มันไม่ใช่วันแรกที่ผมตื่นมาแล้วรู้สึกแบบนี้ อ้างว้าง เดียวดาย ที่นอนนี้ช่างกว้างเหลือเกิน
นี่เข้าปีที่ 8 แล้วซินะ ที่เค้าเดินจากผมไป เดินจากไปเพื่อที่จะพบกันสิ่งที่ดีกว่า อนาคตที่ดีกว่า และครอบครัวที่ดีกว่า ผมคนนี้ เกย์ธรรมดาๆคนหนึ่ง
หลายคนบอกว่าเวลาจะช่วยให้ทุกๆอย่างดีขึ้น แต่มันไม่ได้ช่วยอะไรผมเลย ทุกๆครั้งที่ผ่านร้านเดิม ห้างเดิม โรงหนังเดิม
ภาพความทรงจำเก่าๆมันจะย้อนกลับมาทำร้ายผม ผมยังจดจำสายตาอบอุ่น เสียงทุ้มนุ่ม ที่เคยกระซิบรักข้างหู
ผมได้แต่เตือนตัวเอง อีกครั้ง และอีกครั้ง เพื่อที่จะลืมทุกๆ อย่าง ทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นเพียงเรื่องเพ้อฝัน อย่าลืมซิ ทุกอย่างไม่ได้เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
หน้ากากถูกสวมทับบนลงในหน้าจริง แสร้งว่าไม่เจ็บปวด แสร้งว่าทำใจได้แล้ว
แสร้งว่ากำลังมีความสุขดี ผมพยายามที่จะใช้ชีวิตอย่างปกติสุข อย่างที่ควรจะเป็น......
Guest
