หลังแต่งงานกัน สามีของฉันก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน จากที่เคยดี แสนดี ดูแลกันและกัน กลับกลายเป็นไม่สนใจ ตัวใครตัวมัน ทำให้ฉันเป็นโรคซึมเศร้า
คนเดียวที่เยียวยาจิตใจฉันได้ คือหนุ่มหล่อข้างห้องที่รู้จักกันมานาน
"ถอนหายใจอีกแล้ว" คนที่นั่งข้าง ๆ ดื่มเบียร์เป็นเพื่อนฉันพลอยกลุ้มไป
ตั้งแต่นั่งเล่นในห้องเขามาราวสิบนาที ฉันถอนหายใจไม่ต่ำกว่าสามครั้ง สมควรให้เขาทักอยู่หรอก
"เบื่ออ่ะ ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้" ฉันปาดน้ำตาที่หลั่งรินออกมา
"โอ๋ ๆ ไม่ร้องไห้นะ เดี๋ยวตาบวมแล้วไม่สวย"
"จะสวยให้ใครดู ผัวก็ไม่สนใจ"
"นี่ไง นี่ก็นั่งดูอยู่" คำพูดนี้ ทำให้ฉันนิ่งไป
นั่นสินะ เขาเห็นฉันหน้าตาโทรม ๆ แบบนี้ คงรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่
คนเราก็ต้องอยากเห็นอะไรที่มันสวยๆ งาม ๆ เป็นธรรมดา
"คงเป็นเพราะฉันเริ่มแก่แล้วใช่ไหม ผัวที่เคยรัก เคยเอาใจ ตอนนี้ก็ไม่สนใจ บ้านช่องไม่ค่อยกลับ"
"แก่อะไร ยังไม่ถึงสามสิบเลย"
"อีกปีนึงก็สามสิบแล้ว ไม่สาวแล้ว"
"เลิกคร่ำครวญสักทีเถอะ ถ้ามันมองแค่ความสวยความงาม จะไปเสียดายมันทำไม" เขาย้อนถามฉันด้วยน้ำเสียงแข็ง ๆ ทำให้ฉันปล่อยโฮออกมาอย่างขมขื่น
"แต่งงานแล้ว ก็อยากมีชีวิตรักที่หวานชื่น มันผิดตรงไหน"
"งั้นก็เลิกกับเขา แล้วมารักกับเราดีกว่า จะทำให้หวานชื่นทุกคืนเลย" พูดจบ เขาก็รั้งต้นคอฉันเข้าไป จูบปาก ดูดลิ้น ชวนให้มึนงง เพราะไม่ทันได้ตั้งตัวเลยสักนิด
นี่หนุ่มหล่อข้างห้องที่คบหาเป็นเพื่อนกันมานาน แอบหลงรักฉันจริง ๆ เหรอ ทำไมฉันไม่เคยสังเกตมาก่อนเลยล่ะ
นอกจากจูบปาก ดูดลิ้น เขายังล้วงมือเข้ามาในเสื้อยืด บีบขยำเต้าอวบอิ่ม ซึ่งมีบราเซียตัวจ้อยห่อหุ้มอยู่
"อืออออ" ใครใช้ให้เขาสะกิดหัวนมฉันขึ้นมาดึงเล่นหยอกเย้ากันเล่า แบบนี้ฉันจะต้านทานความต้องการของร่างกายได้อย่างไร
อ่านต่อได้ในตอนจบจ้ะ
Guest
