ชายาท่านอ๋องใบ้

เสียงฝนในยามค่ำคืนของเมืองหลวง ฉางอัน ดังกระทบพื้นหินราวกับเสียงร่ำไห้ของโชคชะตา หลี่มู่เหยา บุตรชายคนรองของเสนาบดีกลาโหม หลี่เฟยหง นั่งตัวตรงนิ่งอยู่บนเกี้ยวเจ้าสาวสีแดงชาดที่เงียบงัน ใบหน้าภายใต้ผ้าคลุมสีแดงสดนั้นเรียบเฉย หากแต่ดวงตาที่ซ่อนอยู่เต็มไปด้วยความขมขื่น

เขาไม่ใช่บุตรชายที่เสนาบดีโปรดปราน มารดาของเขาเป็นเพียงอนุภรรยาที่สิ้นบุญไปนานแล้ว พี่ชายคนโตเฉลียวฉลาดและเป็นความหวังของตระกูล ส่วนเขานั้นถูกปฏิบัติราวกับเป็นอากาศธาตุมาตลอดชีวิต

และวันนี้... เพื่อกระชับอำนาจกับราชสำนักที่เริ่มสั่นคลอน หลี่เฟยหง ได้ตัดสินใจส่ง หลี่มู่เหยา ไปเป็น "ชายา" ของ องค์ชายเหวินอี้ (ท่านอ๋องเหวินอี้)

องค์ชายเหวินอี้ หรือที่ผู้คนต่างเรียกขานว่า 'อ๋องห้า' เป็นที่รู้กันดีว่าทรงเป็น 'องค์ชายใบ้' ผู้ไม่สามารถเอ่ยคำใดๆ ได้นับตั้งแต่วัยเยาว์ ผู้คนต่างเชื่อว่าทรงเป็น 'ตัวอับโชค' ที่เก็บตัวอยู่แต่ใน จวนอ๋องซีหนาน ที่ถูกจัดให้อยู่ห่างไกลจากวังหลวงราวกับถูกเนรเทศกลายๆ การแต่งงานนี้จึงเป็นเพียงการโยนเศษเนื้อให้หมาที่ไร้เขี้ยวเล็บในสายตาของเสนาบดีหลี่

เมื่อเกี้ยวหยุดลง หลี่มู่เหยาก้าวลงจากเกี้ยวอย่างสง่างาม แม้จะรู้ว่าปลายทางรออะไรอยู่ เขาก็ยังคงรักษาศักดิ์ศรีของตนเองไว้

จวนอ๋องซีหนานนั้นเงียบสงบเกินกว่าที่จวนของเชื้อพระวงศ์จะเป็น แตกต่างจากความโอ่อ่าของจวนเสนาบดีอย่างสิ้นเชิง ในโถงพิธีอันเงียบเหงา มีเพียงบ่าวรับใช้ไม่กี่คนเท่านั้นที่ร่วมเป็นสักขีพยาน

องค์ชายเหวินอี้ ประทับยืนอยู่หน้าแท่นบูชา บรรยากาศรอบตัวพระองค์หนาวเหน็บราวกับหิมะในฤดูเหมันต์ หลี่มู่เหยา ช้อนตามองผ่านผ้าคลุมครู่หนึ่ง รูปร่างสูงใหญ่สมส่วน เครื่องหน้าคมคายหล่อเหลาราวกับถูกสลักเสลา แต่ดวงตาคู่นั้นเย็นชาและดุดันจนน่าหวาดหวั่น... มันเป็นดวงตาที่มองมาที่เขาอย่างว่างเปล่า ราวกับมอง "วัตถุ" ที่ถูกส่งมาไม่ใช่ "คน"

พิธีถูกดำเนินไปอย่างเรียบง่ายและรวดเร็ว ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีคำอวยพร มีเพียงความเงียบงันและความตึงเครียดที่ปกคลุม

เมื่อเข้าสู่ห้องหอ องค์ชายเหวินอี้ ได้ก้าวเข้ามาในห้องด้วยท่าทางที่ดูเฉยเมย พระองค์ทรงเดินตรงไปยังโต๊ะ ก่อนจะใช้พู่กันจุ่มหมึกและเขียนตัวอักษรลงบนกระดาษแผ่นหนึ่ง แล้ววางมันไว้ข้างตัวหลี่มู่เหยา ก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไปอย่างไม่ไยดีแม้แต่น้อย

หลี่มู่เหยา นั่งนิ่งอยู่บนเตียงอย่างโดดเดี่ยวจนได้ยินเสียงปิดประตูที่หนักแน่น เขาค่อยๆ ปลดผ้าคลุมออกอย่างช้าๆ แล้วหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่าน

ลายมือบนกระดาษนั้นเข้มแข็งและทรงพลัง เนื้อความสั้นๆ ที่บรรจุความหมายอันหนักอึ้งไว้ เขียนไว้ว่า:

"เจ้าคือชายาที่มีเพียงนาม ขอจงอยู่ภายในจวนอย่างสงบ อย่าก่อปัญหา และอย่าคาดหวังสิ่งใดจากข้า"

หลี่มู่เหยา ยิ้มออกมาอย่างขมขื่น รอยยิ้มที่ไม่ได้มีความสุขเลยแม้แต่น้อย

อย่างน้อย... ก็ดีกว่าการต้องทนอยู่กับความเย็นชาและสมเพชที่บ้านของบิดา

เขากำกระดาษแผ่นนั้นไว้แน่น จากนี้ไป ชีวิตของเขาถูกผูกมัดกับบุรุษผู้เป็นใบ้และถูกทอดทิ้งคนนี้แล้ว

ตัวละคร

หลี่มู่เหยา (李慕瑶)

ชายาของท่านอ๋องเหวินอี้ (บุตรชายคนรองของเสนาบดี)

งดงาม อ่อนโยน ฉลาด และมีความสามารถด้านการแพทย์และการคำนวณที่ซ่อนไว้ เป็นตัวหมากที่ถูกบิดาทอดทิ้ง

องค์ชายเหวินอี้ (文易)

ท่านอ๋องเหวินอี้ (อ๋องห้า)

องค์ชายใบ้ สง่างาม เก่งกาจด้านการรบและการวางแผน ถูกมองข้ามและเก็บตัว ความใบ้ของเขามีเบื้องหลังที่ซับซ้อน