โบตั๋นซ่อนหนาม
ไป๋มู่ตาน โบตั๋นช่องามแห่งตระกุลไป๋หวนคืนสู่บ้านเดิมในรอบห้าปี บิดา แม่เลี้ยงรวมถึงน้องสาวแม่เลี้ยงที่เคยเกลียดชังเธอยังคงเกลียดเธอไม่เปลี่ยน แต่เธอเปลี่ยนไปแล้ว เพิ่มเติมคือว่าที่น้าเขยรูปงามคนนั้น เขาไม่จำเป็นต้องรักเธอเพราะที่เธอต้องการแย่งชิงไม่ใช่ความรัก แค่ความสนใจเล็กน้อยจากเขาเท่านั้น
แค่ความสนใจเพียงเล็กน้อยก็พอทำให้คนที่รักเขาเจ็บปวดดิ้นทุรนทุรายเหมือนถูกหนามอันแหลมคมทิ่มแทง ตกที่นั่งเดียวกันกับเธอที่เคยถูกผลักไสให้เผชิญในปีนั้น
+++++
“น้าเขยจะมากล่าวหาฉันว่าใช้คุณเป็นเครื่องมือในการทำร้ายน้าซูเหวินไม่ได้หรอกนะคะ ฉันไม่เคยขอร้องให้คุณทิ้งเธอ ฉันแค่อยากให้คุณเลือกฉันมากกว่าเธอในบางครั้ง มาหาฉัน... ในเมื่อคุณชอบมองฉันก็จะให้คุณมอง”
“ไป๋มู่ตาน!” ฮั่วหรงผุดกายลุกปัดมือข้างนั้นทิ้งโดยไม่ใยดี ไม่เคยมีใครหยอกเย้าเขาเล่นแบบนี้มาก่อน ทำเหมือนเขาเป็นหมาเชื่องๆ ตัวหนึ่ง ราวกับเขาเป็นเด็กหนุ่มที่ไม่ประสาตกหลุมพรางมารยาของเธอง่ายๆ
เธอคิดว่าเธอเป็นใคร
ฮั่วหรงคว้าสูทตัวนอกดีไซน์เก๋สำหรับใส่ไปงานเลี้ยงที่พาดอยู่บนพนักเก้าอี้หมายจากไป
“น้าเขย...” เสียงหวานราวมนตร์สะกดของปิศาจรั้งร่างที่เปิดประตูหมายก้าวเท้าจากไป
ฮั่วหรงรู้ดีว่าคงได้ยินประโยคไม่น่าฟัง เสียดายที่ร่างกายไม่เชื่อฟัง
“ไม่อยู่เฝ้าไข้ฉันแล้วเหรอคะ เพราะความโกรธหรืออารมณ์อื่นถึงทำให้คุณกลายเป็นคนไม่รักษาคำพูด”
เขาเค่นเสียงดัง 'หึ' ในลำคอก่อนสะบัดหน้าจากมา
ไป๋มู่ตาน เขายอมรับว่าประเมินเธอต่ำไป
+++++
*นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง ไม่ได้อ้างอิงถึงบุคคล เรื่องราวหรือสถานที่จริงใดๆ ทั้งสิ้น เหมาะสำหรับผู้อ่านที่มีอายุมากกว่า18 ปีขึ้นไป โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน*
เพื่อรักษาบรรยากาศในการอ่านกรุณาแสดงความเห็นอย่างสุภาพ
ขอบคุณค่ะ
Guest
