“ชาหวัดดีคับไอ้มาร์คเหี้ย”
“ลูก!” / “ไอ้หนู”
“แต้มบุญเป็นเด็กดีต้องชาหวัดดีไอ้มาร์คเหี้ยคับแม่จ๋า”
“ไม่ใช่ๆ หนูต้องจำใหม่ครับ ลุงคนนี้ชื่อมาร์คเฮนรี่ เมื่อกี้ลูกได้ยินผิดไป ลืมนะครับลูก” เธอยังไม่อยากให้ลูกเรียกพ่อ ฉะนั้นเป็นลุงไปก่อนจนกว่าเขาจะคุยกันรู้เรื่อง
“หนูครับลุงชื่อมาร์คเฮนรี่ พูดใหม่นะครับ มาร์คเฮนรี่”
“มาร์คเฮนยี่” เด็กฉลาดเอ่ยได้อย่างถูกต้องแต่เพี้ยนเล็กน้อยเพราะยังพูดรอเรือกับลอลิงไม่ชัดรวมถึงอีกสองสามตัวอักษร แววตาไร้เดียงสาบวกกับลักยิ้มของเจ้าหนูทำให้ผู้ชายที่ยังไม่แน่ใจว่าตนเองคือพ่อของตาหนูตาตี๋เกิดคำถาม
แต้มบุญลูกใครกันแน่ ทำไมยิ้มเหมือนเขา แถมยังพูดเก่งมากด้วย ฉลาดเกินวัย หล่อกว่าเด็กวัยเดียวกัน ไหวพริบก็เลิศ มีแต่ข้อดีเต็มไปหมด หากเป็นลูกของเขาจริงๆ จะดีแค่ไหน
“ฉลาดมากครับ”
“เก่งมากค่ะลูก”
“แต้มบุญฉะหยาดไหมคับแม่จ๋า”
“ฉลาดมากค่ะ ฉลาดที่สุด”
“แต้มบุญยักแม่จ๋า” ปากเล็กยื่นไปจูบแก้มของมารดาอย่างเอาใจทำให้คนที่กำลังมองเกิดความรู้สึกอิจฉา มาร์คเฮนรี่มองสองแม่ลูกแสดงความรักตาแทบไม่กะพริบ
“คุณส่งวันว่างมาให้ฉันทางไลน์ แอดเบอร์นี้ได้เลย ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย” เธอบอกเขาหลังจากที่จุ๊บแก้มลูกชายเสียงดัง
“พี่ยูกค้าจะเอามะพ้าวกี่ยูกคับ จดๆ ต้องจดก่อน”
สายเลือดพ่อค้ามันแรง เด็กชอบขายของกุลีกุจอหันซ้ายแลขวาเพื่อหาปากกากับกระดาษมาจด เลียนแบบคุณยายทวด เวลามีใครมาสั่งมพะร้าวคุณยายวิไลจะหากระดาษมาจดเพื่อกันลืม
“ไม่ต้องจดลูก พี่ลูกค้าไม่ได้ซื้อแค่มีเรื่องคุยกับแม่จ๋า”
“เอ้า” เด็กชายตาตี๋อุทานราวกับผิดหวัง แต่มือยังถือปากกาเอาไว้เพื่อจดออเดอร์ตามที่ลูกค้าต้องการ เจ้าตัวเลียนแบบคนในบ้านทั้งนั้น โดยเฉพาะยายทวดวิไลกับยายชบาที่ยังใช้กระดาษกับปากกาจดยิกๆ แต่ไม่ได้จดออเดอร์ เพราะบนกระดาษล้วนมีตัวเลข สองตัวบ้างสามตัวบ้าง
“สั่งๆ ขายยังไงครับพ่อค้า” แค่เห็นสายตาผิดหวัง พี่ลูกค้าก็ทนไม่ไหว เด็กน้อยจึงยิ้มตาหยี เลื่อนกระดาษพร้อมจด ทั้งที่ตัวเองยังขีดเขียนไม่เป็น แต่จำตัวเลข จำพยัญชนะไทย พยัญชนะอังกฤษได้อย่างแม่นยำ รวมถึงสิ่งของต่างๆ ได้เป็นอย่างดี
“หนึ่งลูกยี่ฉิบ ฉองลูกยี่ฉิบคับ”
“ทำไมราคาเท่ากันครับ”
“โปโมชั่นฉงฟีด้วยน่า เอากี่ยูก”
...
ฝากพ่อค้าแสนซน ตัวกลม ตาตี๋ มีลักยิ้มด้วยนะคะ
ถ้าอ่านแล้วชอบ อ่านแล้วถูกใจ อย่าลืมกดไลก์ เก็บนิยายเข้าชั้นด้วยจ้า
Guest
