ตาเบบูญ่า...รักนี้ขอมีนาย
(The close friend)
...เหมือนตกอยู่ในห้วงแห่งความฝัน ยามสายลมพรายพลิ้วพัดพากลีบดอกไม้สีชมพูบางเบาปลิดปลิวจากขั้วร่วงกระจายผ่านผิวหน้าผะแผ่ว ราวกับมีใครนำมาโปรยตอนที่เจ้าสองล้อของเราขี่ผ่านถนนสายดอกไม้สายนั้น ผมมองแผ่นหลังกว้างแกร่งดุจภูผาตรงหน้าอย่างหลงใหลจนอดที่จะเอียงใบหน้าซบลงซับไออุ่นนั่นไม่ได้...
ณ “สวนรถไฟ”
ถนนสายดอกไม้สีชมพูทอดยาวไปเบื้องหน้า
ถนนสายตาเบบูญ่า
ถนนที่เปลี่ยนความสัมพันธ์ของสองเรา
ความรู้สึกของผมที่มีต่อเพื่อนสนิทมันเริ่มเปลี่ยนไปที่นี่
กูรักมึงมากกว่าเพื่อนได้ไหมวะ? ...บูญ่า
ผมเคยคิดเสมอว่าเราสองคนจะเป็น “เพื่อนรัก” กันตลอดไป
บางทีคนที่ใช่ อาจจะอยู่ใกล้กว่าที่คิด...
(นิยามรักล้ำเส้นของคนที่เป็น “เพื่อนสนิท”)
แรงบันดาลใจในการแต่งเรื่องนี้เริ่มขึ้นในวันหนึ่งเมื่อสองปีก่อน ช่วงที่ชมพูพันธุ์ทิพย์ที่สวนรถไฟกำลังเบ่งบาน ฉันนึกภาพคู่รักปั่นจักรยานเล่นด้วยกันที่นั่น
A Tu Corazon
Guest
