"อาจารย์มีอะไรที่ปิดบังหนูอยู่ใช่มั้ยคะ" ใบหน้าสวยงามเอ่ยถามด้วยความสงสัย แววตาที่สวยปนเศร้าจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างต้องการคำตอบ แต่เขายังคงเงียบไม่ตอบคำถามเธอ
เขมินทร์เดินไปยืนตรงหน้าต่างกระจกบานใหญ่ของคอนโดมิเนียมสูง เขามองออกไปเหมือนกำลังยืนชมวิวของกรุงเทพมหานครในยามค่ำคืน แต่ดณิสารู้ดีว่านี่เป็นการเลี่ยงไม่ตอบคำถามของเขา หญิงสาวได้แต่ยืนมองแผ่นหลังกว้างของผู้ชายตัวสูงสมาร์ท รอความหวังว่าเขาจะตอบอะไรกลับมาบ้าง จนเกือบห้านาทีผ่านไปเขาจึงเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมาทั้งที่ยังยืนหันหลังให้เธอ
"เรื่องบางเรื่องที่รู้แล้วทำให้ไม่สบายใจ ก็อย่ารู้ดีกว่า ผมอยากเห็นคุณมีความสุข ผมยังอยากเห็นรอยยิ้มของคุณอยู่"
แค่นี้ดณิสาก็รู้แล้วว่ามันมีอะไรบางอย่างที่เธอควรรู้
เรื่องนี้นางเอกอายุยี่สิบ พระเอกอายุสามสิบเจ็ดค่ะ แต่มันมีอะไรมากกว่านิยายประเภทโคแก่กินหญ้าอ่อน ไม่ได้มี nc ฉ่ำๆแบบนั้นนะคะ (แต่อาจจะมีบ้างเล็กน้อย ตามสถานการณ์ของเนื้อเรื่องค่ะ)
ฝากติดตามด้วยนะคะ
Guest
