สี่ชาติที่ผ่านมานางพลาด แต่ครั้งนี้นางจะไม่พลาด ในเมื่อบุรุษผู้นั้นเขาไม่รักนาง นางก็จะไม่รักเขา จะไม่พยายามเข้าหาเอาอกเอาใจอีกแล้ว ส่วนสตรีผู้นั้นหากอยากร้ายกับนางก็จงร้ายมา ส่วนนางจะไม่นิ่งเฉย ร้ายมาร้ายกลับ ดีมาดีกลับ นางพยายามจะเป็นฮองเฮาที่มีคุณธรรม เช่นนั้นในชาติที่ห้านี้นางจะทำตามใจตัวเองทำทุกอย่างที่อยากทำ
นางจะลองเล่นบทฮองเฮาไร้คุณธรรมบ้าง ไม่ต้องใส่ใจสวามีผู้เป็นโอรสสวรรค์ ไม่ต้องเอาใจสตรีผู้นั้นที่เป็นสนมของเขา ไม่ต้องพยายามยิ้มแย้มกับเราสนมที่กล้ามาเย้ยหยัน เหล่าขุนนางที่หาทางปลดนางลงจากตำแหน่งนางก็จะไม่เกรงใจแล้ว
“อื้อ…” เสียงเล็กครางประท้วงยามนิ้วสากบดขยี้เกสรดอกไม้กลางกายจนเสียวกระสันไปทั้งตัว ดวงตานางเบิกกว้างระรัวนิ้วจนนางแทบหลอมละลายได้แต่ครางเสียงหวานในลำคอ
“พูดว่ารักข้า”
เฟยหลิงยามเรียวปากอิ่มเป็นอิสระมองเขาที่กำลังรอคำตอบ ใบหน้างดงามบิดเบี้ยวเพราะนิ้วร้ายของเขาที่ระรัวเล่นเกสรดอกไม้กลางกาย “ฝะ… ฝ่าบาท”
ต้าหลงขมกรามแน่น ใบหน้าเว้าวอนบิดเบี้ยวของนางทำให้เขาอารมณ์พลุ่งพล่าน “พูดว่ารักข้า”
เฟยหลิงที่ถูกทรมานจากนิ้วร้ายได้แต่กัดริมฝีปากแน่น จวบจนเข้าสอดนิ้วเข้าไปด้านในช่องทางคับแคบขยับนิ้วเข้าออกเป็นจังหวะทำเอาหายใจลำบากถึงได้เอ่ยปาก “หม่อมฉันรักฝ่าบาท”
“ในชีวิตนี้ เจ้าต้องรักข้าเท่านั้น จำเอาไว้”
เขาถอนนิ้มออกมาพลางแยกเรียวเขาเสลาของนางออก ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงไปประชิดกอดไม้งามที่ฉ่ำเยิ้มพลางใช้ลิ้นร้อนฉกฉวยลงไปช่วงชิมหยาดน้ำหวาน
Guest
