ใต้อาณัติคุณ

“ฉันจะเอาเช้าเอาเย็น เธอไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันแน่คอยดู!”  

ยิ่งหญิงสาวบอกว่าไม่อยาก ปราณจึงเค้นเสียงลอดไรฟันบอกราวกับจะแกล้งให้ลูกนกตัวสั่นเทายิ่งกว่าเดิม 

“อย่านะ” ม่านมุกมองเขาด้วยดวงตาหวั่นกลัว 

“เลือกเอาว่าจะตายหรือมาเป็นเมียฉัน!” 

ม่านมุกก้มหน้าลง ถอนหายใจยาวเหยียด ค่อยๆ รวบรวมพลังกายพาตัวเองลุกขึ้นยืน ก่อนจะตกใจจนเกือบหงายหลังลงน้ำ 

เธอเข้าใจว่าเขาจะผลักให้ตกน้ำ ใครจะคิดว่าเขาเอื้อมนิ้วหยาบกระด้างมาเช็ดน้ำตาให้เธอ รู้ตัวอีกที ร่างเล็กก็ถลาเข้าสู่อ้อมกอดแข็งแรงของคนตัวใหญ่ราวกับยักษ์ไปเสียแล้ว 

“อย่าสำออย อย่างเธอต้องเจออะไรอีกเยอะ อย่าเพิ่งรีบตายล่ะ!”