โมฌญาจรดปลายปากกาลงบนหนังสือสัญญาหย่า บรรจงเขียนไม่กี่วินาที ดวงตาพร่าเลือนจนมองตัวหนังสือไม่ชัด สติค่อย ๆ ดับวูบลง รู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงในห้องพักฟื้นของโรงพยาบาล
"คุณเป็นลม"
"ยังไม่ได้กินข้าวเช้าน่ะค่ะ" ก่อนไปหย่า เธอดื่มแค่กาแฟแก้วเดียว เมื่อคืนก็นอนไม่หลับ ตื่นเช้าก็รู้สึกอ่อนเพลียอยู่บ้าง คิดว่าดื่มกาแฟแล้วจะช่วยให้ดีขึ้น
"ไม่เกี่ยว" เขาขยับเข้าใกล้ หลุบมองใบหน้าขาวซีดของภรรยาที่นอนอยู่บนเตียง "คุณท้อง"
ท้องเหรอ?
"ไม่น่าใช่นะคะ โมก็ยังรู้สึกปกติอยู่" ความสัมพันธ์ทางกายก็เกิดขึ้นตั้งแต่สองเดือนที่แล้ว ไม่น่าเป็นไปได้ที่เธอจะท้อง อีกอย่างรอบเดือนก็มาไม่ตรงวันจนกลายเป็นเรื่องปกติของเธอไปเสียแล้ว
"เก้าสัปดาห์ เห็นตัว เห็นหัวใจแล้ว" หมอหนุ่มล้วงเอาใบอัลตราซาวด์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วให้เธอดู
ดวงตาของหญิงสาวสั่นระริก ร่างกายชาหนึบ หน่วงที่หน้าอกจนหายใจลำบาก แต่ก็ฝืนกายไว้ไม่ให้บีบน้ำตาออกมา
"ไม่ใช่เรื่องใหญ่นี่คะ ท้องก็ท้อง โมเลี้ยงได้อยู่แล้ว"
"ยังจะหย่า?" ถ้าพูดมาขนาดนี้ ก็เท่ากับว่าภรรยาก็ยังยินยอมที่จะหย่าตามคำเรียกร้องของเขา ทั้งที่ตอนนี้เธอไม่ได้ตัวคนเดียว ทั้งที่รู้ว่าถ้าหย่า...ก็อาจจะมีผลกระทบกับลูก
"หย่าค่ะ" เธอจ้องเขาด้วยตาที่ไม่กะพริบ ปากเหยียดตรง แววตาไม่มีความลังเล "ถึงท้อง โมก็จะหย่า"
Guest
