บาปซ่อนใจ ไฟซ่อนรัก

"ทำอะไรพริม" เสียงทุ้มเข้มจากผู้มีใบหน้าอันหล่อเหลาราวกับเทพบุตร แต่จิตใจดำกระด้างหยาบช้ายิ่งกว่าซานตานร้ายพูดขึ้นเสียงดัง พร้อมย่างสามขุมตรงเข้ามาหาเธอด้วยความรวดเร็ว

"ยาอะไร" นิ้วเรียวสวยราวกับลำเทียนชนิดที่ว่าผู้หญิงยังต้องอายแย่งหยิบแผงยาในมือของเพราโพยมมาอยู่ในมือของตนเองได้อย่างง่ายดาย พร้อมกับถามย้ำหญิงสาวอีกครั้งด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

"พริมจะไม่ยอมให้ลูกเกิดมาตอนนี้เด็ดขาด เอายาพริมมานะ" เพราโพยมบอกคนร่างสูง พร้อมกับเอื้อมมือคว้าไปหยิบยาของเธอมา ยาที่เธอใช้มันเพื่อป้องกันไม่ให้มีผ้าขาวบริสุทธิ์ต้องมาทุกข์ทรมานเช่นเธอ เพราโพยมขอชดใช้กรรมนี้เพียงคนเดียว และเพียงชาตินี้พอ

"กลัวจะมีลูกกับพี่นักหรือไง ทำไมล่ะ หรือว่าจะให้ไอ้หมาตัวไหนมันมาทำลูกให้แทนพี่ หึ นี่คงพร้อมจะมีผัวใหม่เต็มที่แล้วสินะ" คำพูดเจ็บแสบถูกเค้นมาจากลำคอแกร่ง ภีมร์ไม่สนใจเหตุผลอะไรทั้งนั้น เขาไม่สนใจว่าสิ่งที่เขาทำอยู่ตอนนี้ก็ไม่ต่างจากอะไรกับพฤติกรรมของสุนัขเพศผู้แบบที่เขาพุดมาเลยสักนิด คำพูดที่เพราโพยมเคยบอกว่าจะไปจากเขา เธออยากไปมีชีวิตใหม่ที่ไม่มีเขาลอยมาในหัวตลอดเวลา จนควบคุมอารมณ์ไม่ได้ในตอนนี้

"ใช่ค่ะ พริมอยากจะมีผัวใหม่จนตัวสั่น และพริมจะไม่มีวันมีลูกกับผู้ชายที่เห็นแก่ตัวแบบพี่ภีมร์แน่" เพราโพยมตอบเขาด้วยน้ำเสียงประชดประชัน ถ้าเขากล้าถาม นั่นก็คือสิ่งที่เขาอยากได้ยินไม่ใช่เหรอ ถ้าอย่างนั้นเธอจะไปกลัวอะไร

"เรื่องนี้คงยากไปหน่อยนะคนเก่ง" ชายหนุ่มยิ้มมุมปากแลดูน่ากลัวอย่างพิลึก ก่อนที่เขาจะปาแผงยาในมือทิ้งไปไม่รู้ทิศทางและย่างสามขุมก้าวเข้าไปอุ้มเพราโพยมตรงไปยังเตียงนอนที่เพิ่งจะใช้กันมาไม่นานนี้ แรงหญิงหรือจะสู้แรงชาย ไม่นานไม่ช้าคนเห็นแก่ตัวก็ทำตามใจตัวเองได้ในที่สุด