คำโปรย
“รองประธานเรียกฉันมาทำไมคะ”
เธอหยุดเดินแล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา แววตาแข็งกร้าวแต่เต็มไปด้วยความทุกข์ตรมหม่นหมอง เธอกำลังแสดงละครหรือเรียกร้องความสนใจจากเขาใช่มั้ย
ชัชวินปั้นหน้าดุ “ก็แค่อยากให้มา”
“ฉันมีงานต้องทำ”
“งานคุณอยู่บนเตียง” เขาว่าพลางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวออกทีละเม็ด “ถอดเสื้อผ้าแล้วคลานขึ้นเตียงไปซะ ผมมีเวลาแค่ชั่วโมงเดียว คืนนี้ผมมีนัดดินเนอร์กับคู่หมั้น”
เขามีเวลาแค่ชั่วโมงเดียว...อย่างนั้นสินะ
“ก็ได้ค่ะ”
เขาตกใจไม่น้อย เงยหน้ามองเธออย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา เธอต้องปฏิเสธและด่าทอว่าเขาเป็นพวกบ้ากามโรคจิตสิ แล้วทำไม...
“ง่ายแบบนี้ค่อยคุยกันได้หน่อย ก่อนหน้านี้เล่นตัวเรียกคะแนนใช่มั้ย” ซึ่งมันก็ได้ผล เธอทำให้เขาร้อนรนกระวนกระวายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ค่ะ”
เขาถลึงตา ไม่คิดจะคัดค้านหน่อยเหรอ “จริงสินะ มีผู้หญิงที่ไหนไม่อยากนอนกับผมบ้าง”
“แต่ฉันมีข้อแม้”
“ข้อแม้?”
“ถ้าคุณโอเค ฉันถึงจะยอม”
“ว่ามาสิ”
“คุณต้องรับปากก่อน”
“ไม่ได้หรอก เผื่อคุณอยากแต่งงานกับผมขึ้นมา ผมก็ซวยดิ”
เธอยิ้มมุมปาก “ให้ฉันแต่งกับหมายังดีกว่าอีก”
“นี่! จะมากไปแล้วนะ!”
“งั้นฉันกลับนะ”
“เดี๋ยว” คิดว่าเขาจะปล่อยให้เธอกลับง่าย ๆ เหรอ ตอนนี้เธอเป็นเครื่องมือชั้นดีในการแก้แค้นผู้หญิงคนนั้น เขาจะทำให้เธอกลายเป็นนางบำเรอชั้นต่ำที่เขาสามารถเหยียบย่ำยังไงก็ได้ “บอกมาสิว่า...มีข้อแม้อะไร”
เธอนิ่งไปครู่หนึ่ง “อย่ายุ่งกับแม่บุญธรรมฉัน”
เขายิ้ม “ปกติก็ไม่ได้อยากยุ่งอยู่แล้ว เพราะอยากยุ่งกับลูกบุญธรรมมากกว่า”
“และ กรุณาปิดไฟด้วยค่ะ”
“ปิดไฟ!” เขาถึงกับหัวเราะร่วน “ทำไม คุณอายเหรอ อายุก็ไม่ใช่น้อย ๆ แล้วนะ”
“ฉันแค่ไม่อยากเห็นหน้าคุณ” เธอพูดพลางปลดกระดุมเสื้อสีขาวอย่างใจเย็น เนินอกอวบอิ่มที่นูนเด่นขึ้นมาทำให้เขาใจเต้นรัวขึ้นมาเลย
Guest
