สิบเจ็ดปีที่แล้วเขาทิ้งให้เด็กน้อยในวัยแปดขวบต้องตื่นขึ้นมานั่งร้องไห้เพียงคนเดียวหลังจากได้รู้ว่าพี่ชายที่แสนดีของตัวเองนั้นได้จากไปแล้ว แม้เวลาจะผ่านไปนานนับสิบเจ็ดปีแต่ความรู้สึกโกรธก็ยังไม่จางหายไป
จวบจนที่หยางเฟยหรงไต่เต้าตัวเองขึ้นมาเป็นใหญ่ทำให้ทั้งคู่ได้กลับมาเจอกันอีกครั้งในฐานะคนใต้อาณัติเพราะคนที่เติบโตมาเป็นดาราดังในตอนนี้นั้นกำลังถูกตามขู่
"ไปอยู่กับพี่เขาสิจะได้ปลอดภัย"
"ไม่ครับ"
"ตอนนี้มันอันตรายป๊าไม่ไว้ใจใครเลย"
"แล้วไว้ใจเขาได้เหรอครับ" พูดจบคนตัวเล็กก็ลุกขึ้นยืนดวงตากลมโตจ้องมองไปยังคนที่ยืนมองพวกเขาอยู่ เรียวขาเล็กก้าวออกจากบ้านด้วยความรวดเร็วเพราะไม่ต้องการคุยกับใครในตอนนี้ แต่ไม่รู้ว่าตัวเองเดินช้าไปหรือเปล่าเพราะไม่นานข้อมือเล็กก็ถูกดึงให้หันไปเผชิญหน้ากัน
"ทำไมทำแบบนี้ เดินหนีออกมาทำไม"
"คุณมายุ่งอะไรด้วย"
"เธอไม่ใช่เด็กแล้วนะที่จะไม่เข้าใจความหมายที่ลุงจิระจะสื่อ เธอไม่เข้าใจคำว่าอันตรายเหรอ กลับเข้าไปคุยกันในบ้าน"
"ไม่!" แม้จะพยายามบิดข้อมือของตัวเองขนาดไหนแต่มันก็ไม่สามารถหลุดพ้นพันธการได้เลย
"เผื่อเธอไม่รู้ ที่ทุกคนทำก็เพื่อปกป้องเธอทั้งนั้น" หยางเฟยหรงมองใบหน้าสวยที่กำลังแสดงสีหน้าดื้อดึงออกมาก่อนจะปล่อยมือเพื่อให้อีกฝ่ายได้ยืนคิดไตร่ตรอง
ลิขสิทธิ์
ภาพปก I Net Kittiyaphon (FB)
ภาพเยว่ซิน I TAKIII (FB)
ภาพไค I วอรอ วาดไปเรื่อย (FB)
รูปป๋อเหวิน I APNpaint (FB)
จิบิคู่ I Wa Ng (FB)
จิบิช่องตาราง I Pujiki Jung (FB)
ไทโป I นามปากกา ฮอฮัน (FB)
