฟนกับเขาสักที ?เพื่อนๆ(ก็ต่างรอลุ้นทุกปีว่าเเฟนของฉันจะเป็นเเบบไหน เพราะเราคุยเรื่องสเป็คกันบ่อยๆ)

เราพูดด้วยความปากเเข็งนิดๆ

เรา : จะรีบมีไปทำไมกัน เรายังเรียนไม่จบมหาลัยกันเลย ? (เเต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าเรานี่อยากมีเเฟนเหมือนกับเพื่อนๆจะตาย) มองไปรอบๆเราต่างมองเห็นรอยยิ้มเเละเสียงหัวเราะของเพื่อนที่เต็มไปด้วยความสุขนับร้อยพัน ส่วนเราก็มีความสุขนะ แต่รู้สึกเหงาๆเเบบบอกไม่ถูก

ถึงเวลาปาร์ตี้ 18:50 น.

เราก็ยกอาหารต่างๆที่เราได้เตรียมกันมา (เราแอบอิจฉาเพื่อนเบาๆที่ทุกคนมีเเฟนกันหมดเเล้ว)แต่ฉันยังไม่มี เรานั่งกินกันได้สักพัก ฉันก็ได้เเยกตัวออกมาจากงานปาร์ตี้เเละบอกเพื่อนๆว่าเราจะไปเข้าห้องน้ำเเละเวลาผ่านไปเราพาตัวเองเดินออกมาไกลมาก ไกลจนรู้ว่าเพื่อนๆคงมองไม่เห็นเรา

ฉันหยุดเดินเเล้วนั่งลงกับพื้นทรายมีลมทะเลเเสนเหน็บหนาวพัดไปมา ฉันเงยหน้าขึ้นบนท้องฟ้าใช้มือประสานกันเเล้วขอพรจากดวงดาวว่า ขอให้ปีหน้าดิฉันมีเเฟนกับเขาสักที ดิฉันเหงา ฉันนั่งเล่นคนเดียวอยู่นาน จู่ๆ ก็มีชายปรัศนาเดินเข้ามาสกิดหลัง ฉันหันไปด้วยความตกใจเเละคิดว่าเพื่อนเดินมาตาม แต่พอหันไปกับไม่ใช่เพื่อน แต่เป็นผู้ชายที่เราไม่รู้จักเเละไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ชายคนนั้นก็พูดกับเราว่า นี่ๆเธอมานั่งทำอะไรคนเดียว เรายังมึนๆงง (ด้วยความไม่รู้จัก) พูดไม่ออกสักคำเเละก็ยังถามชื่อเราตามมาอีกด้วย

ชายปริศนา : เธอๆชื่อไรอ่ะ?

เรา :ถามเราหรอ ? (แต่เรารู้เเล้วเเหละว่าเขาถามเรา เพราะเเถวนั้นไม่มีใครเลย)

ชายปริศนา : ใช่ๆ มีเธอคนเดียวหนิ

เรา : เอ่อ...เราชื่อ เอ่อ..เราชื่อปุ้มหน่ะ

ชายปริศนา : เราชื่อต้นสนนะ ยินดีที่ได้รู้จักนะปุ้ม

ชายปริศนา : นี่ๆเพื่อนเธอตามหาอยู่น่ะ ?

เรา : (คิดในใจ เราสงสัยว่านายคนนี้รู้ได้ยังไงว่าเรามากับเพื่อนๆ) เอ่าๆเเล้วนายรู้ได้ไงว่า เรามากับเพื่อนๆ

ชายปริศนา : เราเป็นเพื่อนๆของเพื่อนเธอ เราพึ่งมาตอนเธอเดินออกไป

เรา : อ๋อเคนาย งั้นเราไปกันเถอะ (พูดด้วยความเขิลๆนิดๆ)

ชายปริศนา : ไปสิ

ระหว่างเดินกลับไปงาน..

ชายปริศนาก็ชวนเาคุยด้วยตลอดทาง ขอเรียกเป็นชื่อล่ะกันนะคะ

ต้นสน : เเล้วนี่เธอมานั่งทำอะไรคนเดียว เห็นเพื่อนๆบอกว่าออกมานานเเล้ว

เรา : อ๋อเราออกมาเข้าห้องน้ำ เห็นตรงนี้ดาวเยอะดีเลยนั่งเล่นสักพัก

ต้นสน : เอ่อ ! เเล้วนี่เธอมาคนเดียวหรอ ?

เรา : เราก็มากับเพื่อนอะเเหละ

ต้นสน : ไม่ใช่ เราหมายถึงเเฟนเธออ่ะ

เรา : อ๋อเราอยู่คนเดียวมาหลายปีเเล้วอ่ะ

ต้นสน : เฮ้ย จริงดิเธอออกจะน่ารัก ใครเห็นไม่เชื่อนะเนี่ย

เราแอบยิ้ม เขิลหนักมากกลั้นไปหมดทุกอย่าง

ต้นสน : เเล้วทำไมเธอไม่หาใครสักคนล่ะ ?

เรา : เรารอให้คนเข้ามาหาเราเอง

ต้นสน : เธอรอเเล้วเมื่อไหร่จะมีคนเข้ามาล่ะ

ต้นสน : งั้นถ้าเธอรอใครสักคน งั้นเราคงเป็นคนเเรกที่เดินเข้ามาหาเธอใช่ป้ะ

เราตอบด้วยความเขิลนิดๆ

เรา : ใช่ เธอคนเเรกเลย

ต้นสน : ดีจัง งั้นเราเป็นคนเเรกของเธอ เราก็จะเป็นคนสุดท้ายของเธอด้วยนะะปุ้ม :) ได้ป้ะ

เรา : (เขิลมากๆในช่วงเวลานั้น)พูดอะไรไม่ถูกได้เเต่ยิ้มกว้างๆ

ต้นสน : ได้เปล่า ? ปุ้ม

เรา : เอ่อ...  จะดีหรอนาย เราพึ่งเจอกันเองนะ

ต้นสน : ดีสิ! เราจะเป็นคนที่ปุ้มต้องการเอง

พอถึงงานปาร์ตี้ เพื่อนก็ต่างเเซวว่า "เห้ยปุ้ม เเหม ! เผลอแปปเดียวมีคนคุยด้วยเเล้วนะ

เรา : เงียบเเละอมยิ้มเบาๆ

เเละหลังจากนั้นต้นสนก็ถามเราขึ้นอีกว่า

ต้นสน : ได้ไหมปุ้ม (กลางกลุ่มเพื่อนๆเรา)

เพื่อนเราทุกคนต่างหยุดกินเเละหันมาที่เรากับต้นสนที่ยืนอยู่ใกล้ๆกัน

เรา : เอ่ออ... เอ่อ... เราตกลงว่าจะให้นายมาเป็นเเฟนคนเเรกของเรา

เพื่อนๆก็ต่างเฮเเละตะโกนว่า เพื่อนเรามีเเฟนเเล้วเว้ย ฮิ้วๆๆๆๆ กันดังสนั่นไปทั่วชายหาด

ต้นสนก็จับมือเราขึ้นมาเเละบอกว่าเราจะอยู่กับปุ้มเเละจะดูเเลปุ้มตลอดไปนะ

เวลาผ่านไป.. ปาร์ตี้ของเราเเละเพื่อนก็จบลงต่างคนต่างลากันเหลือเรากับต้นสนที่ยังคงยืนอยู่ด้วยกัน

ต้นสน : ให้เราไปส่งที่บ้านไหม ?

เรา : เอ่ออ..ไม่เป็นไรต้นสน เรากลับเองได้

ต้นสน : เเต่นี่มันดึกเเล้วนะปุ้ม เดี๋ยวเราไปส่ง

เรา : เงียบไปสักพัก เเละตอบตกลง

ซอยเนี่ยเเหละต้นสนบ้านเราเข้าไปเเละจอดตรงป้าย มินิทมาร์ทเเล้วเดี๋ยวเราเดินเข้าไปเอง

ต้นสน : โอเคปุ้ม

พอถึงที่จุดหมายต้นสนก็เดินลงมาเปิดประตูรถ

เรา : ขอบคุณมากนะต้น ขับรถกลับดีๆล่ะ

สุดท้ายก็กลับกันไปเเละฉันเตรียมตัวอาบน้ำเเล้วเข้านอน

สุดท้ายเราอยากจะบอกว่า ความบังเอิญเเละพรจากดวงดาวมันมีจริงนะ ตอนนั้นเราไม่รู้จริงๆว่าเรื่องวันนี้มันเป็นความบังเอิญหรือพรจากดวงดาวกันเเน่ ขอบคุณค่ะ