ข้างหลังภาพ

จนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปแล้ว

ฉันยังนำภาพนั้นมาแขวนภายในห้องทำงาน

วรรณปิยะยังได้สังเกตุเห็น

หล่อนไม่ได้ตื่นเต้นอะไรนัก

แล้วก็หันมาถามว่า

"นี่ภาพอะไรคะ"

"เป็นที่ซึ่งมีภูมิประเทศงดงามแห่งหนึ่งนอกนครโตเกียวชาวนครโตเกียวมักเดินทางไปใช้เวลาในวันอาทิตย์ที่นั่น"

"อ้อคุณซื้อมาจากโตเกียวหรือคะ"

ฉันก้มหน้ามองดูหนังสือในมือซึ่งกำลังอ่านอยู่ก่อนที่วรรณปิยะจะเข้ามาในห้อง

"เปล่า เพื่อนฉันคนหนึ่งเขาเขียนให้" หลุบตาต่ำลงอีก

"ฉันก็นึกอย่างนั้นแหละถ้าคุณซื้อก็คงแปลกหน่อยเพราะมันดูเป็นภาพธรรมดาอย่างที่สุด  เพราะฉันบังเอิญมองไม่เห็นความงามอะไรในภาพนี้  นัยน์ในตาของฉันอาจต่ำกว่าความงามของภาพนี้ก็ได้" วรรณปิยะกล่าว

ภาพนั้นประดับไว้ในกรอบ ซึ่งมีขอบทำสนิท ข้าพเจ้าคิดว่าจะนำมาประดับไว้ข้างหน้า

จะ ได้แลเห็นตลอดทุกครั้งที่ชำเลืองไป แต่กลับมาคิดว่าถ้าจะทำตามความคิดเดิมภาพนั้นรบกวนประสาทน้ำทิพย์อย่างมาก

อันที่จริงวรรณปิยะก็มีส่วนถูก เพราะภาพนั้นธรรมดา ไม่มีอะไรน่าดึงดูด เมื่อยิ่งเทียบกับภาพอื่นในห้องโถง ที่ราคาถึง40-50เยน

ภาพนั้นเป็นภาพที่วาดให้เห็นระยะไกลและไม่แสดงให้เห็นว่าเป็นใครในรูป

และลงวันที่ไว้ข้างใต้ แสดงว่าเป็นเวลา6ปีมาแล้ว

มองดูภาพนั้นเมื่ออยู่ถ้าลำพัง ข้าพเจ้าแลเห็น น้ำในลำธารไหลเห็นจนกระทั่งแสงแดด เห็นคนสองคนที่นั่งอยู่บนหิน และเห็นได้กระทำขนตางอนของคนคนหนึ่งในภาพนั้น น้ำทิพย์แลห็นทุกความ เคลื่อนไหว. ทุกฉากทุกตอนตั้งแต่ต้นจนกระทั่งบทสุดท้าย