“พริกต้องอยู่นานแค่ไหนคะ คุณฌิมเคยบอกว่าหนึ่งปี”
“แค่หนึ่งปีเท่านั้น”
“ค่ะ” พิณณดารีบรับคำ
“แต่อยู่อย่างมีเงื่อนไข”
“คะ...”
“ห้ามรักฉัน”
แววตาหญิงสาววูบไหว พร้อมกับหัวใจที่เต้นผิดจังหวะไป ทำไมหรือ...เงื่อนไขนี้ถูกต้องแล้ว เธอเป็นเพียงเด็กเลี้ยงลับๆ ไม่ควรหลงรักเขาซึ่งอยู่ในฐานะเจ้าชีวิต
แต่ทำไมใจของเธอถึงได้รู้สึกเศร้า คล้ายว่าระหว่างเรามีเมฆหมอกทะมึนกางกั้น ไม่สามารถส่งผ่านความรู้สึกใดถึงหัวใจของเขาได้
นั่นแปลว่าเขาจะไม่มีวันรักเธอ...
คำพูดนั้นบอกให้เธอเจียมตัวว่าเป็นเพียงเด็กเลี้ยง ไม่ควรรักเขาเป็นอันขาด
“พริกจะไม่รักคุณค่ะ”
“ดี!”
“คุณฌิมก็ห้ามรักพริกเหมือนกัน”
“หึ! กล้าดียังไงมาสั่งห้ามฉัน และถึงเธอไม่ห้าม ฉันก็ไม่มีวันรักเธอ”
“เราจะไม่รักกันตลอดหนึ่งปี แล้วที่ว่าสามวันต่อวีค ตอนนี้พริกมาอยู่กับคุณแล้ว พริกจะได้เวลาส่วนตัวใช่ไหมคะ” เธอพยายามต่อรอง
“ทุกที่ ทุกเวลาที่ฉันต้องการ เธอมีหน้าที่ตอบสนองฉัน!”
“แต่วันนั้นคุณบอก..”
“วันนี้ฉันซื้อบ้านให้แม่เธอ ทำร้านขายผลไม้ให้อีกด้วย ฉันก็ต้องได้อะไรตอบแทนเพิ่มสิ”
“แต่พริกไม่ได้ขอ”
“เมื่อกี้ยังทำตาซึ้งอยู่เลย แสดงว่าเธอพอใจจริงไหม” ฌิมดักคออย่างรู้ทัน ก่อนไม่เปิดโอกาสให้หญิงสาวปฏิเสธ หลังลิ้มลองเธอวันนั้นก็โหยหาตลอดทั้งวันจะให้สามวันต่อสัปดาห์อะไร สามครั้งต่อวันก็ว่าไปอย่าง
“นอกจากเรื่องนี้ จะห้ามอะไรพริกอีกคะ”
“ห้ามท้อง”
หญิงสาวเบิกตากว้าง
“ยาที่วางไว้ให้ เธอกินเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”
“ไม่พลาดแน่ค่ะ”
“จำเอาไว้ว่าถ้าเธอท้องขึ้นมา สัญญาการเป็นผู้หญิงของฉันจะจบลงแค่นี้”
“พริกไม่ท้องหรอกค่ะ พริกไม่อยากให้ลูกมีพ่อเป็นมาเฟีย!”
Guest
