“ถ้าคุณอยากพัก คุณไม่จำเป็นต้องลาออก”
“แต่เพชรไปหนึ่งปีนะคะไม่ใช่หนึ่งอาทิตย์”
“ผมไม่สน แต่ตำแหน่งนี้ต้องเป็นของคุณ”
“เพชรไม่อยากเอาเปรียบบริษัทค่ะ บอสจ้างคนที่มีศักยภาพมาทำหน้าที่แทนเพชรดีกว่า มันเกิดประโยชน์มากกว่าการที่บอสฟรีซตำแหน่งนี้ไว้แล้วรอให้เพชรกลับมา”
“คุณไม่มีสิทธิ์ตัดสินให้ผมจ้างคนอื่นมาทำงานแทนคุณ คุณจะมีสิทธิ์ก็ต่อเมื่อคุณเป็นเจ้าของฮาร์ทมันน์ กรุ๊ป เท่านั้น”
หญิงสาวทำหน้างงเล็กน้อยกับประโยคเมื่อครู่
จะภาพลักษณ์ภายนอกหรือตัวตนแท้จริง วิลเลียมยังคงเป็นผู้ชายที่ขี้เก๊กที่สุดในโลกที่เธอเคยพบแม้แต่คนในครอบครัว
เขายังคงหน้านิ่งและหน้าเดียวตลอดเวลา
“เอาเป็นว่านับแต่วันพรุ่งนี้ ผมอนุญาตให้คุณพักได้แต่ไม่อนุญาตให้ลาออก”
คนอายุน้อยกว่าสิบสองปีทำท่าจะค้านแต่ค้านไม่ออกเมื่อเจ้านายหนุ่มผายมือเชิญออกจากห้อง พิจักขณายอมเดินออกแต่โดยดีโดยไม่ทันเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของนักธุรกิจหมื่นล้านที่ผุดขึ้นภายหลัง
หน้าที่เลขานุการจบลง ก็ไม่ได้หมายความหน้าที่อื่นในอนาคตจะจบลงไปด้วยนี่นา…
**ไม่ได้เป็นเลขาแล้วน้องจะได้ตำแหน่งอะไรมาแทนน้าาาาาา**
ปล.เรื่องนี้เป็นนิยายขนาดสั้นนะงับบบ เตรียมกดอีบุ๊คในราคาน่ารักกกกกโลดดดด
Guest
